I wanna fuck you

Jahaaa, tweepop! Ik ben er al jarenlang een groot liefhebber van. Ik ben zelfs genoemd als voorzitter van de Nederlandse tweepop fanclub. Fantastische muzikale pareltjes bracht deze muziekstroming voort. Voor wie niet mee is:  Tweepop (spreek uit ‘Twie-pop’) is een muziekstroming van het type indie, die bekendstaat om zijn simpele, zachte melodieën en teksten, vaak gecombineerd met jengelende gitaren, aldus Wikipedia. De tweepop kwam afgelopen week weer tot … Lees verder I wanna fuck you

Groeten uit Texas 2 (de statistieken en een scoop)

Vorig jaar waren we op het SXSW-festival in Texas en toen was het opvallend rustig. Niet geheel onlogisch, de rookwolken van de pandemie waren nog maar nauwelijks opgetrokken. Maar het euforische gevoel van we-zijn-er-gewoon-weer overheerste en dat je nergens in de rij hoefde te staan was alleen maar mooi, dus we dachten er verder niet over na.   Dit jaar was het overal ietsje drukker, … Lees verder Groeten uit Texas 2 (de statistieken en een scoop)

I am six pounds of dynamite

En bedankt, Arjen Lubach! Godsamme… Vorige week donderdag toevallig De Avondshow gezien? Bij het item ‘En nou is het afgelopen!’ werden katten gedemoniseerd en weggezet als killers die miljoenen slachtoffers op hun geweten hebben in de dierenwereld. Ik zat op de bank te kijken, samen met mijn kater Marx (yep, ’t is een rooie). Nou kan en wil ik de tere kattenziel niet tegen alle … Lees verder I am six pounds of dynamite

I’ll sleep when I’m dead

Uit de brievenbox voor de rubriek ‘Vraag het aan Mona’ (wie kent haar nog?) plukte ik afgelopen week de volgende vraag: ‘Waar haal jij in godsnaam de energie (en het geld…) vandaan voor al jouw  concertbezoeken?’ Blij dat u dat vraagt. Welnu, beste lezers, het feit dat ik tijdelijk niet tot de groep van hardwerkende Nederlanders behoor en dientengevolge me niet voor dag en dauw … Lees verder I’ll sleep when I’m dead

Groeten uit Texas

Vorig jaar stond ik rond dit tijdstip op de vijfde verdieping van mijn hotel in Austin op de lift te wachten. Daar waren we – net als nu – voor het SXSW-festival.  Het leek een warme dag te worden, dus ik had een feestelijk lichtblauwe zomerjurk aangetrokken. Er kwam een meisje in vol cybergothic-ornaat aangelopen; neon-roze dreads, een latex jurkje en zwarte laarzen met enorme … Lees verder Groeten uit Texas

Prisencólinensináinciúsol

Hoe je een gek een poosje bezig kunt houden? Laat ‘m in zijn muziekcollectie zoeken naar een vermist plaatje. Hier spreekt een man met ervaring.  Hoe dat zo? De woensdagavond is al geruime tijd gereserveerd voor bioscoopbezoek, samen met mijn moederrrr. Ja, ik zou ook liever naar de film gaan met een lekkere ronde blonde meid, maar daar ben ik voor behandeld. Afgelopen week stond … Lees verder Prisencólinensináinciúsol

Motiverende klotemuziek

Toen we in het nieuwe kantoor van Rotown trokken, kwamen de bovenburen zich netjes voorstellen. Twee onopvallende jongens die ik nu – na zeven maanden – nog steeds niet herken als ik ze op straat tegenkom. Ze vroegen wat wij deden en ik legde uit dat we concerten en festivals organiseren. Dat vonden ze mooi.  ‘Dan draaien jullie zeker ook weleens muziek op kantoor?’  ‘Ja, … Lees verder Motiverende klotemuziek

Poetry

Belezen kun je me bezwaarlijk noemen. Hoewel ik de verplichte boekenlijst tijdens de middelbare schooltijd niet met lange tanden heb geconsumeerd, leidde dat niet tot een levenslange liefde voor de letteren. Wat lezen betreft ben ik meer van de sprint dan van de marathon. Verhalenbundels, columns, twee kranten per dag, lijfblad Humo en nog wat muziekmagazines, die gaan er wel in. Voor de ware literatuur … Lees verder Poetry

Hou toch op met je postpunk

Er zijn weinig dingen waar ik zo moedeloos van word als van mensen die maar stug blijven volhouden dat Left of the Dial een postpunk-festival is.  Ik zeg mensen, maar ik bedoel natuurlijk 3voor12.  In theorie kun je alles dat na de punkgolf van de jaren 70 uitkwam postpunk noemen en voor mijn vrienden die de jaren 80 heel bewust hebben meegemaakt, valt bijvoorbeeld The … Lees verder Hou toch op met je postpunk