Wie Little Simz nog niet kent, mist een van de meest talentvolle en krachtige muzikanten van dit moment. Twee jaar geleden bracht zij al het hiphopalbum van het jaar uit. Nu keert ze terug met Sometimes I Might Be Introvert, een album waarin zij haar talent op grotere schaal etaleert met veel variatie én diepgang.

Little Simz is een 27-jarige Britse rapper met Nigeriaanse achtergrond. Ze had al drie albums op haar naam staan, waaronder Grey Area. Dat laatste album bracht haar veel erkenning van vooral critici en collega artiesten en won de titel Best Album tijdens de Ivor Novello Awards en de NME awards in 2019. Toch heeft Little Simz sindsdien niet de mate van aandacht gekregen zoals mede-rappers zoals Stormzy en Dave. Niet dat dit Little Simz lijkt te ontmoedigen, sterker nog, ze vermijdt mainstream houdt vast aan haar eigen muzikale keuzes. Met haar persoonlijke en emanciperende teksten vertelt ze haar eigen verhaal. Ze doet dit op haar eigen manier. En als nooit tevoren op Sometimes I Might Be Introvert.

Little Simz neemt je op het album mee in haar belevingswereld. Zo twijfelt ze over wie zij is. Extravert Simz de artiest of introvert Simbi de persoon? In de albumtitel is hier ook een verwijzing naar te vinden, zo vormt Simbi een acroniem voor de albumtitel. Daarnaast bespreekt ze thema’s als haar opvoeding, zwarte trots en validatie door anderen. Het album varieert tussen orkestrale uithalen, het gebruik van soul- en jazzsamples en dreigende hiphop beats en geeft hiermee veel kleur aan het album. Little Simz bestrijkt dit allemaal met haar precieze en overtuigende manier van rappen en wordt alleen maar onderbroken door een aantal Disney-klinkende interludes. Het album pakt je bij de hand, en laat je niet meer los van de eerste seconde tot er anderhalf uur is verstreken.

De opener van het album Introvert begint grandioos en krachtig. Met een nummer dat niet zou misstaan in een groteskse oorlogsscene in een film, beschrijft ze de strijd die in de politieke wereld woedt rond armoede en ongelijkheid en beschrijft ze de oorlog die zij in haar eigen hoofd voert met haar gedachtes. ‘I’m a black woman and I’m a proud woman‘ roept ze uit op het einde waarna het nummer eindigt met een inleiding naar het volgende track Woman. Net zoals in de opener wordt Little Simz in het tweede nummer vergezeld door zangeres Cleo Sol. Eerst als brenger van hoop, brengt Cleo Sol’s stem dit keer warme zonnestralen op een ontspannen beat in de kalmte na de storm. Hierbij vertelt Little Simz over het leven en de worstelingen van vrouwen.

Het vierde nummer I Love You I Hate You is een groovend hoogtepunt. Het klinkt vrolijk en een vocale sample vertolkt het wispelturige dilemma tussen liefde en haat, terwijl Little Simz hier over haar persoonlijke situaties vertelt. Tijdens het refrein doet de beat zijn werk zonder extra tekst, en dat voelt niet misplaatst omdat de beat op zichzelf al genoeg is. Little Q, Pt. 2 wordt ingeleid met een interlude met kinderstemmen. Die lijken verbonden te zijn aan de verhalen die Little Simz in het nummer vertelt over haar jeugd in Londen die ze doorbracht zonder vader.

In nummers zoals Speed, Standing Ovation en Rollin Stone weerklinkt haar zelfverzekerdheid en eist ze respect. Zo schept ze op over haar talent en wordt ze bijna arrogant, wat zorgt voor vuurwerk in het nummer Standing Ovation; een energiek nummer met blaasinstrumenten en meerdere beatswitches. Ze begint het nummer over validatie en vertelt ze dat ze niet begrijpt waarom mensen dit nodig hebben. Daarna schept ze op over haar talent en staat ze op voor haar zwarte trots in een speech over wat de zwarte cultuur de wereld allemaal heeft gebracht. Protect My Energy verrast met een wening in de richting van pop. De beat klinkt als een retro telefoonreclame en Little Simz’ raps worden gezongen. Dat is een welkome onderbreking in het album die zorgt voor variëteit.

Aan het einde van het album zorgt Point and Kill met de Nigeriaanse artiest Obongjayar voor weer een hoogtepunt op het album. Met Afrikaanse invloeden in de beat en de chemie met Obongjayar in het refrein, zorgen ze samen voor een rustig maar swingend nummer. De Afrikaanse invloeden keren terug in Fear No Man en volgen de twee afsluitende tracks How Did You Get Here en Miss Understood. Het eerste nummer is wat emotioneler en laat Little Simz terugblikken op haar levenspad. Afsluiter Miss Understood heeft een prachtige melodie, verzorgd door piano en achtergrondzang. Hierin beschrijft Little Simz haar depressieve momenten op een sombere toon. Zo vraagt ze zich af of alles voor niets was en vertelt ze over de problemen in de relatie met haar zus. De gezongen brug spreekt je als luisteraar direct aan en sluit het album aanmoedigend af: ‘Don’t stop, I can feel your pain, I can see your tears, so misunderstood, you’re Miss Understood‘.

Op Grey Area ontbrak niks, behalve een volwaardig albumlengte. Met Sometimes I Might Be Introvert, dat bijna twee keer zo lang duurt als Grey Area, krijgen we die lengte wel. Het project staat bol van de variatie en is een kwalitatief zeer hoogwaardige productie. Little Simz weet wat ze aan moet met de verschillende beats en doet dit met zelfvertrouwen, verschillende tonen en uiterste nauwkeurigheid. Hoogtepunten zoals Introvert, I Love You I Hate You en Standing Ovation zorgen voor vuurwerk en zorgen er voor dat het je ondanks de lange duur geen moment loslaat. Enige minpunten zijn wat mij betreft de interludes The Rapper That Came To Tea en Never Make Promises, al zorgen die voor de broodnodige adempauzes. Little Simz’ talent straalt op dit album en ik hoop dat ze eindelijk de internationale erkenning zal ontvangen die ze verdient.