Vestrock Downtown pakt goed uit op tweede dag

Nadat de storm die gisteren figuurlijk op het Vestrock-terrein woedde enigszins is geluwd, is het vandaag tijd om ons opnieuw schrap te zetten voor de Tweede Golf. Terwijl dj Willem Jongeneelen de vreugde van de inkom verhoogt, zet ik mij inwendig schrap voor de eerste act van dag 2.

Door: Theo Stepper Foto’s: Harrij Stekel Fotografie

Je zal net een debuutalbum uithebben en je wordt gebeld of je op een festival komt spelen. Wat zeg je dan? ‘Ja’, natuurlijk. Dat je vervolgens de tweede dag van het festival zo goed als moet openen, dat zal je dan aan je reet roesten. En helemaal als je een mix brengt van hardcore, alternative metal, deathcore en techno. Dan maak je je geen zorgen of je publiek wel wakker is. Dan zorg je daar zélf voor. En zo geschiedde.
Want hoewel Vestrock conform de geldende coronaregels om middernacht het terrein moet sluiten, sta ik met enigszins dikke ogen, watten in mijn kop en de nodige scepsis bij het optreden van Another Now. Hoe zal het vallen op de nuchtere maag? Nou, rauw op mijn dak en dat bevalt prima. Hoewel ik mezelf vooraf maande rustig aan te doen, smaakt het eerste biertje verrassend lekker op de klanken van het Eindhovense vijftal. Proost, mannen en bedankt! Ik doe het weer.

Nee, dan Joe Buck. Dat hij kan zingen staat als een paal over water en dat bewees hij ook in het programma De Beste Zangers van Nederland. Dat hij fans heeft, bewijst hij vandaag, want bij de Main Stage weet hij ondanks het vroege uur toch redelijk wat publiek op de been te brengen.
Eerder vandaag sprak ik kort met de sympathieke zanger. Hij liet weten dat hij erg veel zin heeft om op zo’n mooi groot podium op te treden. Binnenkort komt er een nieuw album uit en gaat Joe Buck on tour met zijn band. Wat dat betreft is dit optreden de lakmoesproef.
Ik moet wel even schakelen en pas in de tweede helft van het optreden, met name tijdens Shadows In The Dark kom ik er lekker in, maar dat ligt niet aan zoetgevooisde Joe, die ons met zijn zeskoppige band op een gedegen en onderhoudend optreden trakteert. De veelal jonge fans, voor wie dit waarschijnlijk het eerste optreden van de dag is, genieten van meet af aan met volle teugen en Baby Get Higher, de Roel van Velzencover waar Joe Buck een eigen draai aan geeft, is niet het enige nummer dat zij meezingen. De jonge Zeeuw, die ons toevertrouwt dat hij in zijn jonge jaren zelf ook een trouwe bezoeker van Vestrock was, spreekt het publiek regelmatig toe en dat maakt dat het optreden op het grote podium in die grote tent toch intiem voelt.

Met Headshrinkers zoeken we ons geluk over de grens. Sterker nog, we verlaten de Europese Unie! Nou, welkom jongens. Van harte welkom mag ik zeggen, want hoewel de jonge Britten slechts een handvol singles op hun naam hebben staan, brengen ze een boeiende set van bijna een uur. De muziek is overduidelijk post-punk à la Fontaines DC en The Murder Capital en dat is bepaald geen straf. Sterker nog, het is de kat op het spek binden. Knappe vondst van de programmeurs van Vestrock, want Headshrinkers doet niet onder voor hun bekendere soortgenoten. En dan te bedenken dat de band nog maar net bestaat!
Er is weinig van te merken. Headshrinkers heeft duidelijk een manier gevonden om het moderne leven in zijn muziek te vangen. Punkriffs en jangly-gitaren combineren in een eclectische kakofonie met stampende drums en beukende baslijnen. Het resultaat is een full-force liveshow waarin de gehele band bij vlagen – met name tijdens een te gekke jam kort voor het einde van de set – de show steelt, al is het de chaotische aanwezigheid van zanger Garran Hickman die het meest beklijft. Het beklimmen van de basdrum van drummer Scarlett Churchil tijdens slotnummer 6:41 Sapien is daar slechts één voorbeeld van. Maar wat zeg ik, slotnummer? De band blijkt een toegift in petto te hebben, hoogst ongebruikelijk op een festival met een strakke planning maar daarom wat mij betreft niet minder welkom. Heerlijk die chaos!

Van de postpunk van Headshrinkers naar de indiepop van het Belgische School Is Cool blijkt een minder grote stap dan ik van tevoren had gedacht. De Belgen staan hun mannetje en verzorgen een schitterend optreden. Aan de ene kant mag je dat verwachten van een band die reeds tien jaar meedraait, maar er zijn in die tijd wel wat personele wisselingen geweest. Daar valt vanmiddag niets van te merken. Sterker nog, van meet af aan weten de Vlamingen te boeien. Run Run Run Run bijvoorbeeld klinkt waanzinnig en doet live denken aan The War On Drugs.
Naast nieuwe nummers, zoals Close van het vorig jaar verschenen album Things That Don’t Go Right met fijne samenzang van frontman en gitarist Johannes Genard en toetsenist Hanne Torfs, is er gelukkig volop aandacht voor ouder werk, zoals The World Is Gonna End Tonight en Trophy Wall. Terecht, want ook de oude nummers uit het uitgebreide oeuvre van de band verdienen live, zo blijkt, alle aandacht.

