ESNS 2022 dag 3: De 4 van MuziScene

ESNS draait om het ontdekken van bands en artiesten die je nog niet kende, toch? Daarom laten we vandaag Joe and the Shitboys, Jungle by Night, Spill Gold, Paceshifters en al helemaal The Vices even voor wat het is. Net als gisteren Meskerem Mees; kom op, op die artiesten hoeven we je toch niet meer te wijzen?

Het is een eigenaardige avond in Groningen. We zien presentatoren van het festival aan een bar vrolijk mixdrankjes met daarin sterke drank van een sponsor drinken. Gesponsorde kunst; het zet je toch aan het denken als we het daarnaast innig met elkaar hebben over bijvoorbeeld klimaat neutraal concerten organiseren. En op het festival wordt een koninklijke onderscheiding uitgedeeld – heel wat punkers van weleer draaien zich om in hun graf – en blijkt de Nederlandse muziekindustrie heel braaf koningsgezind. Het clichébeeld dat muzikanten links en opstandig zijn, is kennelijk sleets. Dat hadden we eerder kunnen constateren, lettend op al die gelikte filmpjes van bands en artiesten die we voorgeschoteld krijgen. Er wordt veel geïnvesteerd in (online)marketing. Dit is neo-liberale business. Nietsontziende brutale marketing ook; we spotten zelfs een band die hun tijd volspeelt met het herhalen van een en hetzelfde nummer. Dat werkte trouwens wel. Je krijgt er af en toe toch een beetje buikpijn van, als het je als liefhebber vooral om de emotie van het ervaren van muziek gaat.

Genoeg gezeurd. Waar we op de derde avond van ESNS langer dan normaal bleven hangen – het was gek genoeg moeilijker zoeken dan de voorgaande avonden – en wat je misschien leuk vindt om eens te checken:

De avond start een beetje tam. Veel acts die weinig vuur aan de dag leggen, tot Sprints uit Ierland inzet. We horen eigenzinnige energieke noise maar worden vooral gegrepen door zangeres Karla Chubb die volkomen uit haar plaat gaat. Rauwe zang met rauwe politiek getinte teksten. Het doet denken aan hun landgenoten M(h)aol, die ook uitblinken in hele hoekige composities met uitgesproken feministische teksten. Rossig lang haar, gekleed in een mosterd geel pak, kruisjes als oorbellen; ze stuitert en kronkelt over het podium en schreeuwt haar keel schor. Dit is gemeend. De band produceert een melodieuze ondergrond, het gitaargeluid is met effecten bewerkt maar niet overstuurd, de band overdondert niet met geweld maar schept het toneel waarop Chubb kan excelleren. Na twee liedjes is het klaar. Te kort, de smeekt om meer.

Van een geheel andere orde is Brits Noisy. In no time staan we te dansen in de huiskamer. Op een tapijt van opzwepende beats zingt/rapt Cody Matthews zijn teksten over feesten en genieten van het leven. Je reinste escapisme. ‘I’ve put a record on, now nothings wrong‘. We zien ze vanavond niet bij elkaar, maar elk alleen hun muziek maken. De boodschap laat zich raden maar roept ook de vraag op hoe zulke vrolijk makende muziek kan opbloeien in deze tijd van isolatie. En het stemt optimistisch, want zie, de jeugd ‘bounces back‘. Kinderen van Fatboy Slim zijn het; ze wonen ook op een steenworp afstand van Brighton. En hun beats doen erg denken aan het werk van de populaire dj. Vol levenslust. En ze sluiten af met een liedje met een House Of Pain-ritme waarop je niet stil kunt blijven staan; ‘Let’s get you bouncing‘. In de officiële video bij Young Dumb (and full of it) zien we een bejaarde meneer een krant openslaan waarin staat dat de lockdown wordt opgeheven. Daarna gaat hij als een jong mens dansend door de straat. Dat is de boodschap van Matthews, gitarist Connor Cheetham en producer/gitarist Spencer Tobias-Williams. ‘Young mindset for ever!‘, horen we de zanger nog roepen als hun sessie erop zit. Weergaloos leuk.

49th and Main uit Dublin stond vooraf niet op ons lijstje van te checken acts. Ze staat aangekondigd als electronica duo, die muziek maakt met een house-sausje. Maar de Ieren verrassen, want op beeld verschijnen drie mannen in een kleine ruimte. Op een piano wordt heel spaarzaam een reeks akkoorden gespeeld, een trompet speelt de zanglijn, een man met akoestische gitaar zingt engelachtig charmant een liedje dat zich direct nestelt in je brein. Een volgend liedje wordt gebracht met elektrische gitaar, bas en een ritmemachientje. De zangstijl doet wat denken aan Jack Johnson. Het zijn eenvoudige maar o zo pakkende zanglijnen die geweldig uit de verf komen dankzij de minimale ingetogen instrumentale begeleiding. Charmant tot op het bot. Ze zetten even een kopje thee, en beginnen dan aan een nummer met een dansritme. Ah, daar is die verwijzing naar house. Maar dan denk je al snel aan dansvloergeweld, maar dit is subtiel, met blazers, innemend goed.

‘Du bist allein‘, sist de zanger van het Duitse trio Gewalt in de microfoon, en vertrekt zijn gelaat als een Klaus Kinski in doodsnood. Even wanen we ons in een duistere Berlijnse kelder waar kunstenaars zich verzamelen en obscure samensmeltingen van muziek en performance een plek vinden. Helen Henflings, Patrick Wagners en Jasmin Rilkes beschouwen, zo begrijpen we uit de literatuur, hun uiting onder de naam Gewalt als kunst. Ze steken als een zwerende vinger uit in het aanbod van vooral veel zoetige popmuziek op ESNS deze avond. We horen beats uit een doosje en gitaren die vooral veel noise produceren. Wagners spuugt zijn ijzige teksten en strompelt over het podium. Het is een mengeling van noise en industrial. IJzig, duister, bijna angstaanjagend. Een creatie, een visueel en akoestisch spektakel, een ervaring. Om met open mond te ondergaan.

Noemenswaardig deze avond zijn verder nog Smoothboi Ezra uit Ierland. Denk Snailmail-achtige gitaarpop, die vooral opvalt door de akelig openhartige teksten over adolescenten-weltschmerz. Rodeo is zo’n band waar de bassist zijn instrument ter hoogte van zijn knieën bespeelt. Stevige rock met mooie gitaarriffs, kunstig gearrangeerd, met mooie sfeerwisselingen en een puike sound. Fun fact: Rodeo zingt in het Baskisch (Euskara). Yard Act bracht deze week een aardig postpunk-album uit. De verwachting voor de presentatie van deze groep uit Leeds was daarom hooggespannen. Maar het komt niet goed over. Ze staan er ongeïnteresseerd bij, hebben onderling geen contact, het straalt niks uit, behalve misschien dat de koek al op is. Dat kan natuurlijk een bedachte houding zijn, passend bij de inhoud van hun liedjes; afgeschakeld, teleurgesteld, murw, een middelvinger naar alles en iedereen. Zanger James Smith trekt de aandacht naar zich toe, terwijl hij zijn cynische teksten uitspreekt. Welbeschouwd mankeert hun presentatie precies wat ook het ietwat gladgestreken album mist: een beetje peper in de reet. Of op zijn minst faken dat ze het menen.