Hoewel er niets gaat boven wakker worden op de festivalcamping in het park aan de Vest op kruipafstand van het festivalterrein en waar je ‘eiers met spek’ als ontbijt kunt krijgen, is het ook niet verkeerd om te ontwaken in een hotel met lopend buffet. Ik ben dit jaar een zeer verwend nest, want het hotel ligt ook op kruipafstand.

Door Theo Stepper Foto’s Harrij Stekel

Starend naar het plafond geniet ik enige tijd na van de eerste festivaldag, maar al gauw merk ik dat ik onrustig word. Wat staat er vandaag op het programma en hoe laat? Bovendien moet ik ook mijn gezicht op de camping laten zien. Die schatten van vrijwilliger van Plus Scouts ‘t Jagertje hadden op mijn verzoek een plek voor mij gereserveerd, en dan ga ik vreemd. Ik slaap dan misschien ergens anders, maar ontbijten doen we gewoon ‘thuis’.

Moet ik me nog haasten ook, want de eerste act begint al vroeg. Dat moet ook wel, want ook vandaag blijkt het een razend druk programma dat de programmeur van Vestrock in elkaar heeft gestoken. ‘Less is more‘ is duidelijk niet aan de man besteed, maar daar hoeven we niet rouwig om te zijn.

De eerste band die aantreedt is duidelijk niet bedoeld om even rustig bij wakker te worden. Zodra het vijfkoppige hardcore-monster uit Middelburg van zich laat horen klotst de koffie vrolijk over de rand van mijn kopje. Zangeres en frontvrouw Louisa Steenbakker heeft duidelijk geen last van een ochtendhumeur, of ze uit het gewoon heel erg punkrock. Dat het niet goed gaat met de wereld en zo. Erg frustrerend allemaal zo te horen, maar het wordt met zoveel verve gebracht dat ik er vierkant achtersta. Waarachter? Achter Rites natuurlijk en achter een nieuw bakkie pleur.

Ik ben nog niet helemaal bekomen van de schrik wanneer ik mij meld bij Socks;Sportsocks, een band met een wonderlijke naam. Daarover wil ik het echter niet hebben, want de ambient indierock van de Rotterdamse formatie doet mij goed. De band treedt op als onderdeel van het programma The Sound of Rotterdam, dat onlangs onder de noemer van De Nieuwe Lichting een verzamelalbum uitbracht. Alle deelnemende bands zijn vandaag aanwezig voor optredens, dus het zou zo maar kunnen dat ze elkaar zo nu en dan komen versterken om nummers van de verzamelaar ten gehore te brengen. Dat is bij Socks;Sportsocks meteen bij het tweede nummer het geval. Voor Clean The House krijgt de band versterking van Danique van der Vlugt van Kuzko. Nergens is aan te merken dat ze dit samen voor de eerste keer live spelen en het nummer culmineert tegen het einde tot Arcade Fire-achtige proporties.

In een goede bui haast ik mijn naar De Kapel voor een de tweede helft van het optreden van de Britse singer-songwriter Jack Francis, die ik eerder in een recensie ‘troubadour van Southampton‘ noemde. Schijnbaar moeiteloos lost hij de hoge verwachting in die ik van zijn optreden heb. Ook live (en zonder begeleidingsband) weet Francis namelijk een perfecte mix van Amerikaanse roots en Engelse pop ten gehore te brengen. Onverstoorbaar wisselt hij van gitaar voor een akoestische versie van Driftwood van zijn debuutalbum dat begin dit jaar uitkwam. Dat het niet heel druk is in de kapel lijkt hem niet te deren. Het voordeel is dat de aanwezigen, die naast mij zijn aangespoeld echt voor de zanger komen en dus aandachtig luisteren naar nummers als Helena en The Wheel. Ook het applaus en gejuich klinken oprecht en allesbehalve lauw of obligaat.

We blijven voor het gemak in De Kapel hangen, want aansluitend treedt daar Joost Maaskant, a.k.a. Maask op. De stemkunstenaar, muzikant, producer en performance artiest maakt ook onderdeel uit van De Nieuwe Lichting en terwijl hij aanvankelijk alleen het podium bevolkt, gewapend met een zelf geprogrammeerde 8-sporen loopstation, wordt hij al gauw bijgestaan door leden van Socks;SportSocks en Kevin Stam van Het Gezelschap. Wat heerlijk om behalve energie getuige te zijn van synergie. Er gaat blijkbaar niets boven samen muziek maken en alleen daarom is het idee van een reizend muziekcircus waarbij artiesten uit verschillende bands met elkaar optrekken een wereldidee. Al is Maask, die met zijn 8-sporen loopmachine nooit alleen is, dan misschien een vreemde eend in de bijt, want als iemand het ook prima in z’n uppie kan is hij het. Dat onderstreept hij dubbel en dwars wanneer hij tot slot De Kapel verandert in een gabber- en technotempel.

