Het is toch even wennen zo’n extra dag, vooral ook omdat uitbundige zonneschijn is vervangen door even uitbundige regendruppels. Moegestreden van het feestgeweld op vrijdag- en zaterdag voelt zondag desondanks als een toetje van een copieus zevengangendiner.

Door Theo Stepper Foto’s Vestrock

Gelukkig is zondag voor ons ook enigszins een rustdag, want de ochtend heeft heel veel acts die we gerust kunnen overslaan. Traditioneel is dit de familiedag en als oude rocker voel ik me niet senang bij K3, Mega Mindy en Steven & Hans Kázan. Toegegeven, Buurman en Buurman klinkt ergens nog wel aanlokkelijk, maar ik weersta de verleiding en benut de vrije uurtjes om bij te komen en de stad Hulst een beetje te verkennen. Aangezien ik hier al jaren met veel plezier kom Vestrocken ben ik dat inmiddels moreel toch wel verplicht en het moet gezegd: de horeca van Hulst is zeer aanbevelenswaardig.

Toch ben ik niet rouwig wanneer het familieprogramma op zijn einde loopt en Prins S en De Geit het avondprogramma inluidt, want ondanks de regen en twee fantastische festivaldagen zijn we klaar voor encore, bis en oh, inderdaad, ‘we want more!’ De Hagenees kwijt zich met verve van zijn taak en trapt af met Nacht dat evenals Wat Jij Wil ronduit grappig is. Maar Prins S kan ook serieuze nummers schrijven, zoals Zwarte Sneeuw. De aanleiding is heftig, want vriend en collega componist-producer en gitarist Marne Miesen heeft onlangs een hersenbloeding gehad en dus is er tot hij is gerevalideerd een lege plek op het podium. Het nummer wordt aan hem opgedragen. Met andere partner in crime en ‘electro-connaisseur’ Daniel Ortgiess zet Prins S. desalniettemin een gedenkwaardige show neer die wordt gekenmerkt door opzwepende dansbeats en experimentele pop, gelardeerd met vaak hilarische, soms cryptische en poëtische teksten. Saillant detail: als kind was frontman Scott Beekhuizen reeds gefascineerd door taal, maar pas toen hij zijn dyslexie wist te omarmen vonden poëtische teksten en concepten hun weg in zijn hoofd. Het resultaat is vermakelijk, zeker in combinatie met hoe vrij Prins S. over het podium dartelt terwijl hij vraagt of jij zijn kladblok wil zijn. Ronduit hilarisch wordt het tijdens Kinderboerderij (Keiblij), want de gevatte en volwassen woordspelingen ontgaan de nog volop aanwezige kindertjes, maar die dansen er niet minder om. Prins S. blijkt een goede choreograaf, naar wiens aanwijzingen goed wordt geluisterd. Fascinerend is een understatement en of het een met het ander te maken heeft betwijfel ik, maar na afloop van het optreden is het droog alsof Prins S. en De Geit eigenhandig de regen heeft verdreven met zijn vette beats en virtuoze dansmoves.

Van een electro-sensatie uit Den Haag naar vijf straatschoffies uit Oost-Londen. Alsof je muziek van Ramones, Buzzcocks en The Beatles in een blender gooit: pop en rock komen samen in rammelende garagemelodieën, die door Bad Nerves strak over de houten vlonders in de Tent worden gesmeten. Of het nu nummers van het succesvolle titelloze debuutalbum uit 2020 betreft zoals Can’t Be Mine of nieuwere singles Don’t Stop en Alright, het publiek wordt eenvoudig ingepakt en meegenomen in de tomeloze energie van de Britten die ons al doende vakkundig opwarmen voor de volgende act.

Cloudsurfers overklast zichzelf live voor een matig gevulde Kapel. De Nederlandse garage punkers spelen vol overgave en snoeihard. Wellicht schrikt het passanten af, maar dit is wereldklasse van eigen bodem. Na vanavond maken we de balans op van Vestrock 2022, maar Cloudsurfers gaat hoog eindigen in het lijstje ‘ich war dabei‘.. Door de dubbele drum setup krijgen we flashbacks naar de band die hier gisteren afsloot. Cloudsurfers klinkt echter nog vuiger en doorspekt zijn nummers met venijnige gitaarriffs en een sporadische solo, terwijl bassist Jessica van der Zee samen met de twee drummers zorgt voor een ijzersterke backbone waar het lekker tegenaan leunen is. Tramhaus krijgt De Kapel warm overgedragen.

Hoe bevrijdend moet het zijn om als ‘lockdown-band’ eindelijk je muziek voor een live publiek te mogen spelen? Het antwoord laat zich mogelijk raden, maar nog beter is het om Tramhaus, het jonge vijftal dat ervaring opdeed in diverse bandjes van de Rotterdamse underground scene, dan ook daadwerkelijk te zien optreden. Dat de band welgeteld één single op zijn naam heeft staan, heeft de programmeur van Vestrock gelukkig niet afgeschrikt en terecht, zo blijkt vanavond, want de Rotterdammers hebben niet stilgezeten en vullen inmiddels met gemak een complete set. Als een wervelwind stort Tramhaus zijn soms aan Viagra Boys, dan weer aan Idles (Karen Is A Punk) denkende muziek over het aanwezige publiek. I Don’t Sweat wordt enthousiast gebracht en ontvangen, maar dat geldt ook voor het nummer G.O.A.T, dat de band afgelopen weekend opnam en dat dus waarschijnlijk de volgende single is. Sowieso horen we veel nieuwe nummers, zoals openingsnummer Beep Beep en Make It Happen, de volgens zanger Lukas Jansen belachelijke stadsslogan van zijn thuisstad. Het doet enigszins denken aan Pixies en dat is natuurlijk nooit een straf. Wat een heerlijke pleurisbende en wat een feest!

