Jimmy Tamborello brengt dit jaar twee albums uit. Eerder verscheen The Seas Trees See, waarop we de rustige en ambient georiënteerde kant van Tamborello horen. Nu is er de andere zijde van de tweeluik, Away waarin pop regeert, maar wel op de ingetogen manier van de invloedrijke artiest.

Invloedrijk? Jazeker. Jimmy Tamborello kun je rekenen tot de pioniers in de elektronische muziek, die een flinke vinger in de pap heeft in hoe we nu elektronische muziek horen. Niet in het minst om zijn aandeel in legendarisch The Postal Service waarin hij samen met Death Cab’s Ben Gibbard met 1 album – Give Up – de toekomst van het genre richting heeft gegeven. Daarnaast speelt Tamborello in Figurine.

We hebben met Away dus een nieuw solo-album te pakken van een alleskunner op elektronisch gebied. Luister naar het tweeluik en je hoort hoe hij schoorvoetend weer nieuwe wegen probeert te vinden. Het meest opvallend op Away is dat hij alle zang voor zijn rekening heeft genomen. En als je de plaat opzet, ga je dit stuk opnieuw opzoeken of je het wel goed hebt gelezen. Ja, wat klinkt als een vrouwenstem, is de stem van Tamborello. De technieken om stemmen te bewerken zijn de laatste jaren net zo snel ontwikkeld als ‘deep fake’ in de video en fotografie. Niets is meer wat het lijkt of lijkt meer wat het is. De uitleg van Tamborello waarom hij zijn stem zo sterk heeft bewerkt is interessant in dit tijdsgewricht waarin het zoeken naar identiteit en gender gewoon is. Tamborello vindt dat de emoties beter doorklinken als hij zijn stem door de effecten en de autotune jaagt. Beter dan echt dus, en zeker ook niet minder echt. Hij is van mening dat dit niet artificieel klinkt, wat wel geldt voor hoe auto tune vaak wordt gebruikt. ‘Ik denk dat het klinkt alsof het een echte persoon zou kunnen zijn, maar ik ben het niet’.

Zover de achtergronden. Away is een album vol zachte elektronische liedjes waar de synths en beats prachtig klinken, gebouwd rond ijzersterke melodieuze refreintjes. Pure pop dus, in een technologisch verfijnde verpakking. Elektronische muziek is vaak dansbaar, maar daar doet Tamborello niet per se aan. Veel nummers zijn hooguit zacht swingend, zoals Bridge (met de tekst ‘this is not a song, this is a bridge‘). Alleen Moonlight en Connect hebben ritmes die je tot bewegen aanmoedigen.

De muziek van Tamborello is geworteld in techno-pop uit de jaren tachtig. In een uitleg bij deze plaat vertelt hij dat dit keer muziek uit die tijd verschenen op het 4AD-label het referentiepunt is. Dat mondt uit in een warm klinkende luisterplaat. Niet voor iedereen, daar is het te onuitgesproken voor, maar wel voor liefhebbers van kwaliteitspop vol prachtige melodieën en nuances.