Afgelopen week werd maar weer eens duidelijk dat aan sommige specimen de betiteling ‘homo sapiens’ vergooid is. Het bezit van een glazen bol is ook geen vereiste om rellen te voorspellen (Kaiser Chiefs). Gooi er een persco van het olijke duo Mark & Hugo tegenaan en binnen no time weet je: There’s a riot going on (Sly & the Family Stone/Monophonics). De uit anarchistische hoek … Lees verder There’s a riot goin’ on
Eerlijk is eerlijk: toen ik het nieuws vernam dat zanger Eloi Youssef op termijn uit Kensington stapt, gooide ik er een in galm gedrenkt, Ziggodome-breed ‘wooo-hoo-hoo-hoooooo!’ uit. De opluchting was van korte duur. Bij Humberto Tan mochten de bandleden tekst en uitleg geven bij dit grote verlies voor de Nederlandse muziekwereld. Youssef verklaarde klaar te zijn met de ‘bombast’. Dat maakt in elk geval twee. … Lees verder Ik haat u nie
Jakkeren. Jagen. Zeuren. Zaniken. Zeiken. Met de koppen tegen elkaar. Terug in de file. Rattenvangers die in tijden van crisis een kans zien om de geesten te vergiftigen. Pappen en nathouden. De farce van Glasgow. Wie dacht dat een pandemie een pas op de plaats zou kunnen betekenen of een ommekeer in het menselijk handelen zou kunnen inluiden, om te redden wat er nog te … Lees verder Van de schoonheid en de troost
Hoewel ik op deze plek graag de Leo Blokfluit mag uithangen, beschouw ik mezelf niet als een autoriteit op muziekgebied. Enorme muziekliefhebber? Check. Melomaan, met pathologische trekjes wat betreft de aanschaf van plaatjes? Double check. En verder put ik bij het schrijven van deze stukjes uit wat parate muziekkennis, trivia die belangrijkere informatie naar de achtergrond hebben verdrongen, of laat ik me triggeren door het … Lees verder Excuse me while I kiss this guy
Doodgaan, da’s nou typisch iets voor oude mensen. Zo dacht ik er waarschijnlijk over toen ik nog jong was en onsterfelijkheid een reële optie leek. Goed, ook in mijn jonge jaren wisselde wel eens een oom, tante en grootouders op jaren het tijdelijke voor het eeuwige. En bleek er links en rechts ook in de jongere leeftijdscategorie iemand ten prooi te kunnen vallen aan een … Lees verder Don’t fear the reaper
Ah, het gedoe rond de dorpspomp in Den Haag is een eeuwigdurende bron van vreugde/ergernis en muzikale inspiratie. Scheefschaatser Wopke deed alles ‘volgens de regels’ en treft geen enkele blaam wat betreft belastingontwijking. Wat de vraag doet oprijzen: What if we all stopped paying taxes? (Sharon Jones & the Dap-Kings). Hoekstra behoort waarschijnlijk tot het selecte gezelschap dat – in tegenstelling tot circa 30.000 gezinnen … Lees verder Vamos!
Als stukjesschrijver over muziek geniet je bepaalde privileges. Zo mocht ik afgelopen week, op kosten van dit medium, enkele dagen all inclusive verblijven in Seattle. De reden voor dit snoepreisje? Een exclusieve luistersessie van de 8 (!) lp’s tellende heruitgave van Nirvana’s klassieker Nevermind, die dit jaar 30 kaarsjes uitblaast. Voor de gewone sterveling straks in de winkel voor een luttele 200 spijkers en aan … Lees verder Nevermind: the bollocks
Wie er de afgelopen weken wat tijd, moeite en geld in wilde steken, kon hem in diverse incarnaties en op dito podia bewonderen. Solo, op Mama’s Pride festival in Geleen, als zotskap in bananenpak die eigenhandig het motto ‘you can’t do that on stage anymore’ ontkrachtte en de vraag ‘does humor belong in pop music?’ bevestigend beantwoordde. Op Bruis Festival in Maastricht, als tijdelijke vervanger … Lees verder Royalty
Ik zou het op deze plek kunnen (moeten?) hebben over Hugo de Jonge en diens vriendelijke verzoek aan Mojo om geen dance-events te organiseren. Over de 75%-bezettingregel. Over de coronapas. Maar ik heb er de kracht niet meer voor. Ik ben Hugo-moe. Liever ontvlucht ik dit klerelandje komend weekend voor een festival in Leffinge, aan de Belgische kust. Zal deugd doen. In plaats daarvan maar … Lees verder I can(‘t) live without my radio
Festivallen, hoe ging dat ook alweer? Na twee ‘try-outs’ (Absolutely Free Festival in Genk en Mama’s Pride Festival in Geleen) zou afgelopen weekend het driedaagse festival Bruis in Maastricht een lichtpuntje worden in een wederom gitzwarte festivalzomer. Zóu, want door het uitblijven van versoepelingen in het coronabeleid, werd ook Bruis gedwongen te downsizen. Niet de gehoopte en verwachte 3000 bezoekers per dag, maar slechts 750. … Lees verder No more loud music
MuziScene magazine 