Het Vlaamse Ramkot neemt met graagte het stokje van Tramhaus over. Daarvoor moeten we pendelen naar De Tent en omdat beide optredens elkaar enigszins overlappen, is er nauwelijks tijd om op adem te komen en/of om bier te halen. Het Belgische trio laat er niets aan gelegen of wij al dan niet dorstig zijn. Gelukkig is dat leed gauw geleden, want het drietal klinkt zelfs vuiger dan een half jaar geleden tijdens Vestrock Downtown. Kan een band zo snel groeien? Blijkbaar, want wederom hebben de Vlamingen geen moeite om het publiek op te zwepen met zowel vertrouwde nummers als Fever, Valium en Red als met de laatste single Exactely What You Wanted, die het live ook uitstekend doet.

Beachdog treedt op in de Kapel en gezien het feit dat frontman David Achter de Molen eerder met John Coffey hoge ogen gooide, is het kleine zaaltje voor zondagse begrippen goed gevuld en is de spanning vooraf te snijden. De verzamelde menigte geniet duidelijk en terecht van de mix van groovende neogrunge, punk en hardcore. Beachdog speelt hard en scherp, maar onbevangen en altijd voldoende melodieus, opdat de band nergens uit de bocht vliegt. Nummers als Milk, Swords Up In The Air en Crawl In Pieces, waarmee de band verrassend opent komen live zo mogelijk nog beter uit de verf dan op het toch al niet misselijke debuutalbum en daarmee dingt dit optreden mee naar een plaats in de top 3 van meest indrukwekkende optredens van deze Vestrock-editie. En dat komt natuurlijk ook omdat Achter de Molen al bij het tweede nummer het podium verlaat om een moshpit te organiseren en vervolgens doodleuk het volgende nummer van achteruit de zaal, bij de PA zingt, zodat hij de boel eens uit een ander perspectief kan bekijken. Dat bevalt zeker goed, want hij herhaalt dit kunstje, zodra hij zich weer bij the barrier voor het podium meldt. Met een biertje in zijn hand kijkt hij al zingend naar zijn eigen band. Goed, misschien praatte Achter de Molen wat veel tussen de nummers en zou de naam van de band naar eigen zeggen beter Speechdog kunnen heten, de sfeer zat er goed in. Mocht je de kans krijgen, ga die band zien! Oh en nog een tip – met de jas aan, zoals ze in Hulst zeggen – doe oordoppen in, want veel luider dan dit wordt het niet.

Bob Vylan zou je alleen om de grappige naam al gaan zien, maar dan ga je voorbij aan de bijzondere mix van punk, grime en hardcore die, zo blijkt, niet alleen op papier garant staat voor spektakel. Het duo verrast met zijn optreden vriend en vijand. Nummers als Country Back doen qua vurigheid niet onder voor Rage Against The Machine en GDP doet denken aan een kruising tussen DRI en Mucky Pup. ‘I fucking love it!‘ Ik vind het alleen jammer dat de gitaren niet live worden gespeeld – de frontman is een control freak die gitaar en bas zelf heeft ingespeeld en de partijen live niemand toevertrouwt. Denk je dat je het inmiddels wel gezien hebt en dat het na Beachdog niet luider kan… Mis! Backstage gaat vrijwel continu het auto-alarm van Bob Vylan af: ‘need I say more?‘ Dat het optreden net voor het laatste nummer een abrupt einde krijgt vanwege een biergooi-incident is ronduit spijtig.

Voor mij betekent dit het einde van deze editie van Vestrock. De echte diehards gaan nog even door bij Goe Vur in den Otto, of de Maastrichtse DJ’s Lucas & Steve maar deze doorgaans onverzadigbare spons is zo doorweekt dat hij begint te lekken. Ik zit vol met zoveel indrukken en goede herinneringen dat het lastig is om de balans op te maken. Heeft Vestrock zijn kruit verschoten met de ijzersterke line-up van de eerste dag? Wie bij de tweede dag was, kan bevestigen dat dit absoluut niet waar is. We kregen een rondje Rotterdam en waren blij verrast na het zien van Ila en Thumper, terwijl Ist Ist onze stoutste dromen overtrof. Trouwens, waren het op dag 1 naast de kanonnen Editors, Wolfmother en The Darkness ook niet outsiders als October Drift en And Also The Trees die positief opvielen? En laten we vooral het iets bekendere Whispering Sons niet vergeten. In dat verlengde mogen gerust Beachdog, Cloudsurfers, Tramhaus en Bad Nerves worden genoemd als bands die als krenten in de pap dag 3 van extra sjeu voorzagen.

Zo’n extra dag blijkt, zelfs als het regent, dus sowieso een goed idee. Nu maar hopen dat dit voor de organisatie ook geldt, want het was wel beduidend minder druk. Prettig voor de bezoeker, maar de kachel moet ook branden. Ik hoop oprecht dat de balans dus niet alleen voor mij de goede kant op wijst en ben benieuwd of een nieuwe traditie is ontstaan en Vestrock in de voetsporen van Pinkpop treedt door de extra vrije maandag permanent als excuus te gebruiken. Maar ja, wie heeft met zo’n affiche nog een excuus nodig?