Kuzko treedt aansluitend op om de hoek, dus die checken we in één moeite door. Nu scheelt het dat de podia sowieso dicht bij elkaar liggen, dus als de wiederweerga sta ik in De Tent om uit te vinden of het Rotterdamse synth-popduo live net zo gelikt klinkt als op de plaat. Met de eigenzinnige en vrolijke indie songs over ‘high school drama’s‘ en cliché liefdesavonturen kan het in theorie twee kanten op, maar de melodieën die met 80’s synths worden opgewekt klinken live zo sprankelend en speels, dat zelfs de grootste zuurpruim er een grijns van op zijn gezicht krijgt. Leuk om te luisteren naar Rich And Famous en Penelope en ook bijzonder aangenaam om te bekijken. Prachtoptreden dus, waardoor ik Beau Zwart, die ook op mijn programma stond, misloop. Sorry Beau, maar omdat Jordy Dijkshoorn in de coulissen staat, ben ik benieuwd naar de live versie van Andersom. Welnu, Danique en Jordy brengen het met gevoel voor drama, dus spijt heb ik niet van mijn besluit.

Vandaag dompel ik mij zoveel mogelijk onder in de muziek van De Nieuwe Lichting. Heerlijk om die jonge honden plezier te zien maken met elkaar. Wellicht boor ik zo de bron van de eeuwige jeugd aan en zo niet, heb ik tenminste weer even gesmuld van de idee dat oud worden tussen de oren zit.

Ook Tato Wesselo van Le Motat krijgt ondersteuning van collega’s van de Nieuwe Lichting. Juno Rissema en eerdergenoemde Jordy van Het Gezelschap zetten hun beste beentje voor op het nummer De Mat, maar Le Motat laat zien dat het ook zonder hulp prima uit de voeten kan. Frisse popmuziek met een stevige beat en gevatte teksten maken dat de tijd vliegt en dus neem ik het advies om eens ‘even lekker naar de kloten te gaan’ ter harte en spoed mij naar muziek die doorgaans iets meer in mijn straatje is.

Rhea is een relatief kleine en nog niet zo bekende, maar veelbelovende band uit het nabijgelegen Gent. In thuisland België scoorde hij al een nummer 1 hit op Studio Brussel en over een paar weken speelt de band op het hoofdpodium van Rock Werchter. Het vijftal trapt vlot af met onvervalste rock ’n roll die wordt gekenmerkt door scheurende gitaren en catchy refreinen. Nummers als Ready to Rumble, Eyes On You, Rather Be Nothing en slotnummer Shut Up And Take The Money werken mede dankzij een uitstekende, energieke live performance sfeerverhogend bij de fans die zich hebben verzameld op het festival waar gisteren Editors en Wolfmother nog stonden te shinen. Voor die laatste verzorgde Rhea overigens ooit het voorprogramma en wie het niet zo nauw neemt met de waarheid zou kunnen stellen dat de rollen nu dus zijn omgedraaid.

Opgefokt in de goede zin van het woord meld ik mij bij een van de acts waarvoor ik als het ware naar Hulst ben gekomen. Ist Ist klinkt Duits, maar het viertal dat grossiert in nummers die een duistere mix van new wave en post-punk herbergen, is onvervalst Mancunian. Het eerste album werd uitgebracht midden in de pandemie. Omdat toeren toen niet kon, dook de band meteen weer de studio in. Het gevolg is dat hij nu een uitgebalanceerde set ten gehore kan brengen met het beste wat beide albums te bieden heeft. Legendarisch optreden dus, dat bijna te donker klinkt voor de tropische temperatuur in De Kapel. Geen hond die het wat kan schelen, want alleen Fat Cats Drown In Milk en zo’n festival is toch ook Watching You Watching Me en wij hebben Discipline. De goede verstaander zal begrijpen dat dit een greep is van de nummers die voorbijkomen. Opvallend is hoe strak de band speelt. Aan niets is te merken dat het aan speelruimte heeft ontbroken de afgelopen jaren. Daarvoor klinkt Emily bijvoorbeeld te goed geolied, al klinkt de gitaarsolo op het eind enigszins stram. Maar het zou flauw zijn de band hierop af te rekenen, want de uitvoeringen van The Waves en bijvoorbeeld Extreme Greed komen live juist bijzonder goed uit de verf, evenals het slotnummer van het eerste album dat ook deze set afsluit: Slowly We Escape. De overgang van het rustige naar het up-tempogedeelte is echt magistraal en wat volgt, maakt dat ik parelend van het zweet maar met kippenvel de frisse lucht opzoek.

