Genres hebben zo hun levenscyclus. Is het eenmaal populair komt er een vloedgolf aan bands en artiesten die zich er in begeven en op een gegeven moment is dat ineens voorbij. Soms steekt het jaren later dan weer de kop op.

Je moet er onwillekeurig aan denken als je luistert naar de selftitled debuutplaat van Beachdog. Want je betrapt je er als net iets oudere liefhebbers vast en zeker op dat je denkt, hè hè, eindelijk weer een potje pittige emo!

Petje af voor het viertal met als meest in het oog springende bandlid ex-John Coffey-zanger David Achter de Molen. Petje af ook voor het productieteam achter deze plaat, want die klinkt precies zoals je hoopt dat een stevig potje grunge/emo/rock moet klinken. En dat is zo vanaf de eerste seconde: Swords Up In The Air begint met een snerpende gitaarriff die klinkt alsof je met je oren in de Marshalltoren hangt. Al snel valt de band stuiterend in en gilt Achter de Molen zijn stembanden schor. Lekker!

Dan hebben we een Foo Fighters-referentie achter de kiezen en schakelt de band naar At The Drive-In in Dog, een van de sterkste tracks op de plaat. De referentie zit ‘m natuurlijk in de afgebeten gespeelde gitaarakkoorden, de strakke samenwerking van de ritmesectie. Het refrein heeft dan niet die geniale gekte van die emo-band uit het verleden, maar zorgt wel voor een toegankelijke en pakkende laag. Een momentje om in de auto stiekem harder dan 100 km/u te rijden en met je hoofd vervaarlijk op en neer te gaan.

Milk volgt, en daar komt de groovende versie van grunge langs en horen we het atmosferische van Soundgarden terug. Ook een ijzersterke track. Zo gaat het tien tracks door met telkens herkenningspunten van je favoriete harde bands uit de jaren negentig en de nullies. Dan eens wat sneller, dan eens wat meer melancholiek, dan weer groovend. Achter de Molen past daarbij zijn zangstijl steeds aan. Af en toe kun je horen dat hij best een potje kan zingen, dan weer schreeuwt hij op zijn emo’s de gordijnen van de rails. Beachdog is hard, scherp, maar altijd voldoende melodieus om een groot publiek aan te kunnen spreken. Op de plaat volgen nog hoogtepunten als The Patient en Crawl In Pieces, een nummer waarmee Beachdog een eigen Black Hole Sun probeert neer te zetten. Mooi nummer!

Beachdog besluit hun verpletterende debuut met Good Morning. Natuurlijk sluit je een rockplaat af met een echte over-the-top rockballade en die wordt gered door een orgelsolo van niemand minder dan Robin Piso (DeWolff). Maar goed, je hoeft zo’n album ook niet per se helemaal uit te luisteren, toch? Klasse debuut van een band die we nog heel veel gaan zien op de festivals. We gaan er van uit dat Achter de Molen ook zijn biervangkunst heeft opgehaald.