Handig, als een platenmaatschappij al een mooie metafoor aanreikt om een nieuw album te kunnen beschrijven. Of in dit geval meer om een band mee te karakteriseren. Moss nam HX op in een oud klooster in Limburg, Hoogcruts genaamd. Een plek met een eeuwenoude historie: een paar keer afgefikt, maar altijd weer herrezen. De Moss-fan weet genoeg. Hier wordt gerefereerd aan je favoriete Nederlandse indieband.

Natuurlijk spitsen we direct de oren als een nieuw album van Moss wordt aangekondigd. Ze tekenen sinds 2013 voor geïnspireerde melancholische indie. Een spits in het Excelsior-elftal, een voorbeeld van de kwaliteit waar het label dat onlangs in Paradiso het 25-jarig bestaan vierde nog altijd voor staat. Maar we weten ook dat de Moss-albums wel eens wat van elkaar kunnen afwijken, net zo goed als dat er altijd een paar goudgerande melancholische liedjes op staan naast de traditionele misser. In die zin hebben we hier in huis Strike gevierd: heel consistent, ijzersterk album, prachtige, bijna aangrijpende liedjes. Kan Moss dat nog een keer herhalen aub?

HX, de naam refereert aan dat klooster in Limburg, komt heel dicht in de buurt, maar haalt wat ons betreft die hoge lat nèt niet. Waarom niet? Omdat het allemaal wat te relaxt en ontspannen aanvoelt, bijna alsof de band hier op de automatische piloot mooie liedjes componeert en uiteraard ook vlekkeloos uitvoert. Strike heeft voor het gevoel net iets meer reliëf en emotionele diepgang.

Dat laat onverlet dat HX een album is dat je weer heel veel gaat draaien. Want het is een groeier, die onder je huid kruipt, zoals dat clichématig heet. Het reliëf is er namelijk wel degelijk, maar misschien net ff subtieler. Koptelefoonmuziek, concentratie is gevraagd, een paar intensieve luisterbeurten voordat de nieuwe wereld die Marien Dorleijn en zijn vrienden voor ons hebben geschapen zich voor je ontvouwt.

Opener Not Today, ballade Beginning, Salt en The Lighthouse – dat lekker binnenkomt met een stuwend overstuurde baspartij – zijn de hoogtepunten op het nieuwe album. Eigenlijk allemaal herkenbare Moss-liedjes met rollende vierkante ritmes, stuiterende baspartijen met die ploppende Excelsior-bassound, de heldere zangstem van Dorleijn en natuurlijk refreinen die je het gevoel geven boven op een berg over de wereld uit te kijken en ineens alles te begrijpen. Prachtig, bij vlagen toch weer meeslepend.

Traditiegetrouw vinden we ook een liedje waar we de wenkbrauwen bij optrekken: Understand heeft door het orgellijntje het karakter van een deun voor op de kermis, bij de botsauto’s.

Moss tourt de komende weken door Nederland. Ga ze zien!