Van de ene legende naar de andere: Nada Surf is een oudgediende. De band werd in 1992 opgericht en viert dit jaar dus zijn dertigste verjaardag. Getuige het talrijke publiek dat zich bij het podium verdringt zijn de New Yorkers nog even Popular als in de hoogtijdagen van hun roem, eind jaren 90. Dat de band al die tijd platen is blijven maken, maakt dat hij kan putten uit een rijk repertoire, waardoor het optreden doorspekt is van pareltjes, waarvan Popular toch de bekendste blijkt. Opvallend is het plezier dat de bandleden hebben om weer op het podium te staan. Nu is het zo dat een vos zijn streken niet verliest, maar als je hoort hoe fris The Plan of Hyper Space nog klinkt en hoe vlot het wordt gespeeld, dan lijkt het erop dat Nada Surf aan een tweede jeugd is begonnen. Voor het iets recentere, maar toch al twintig jaar oude Inside Of Love vraagt zanger Matthew Caws het publiek mee te doen aan een experiment en al gauw deint de menigte als kabbelende golfjes, waardoor het nummer een extra dimensie krijgt. Het is een gezegde dat wat je van ver haalt, lekker is. Voor Nada Surf gaat dat zeker op, het was even vliegen voor enkele van de mannen, maar dan brengen ze ook wat! Zoals bijvoorbeeld een fijne, maar enigszins trage versie van Pixies’ Where Is My Mind.

Toen de band nog Waterface heette, had niemand ervan gehoord, maar toen hij de naam veranderde in Starsailor in 2000, ging het hard. Starsailor kunnen we inmiddels gerust ook tot de oude garde rekenen. Het is bepaald geen straf dat de Britse rockers pal achter Nada Surf zijn geprogrammeerd, al is het wel jammer dat dit door uitloop in het programma eerder die dag nu gedeeltelijk overlapt. Omdat ik niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn en Starsailor al is begonnen, scoor ik eerst wat te eten en uiteindelijk ben ik in mijn nopjes met mijn planning, want ik sluit juist op tijd aan voor achtereenvolgens Lullaby, Tie Up My Hands en Tell Me It’s Not Over. Ik val dus met mijn neus in de boter. Maar goed, met hits als Four To The Floor op de setlist mag een mens sowieso niet klagen. Tel daar Silence Is Easy en Good Souls bij op en dan hebben we het over kersen op de taart, die toch al goed gevuld is. Enige minpunt is dat de performance visueel behoorlijk onder de maat is en muzikaal net dat beetje extra glans lijkt te ontbreken wat de muziek van Starsailor naar grote hoogten kan doen stijgen.

Van de melodieuze rock op Main Stage schuif ik door naar het soms hoekige maar zeer opzwepende en dansbare krautrockgeluid van Smudged, een groen geverfd viertal uit de grootste havenstad van ons land. Toch bijzonder dat ik als Rotterdammer de zoveelste Rotterdamse band in Hulst voor het eerst live zie. Het festival doet wat mij betreft goede zaken met De Nieuwe Lichting en Smudged heeft er duidelijk zin in. Toetsenist Mink Stekelenburg en drummer Bart Hoogvliet zetten de toon en de rest volgt op schier onnavolgbare wijze. Wat een enthousiasme en energie! Ook wat betreft stageperformance komen we bijkans ogen tekort. Los van de groene smoelen is er behoorlijk wat te zien. Zo loopt de bassist in een kort rokje met Schotse ruit en gooit Hoogvliet zijn haar los terwijl hij zo verleidelijk of juist zo wild mogelijk danst in een bondage-tuigje. Jordy van De Likt draagt zijn steentje bij op Ewan McGregor, maar wie dacht dat dit de uitsmijter is heeft buiten de waard gerekend, want Smudged sluit af met een psychedelische jungletrip die Hypnotized heet. Stom, dat de band niet heeft aangekondigd dat in november een ep verschijnt, want dat had gezien het enthousiasme waarmee dit optreden is ontvangen toch zeker een dijk van een pre-order opgeleverd.