Bij Tessa Dixson, de Brusselse singer-songwriter gaat het er rustiger aan toe. Toch weet ook zij het publiek schijnbaar gemakkelijk in vervoering te brengen met nummers die het midden houden tussen indie en alt-pop. De sound is soms een beetje donker, maar over het algemeen klinkt het afwisselend dromerig en dan weer uiterst dansbaar. De Belgische met Britse roots heeft blijkbaar veel fans in deze contreien want podium De Schuur barst bijna uit zijn voegen. Ook het balkon is afgeladen. Naar mijn smaak is het optreden op dit moment van de dag iets te rustig. Net wanneer ik dat noteer vraagt Dixson of het goed is dat ze het tempo wat verlaagt. Tja, da’s een gewetensvraag, want ik zit nog vol adrenaline van de vorige twee optredens.

Bij Paceshifters belanden we weer meer in mijn straatje. Ik ben nu eenmaal een rocker. Afgelopen jaar verscheen het album Brand New Plan, het vijfde studioalbum van het trio uit Wijhe. Het verhaal daarachter is dat de rockers het roer wilden omgooien. Nou, dat wilde ik live dan wel eens meemaken. Conclusie: het valt wel mee. Paceshifters staat, geheel volgens verwachting, live nog steeds als een huis. Met Different Man bewijst hij dat hij wel degelijk ook een weinig gas kan terugnemen, maar over het algemeen opereert de band in standje overdrive, en dat is zeer aangenaam.
Hoewel de nadruk op de nieuwe nummers ligt, blenden oudere nummers zoals bijvoorbeeld Drone uit 2014 uitstekend in de set. Het resultaat is een indrukwekkend optreden van het trio dat live dus even goed weet te overtuigen als op plaat. ‘I love it when (a brand new) plan comes together‘.

Na het rockgeweld van Paceshifters is het heerlijk uitblazen bij Savine, die niet onder stoelen steekt dat ze inspiratie haalt bij zangeressen als Adele, Duffy en Amy Winehouse. Dat doet ze dan weer zo gepassioneerd, dat ze er volstrekt een eigen smoel aan geeft. Covers als Put Your Records On van Corinne Bailey Rae en Warwick Avenue van Duffy worden vakkundig in een nieuw jasje gestoken, gevolgd door eigen nummer Never Compare. Het optreden dat jazzy en/of bluesy is, maar altijd druipt van een flinke dosis soul, is niet alleen gedenkwaardig, maar doet ook uitkijken naar een album van deze jonge singer-songwriter, die vooralsnog alleen singles op haar naam heeft staan.

Stiekem keek ik heel erg uit naar het optreden van de Stereo MC’s, al hield ik mezelf voor dat wel eens zou kunnen tegenvallen. Immers, de band was groot in het begin van de jaren-90, maar zou hij ‘het’ nog hebben? Welnu, dat voorbehoud had ik niet hoeven maken, want de de formatie die vooral bekend is geworden van de megahit Connected, geeft een wervelend optreden, waarin een eclectische mix van funk, dance en een vleugje hip-hop centraal staat. De voetjes kunnen ongegeneerd van de vloer en hier en daar wordt (vooral door oudere bezoekers) meegezongen alsof er geen corona en aerosolen bestaan. Vet lauwe fissa!

Vermoeid van het dansen en enigszins bezweet melden we ons wederom in De Schuur voor een optreden van Ramkot die gisteren de ep What Exactely Are You Looking For uitbracht. We hebben wel zin om even te beuken en zijn daarvoor bij het Belgische trio aan het juiste adres. Niet voor niets won de band afgelopen jaar ‘De Nieuwe Lichting’ van Studio Brussel. Met een stevige mix van blues en rock (vooral heavy rock) die zeker wat weg heeft van bands als Triggerfinger en Queens Of The Stoneage, windt het trio het aanwezige publiek met gemak om de vinger. Vuig, is een toepasselijke term om dit optreden te beschrijven. Vuig, met een zweem van sexy, maar laat je niet misleiden, want nomen est omen: Ramkot, is ramrock. En vanavond ligt het trio op ramkoers.

Na een dag met afwisselende optredens, een bonte mix van stijlen en dito bands is het aan Chef’Special om Vestrock naar een hoogtepunt te leiden voordat zij het stokje doorgeven aan De Hobbyisten en Kriss Kross Amsterdam om het festival af te sluiten. Het is de band uit Haarlem op het lijf geschreven. Met nummers als Amigo en Trouble, zet hij de Main Stage met gemak naar zijn hand. De mix van pop, reggae, rock en hip- hop is op z’n zachtst gezegd opzwepend. Frontman Joshua Nolet voelt precies aan wanneer hij er nog een schepje bovenop kan doen en het publiek reageert direct en enthousiast. Wie zich ooit afvroeg wat het nu eigenlijk de specialiteit van deze chefs is, die kan ik hierbij antwoorden: een feestje bouwen.
Het optreden wordt zorgvuldig opgebouwd, alhoewel er vanaf de start eigenlijk al geen rem op zit. Chef’Special is heter dan heet en lijkt erop gebrand om de bezoekers van Vestrock Downtown een onvergetelijk optreden te bezorgen. Daarin slaagt de band met vlag en wimpel. Wat een vuurwerk. Alsof Nolet en consorten aanvoelen dat ze nog niet weg mogen voor ze die ene grote hit hebben gespeeld, komen ze quasi onschuldig terug voor een toegift. Met In Your Arms sluiten de Chefs Vestrock in hun armen. Het publiek knuffelt heel hard terug.

Lees ook het verslag over Vestrock Downtown dag een: Geslaagde vuurdoop Vestrock Downtown