Paceshifters is zo’n heerlijke alternative rockband die er gewoon altijd lijkt te zijn. Ik heb ze gezien in kleine zaaltjes en op festivals en dat was altijd een feest. Had ik de band de afgelopen tijd gemist? Nee, dat niet. Maar toen ik zag dat er een album zat aan te komen, keek ik er rijkhalzend naar uit. Brand New Plan is het vijfde studioalbum van de rockers uit Wijhe, dat wil zeggen als je de split-ep met Supersuckers uit 2008 en de split met Wallace Vanborn uit 2019 niet meetelt. Zo, de referenties hebben we ook gelijk gehad. Dat gaat lekker zo.  

En dat geldt ook voor Brand New Plan, want laten we wel wezen, die plaat klinkt van meet af aan vertrouwd. En dat is dan, gezien de titel en de het idee erachter dan weer bijzonder, want na ruim tien jaar wilde het trio uit Wijhe het eens anders aanpakken. Frontman Seb Dokman heeft daarover het volgende gezegd: “We hebben best wat veranderd, vooral in de manier waarop we nieuwe nummers zijn gaan schrijven. We wilden meer ruimte en dynamiek introduceren, maar aan de andere kant wilden we wel energiek en krachtig blijven klinken.” 

Brand New Plan trapt af me het ruim zes minuten durende Rhythm of the Ocean en daarin is inderdaad volop ruimte en dynamiek terug te vinden. Het wordt gevolgd door Crawling, dat ondanks – of juist daardoor – zijn korte duur van 1.43 minuten knalt en knettert. Ik betrap me er telkens op dat ik het volume opnieuw moet kalibreren, alsof het nummer harder uit de mix is gekomen dan de bedoeling is, maar dat kan ook komen door de sferische en volle outro met bijna galmende drums van het openingsnummer. Zodra single Hurdles klinkt, wordt er namelijk doorgepakt waar we waren gebleven. Inmiddels is ook duidelijk dat het gloednieuwe plan niet zo’n dramatische wijziging inhoudt als men zou kunnen vrezen. Sun and Moon bevestigt dit vermoeden ruimhartig en ik meen in dit nummer mijn favoriet te hebben gevonden. Het is een perfect rocknummer, dat heerlijk is opgebouwd met een goede groove, dito riff en een bescheiden solo, die volop potentie heeft om live te worden uitgebouwd tot een schitterend hoogtepunt dat hoort bij de hemellichamen van de titel. 

Different Man zorgt voor de nodige rust halverwege. Het nummer is een ballad, waarin zelfs violen te horen zijn. Backseat Driver daarentegen is een nostalgie oproepende rocker, die lijkt geschreven voor een roadtrip en die liefhebbers van The 59 Sound van The Gaslight Anthem zeker zal aanspreken. Toch is het niet alleen nostalgie die de klok slaat, want wie luistert naar World Wild Web, hoort een volledig eigentijds geluid met een zekere urgentie en gevoel voor dramatiek dat zo passend is voor de tijd waarin we leven. En dat geldt ook voor het slotnummer, Losing Touch, dat net als de opener weer volop ruimte lijkt te bieden en waarop we naast de gebruikelijke instrumenten ook mondharmonica horen, terwijl ik me kan voorstellen, dat dit nummer live wel eens voor een tweede stem uit de zaal of van de weide kan zorgen.  

Kortom, Paceshifters is terug van niet echt weggeweest. Brand New Plan klinkt succesvol, zonder dat daarmee rigoureus wordt gebroken met de stijl van de voorgaande albums. Missie geslaagd? Dat antwoord moet uiteindelijk door de fans worden gegeven, maar ik kan me niet voorstellen dat zij de band zullen teleurstellen.