Dat het optreden van Life is gecanceld, wil niet zeggen dat er ruimte is gekomen in het programma. Sterker nog, de programmeur van Vestrock heeft in Ila een ijzersterke vervanger gevonden. Ila is opgericht door de Belgische Ilayda Cicek. Bijgestaan door Sam Smeets en Cas Kinnaer brengt zij rauwe, emotionele alternative rock. Het trio speelt een visueel sobere set in een matig gevulde Kapel. Dat heeft echter alles te maken met de headliner op de Main Stage (Within Temptation) en houdt geenszins verband met Ila. Van het publiek dat er wel is, herken ik diverse fans van Ist Ist. En ja, ik snap wel waarom zij hier nu zijn. Ila geeft een vergelijkbare lading aan haar muziek. Het is experimenteler, en meer van de gebaande paden, maar leidt, zeker wanneer band eenmaal op gang is tot een onstuimig en memorabel optreden dat wordt geopend met Eternity, met Twenty-Two vleugels krijgt en met Deity bijna lijkt te ontsporen. Toch weet Ila de monsterlijke machine die het trio is op de weg te houden, zodat ze met onlangs uitgebrachte single Live To Love en Leave Me Dry op gepaste wijze kan afsluiten. Kippenvelconcert, met name door de intense soms bijna rafelige, rauwe, maar altijd zuivere vocale klankkleur van de frontvrouw. Wat een power!

Inmiddels weet De Likt de weg naar Hulst goed te vinden. En da’s maar goed ook want Jordy Dijkshoorn, Giorgi Kuiper en John van Beek zijn graag geziene gasten op Vestrock. En terecht natuurlijk, want waar De Likt is, daar is het feest. Zo ook vanavond, want de Rotterdamse rap-formatie krijgt de kans om even voor middernacht de Tent af te breken. Dat ze dit nagenoeg letterlijk nemen had de organisatie natuurlijk voorzien, dus de Tent is extra gezekerd en zo wordt voorkomen dat het dak eraf gaat. Met hulp van Diggy Rast en de Afronaut bouwt De Likt een feestje dat met Ctrl-Alt Delikt nog enigszins rustig begint, maar al gauw alles in zich heeft om te ontsporen. Het publiek smult en participeert volop. Gaan de handjes niet de lucht in om Dijkshoorn over het publiek te laten surfen, dan is het wel om enthousiast mee te klappen of te dansen. Vestrock had kunnen weten wat het binnenhaalde, maar De Likt weet toch weer te verbluffen.

Terwijl de meerderheid van het publiek zich meldt bij Martin Solveig, die het stokje van De Likt mag overnemen om de tweede dag van Vestrock dansend af te sluiten, voeg ik mij bij de rockers om samen met het Ierse Thumper het licht uit te doen in De Kapel. Na bands als Fontaines DC en The Murder Capital is het de nieuwste sensatie uit Dublin. Wat lijkt het podium opeens klein. Met twee drummers, drie gitaristen en een bassist, is het best druk op het podium. Dat geldt gelukkig ook voor de ruimte ervoor. Iedere band verdient natuurlijk publiek, maar de toegankelijke punkrock van de Ieren moet het opnemen tegen de veel bekendere Franse house-dj en dat voelt als een ongelijke strijd. Toch weet iedereen die de capriolen van het zestal gadeslaat dat zij een goede keuze hebben gemaakt. Thumper speelt energiek, het geluid is vol en vet. De band die reeds voor Vestrock-edities 2020 en 2021 was geboekt heeft er duidelijk zin en speelt dan eindelijk zijn stevige maar opgewekte set op de Zeeuwse planken. De mannen trappen af met het virulente Topher Grace dat uitstekend wordt ontvangen en pakken door met het iets rustigere Fear of Art, waarna met 25 en Greedy Guts in extended versies de draad wordt opgepakt. En zo krijgen we een goed inkijkje in het drie maanden geleden verschenen debuutalbum Delusions Of Grandeur en wordt duidelijk dat de grootsheid van deze band absoluut geen waanvoorstelling is. Terwijl buiten de hemel een huilbui van blijdschap over de weide uitstort, geniet een select gezelschap gelijkgestemden van schitterende muziek, prettig gestoord gebracht middels een retegoed optreden. Tijdens het slotnummer ontstaat nog even een gemoedelijke pit, waarin ook een van de gitaristen zich verliest, kortom, dit was een heerlijke afsluiter!