Toen we al een flink eind op weg waren in de lockdown begonnen veel mensen te praten over hun laatste concert. Welke band had je gezien nog net voor de podia dichtgingen, bedoelden ze daar logischerwijs mee. Ongetwijfeld heb ik zelf ook zo’n gesprek gevoerd. Wist ik veel dat die term een paar maanden later zo’n andere lading zou krijgen.
Vorige week hebben we namelijk voor iemand waarschijnlijk écht het allerlaatste concert georganiseerd. Via via werden we benaderd of we de stichting No Guts No Glory konden helpen met het op poten zetten van een avond met een band en een dj. Voor ons is dat natuurlijk een hele kleine moeite, een beetje alsof je aan een bakker vraagt om een extra tijgerbolletje te bakken. Het enige verschil was dat dit concert speciaal voor iemand was die terminaal ziek is. Dat maakte ons toch wat nerveus. Als de kans zo groot is dat het echt het laatste concert voor iemand is, móet alles gewoon goed gaan.
We bleken ons weinig zorgen te hoeven maken, buiten de gebruikelijke productionele dingen om werd alles liefdevol geregeld door No Guts No Glory. Terwijl wij een beetje onhandig aan de zijkant stonden toe te kijken, zagen we hoe 80 mensen hun armen om een dierbare vriendin sloegen en met haar dansten alsof hun leven er vanaf hing. En dat was natuurlijk ook een beetje zo.
Je weet zelden wanneer je iets voor het laatst doet, wanneer je een stad voor de laatste keer bezoekt, of wanneer je iemand voor het laatst spreekt. Vaak blijkt dat achteraf pas. Op het moment dat je vrij zeker weet dat je bij je laatste concertavond aanwezig bent, haal je er vanaf de eerste minuut tot aan het slotakkoord alles uit. Dat werd die avond wel duidelijk. Eigenlijk zou je elk concert zo moeten beleven, want je weet nooit wanneer het noodlot toeslaat.
Sinds vorig jaar maart zijn we allemaal veel concerten misgelopen. Maar die gaan we straks natuurlijk volop inhalen. Wij wel. Als we nu allemaal het bedrag van één zo’n gemist concert doneren aan de stichting No Guts No Glory, kunnen zij weer iets organiseren voor iemand die geen tijd meer is gegund om gemiste concerten in te halen.
Minke Weeda