Het opdrukken van een enkele snaar. Dat kun je dus tot kunst verheffen, horen we in de eerste klanken van Anti-glory, de openingssong van het album van Horsegirl, een trio uit Chicago. Als je weet dat ze hun debuutplaat hebben opgenomen met John Agnello, dan weten kenners genoeg: de drie dames zitten met hun hoofd in de Amerikaanse gitaarrock van de jaren negentig en geven daar een eigen eigentijdse licht dromerige tot experimentele draai aan. En dat zorgt voor een pakkende gitaarplaat met veel mooi aan de snaren duwend en trekkend gitaarwerk.

In de bezetting van de drie valt op dat twee ervan gitaar spelen. Toch horen we in veel nummers basklanken, maar laat je door dat feitje niet te veel afleiden. Het betekent natuurlijk wel dat Versions of Modern Performance stijf staat van de creatieve gitaarpartijen. Live And Ski is zo’n nummer waar de bastonen wel zijn weggelaten en we links en rechts in de mix de afzonderlijke gitaren bijna op het gevoel hun weg horen zoeken. Ruw maar mooi. De zang is vaak meerstemmig en klinkt lekker direct, de heer zijn geprezen nu eens niet verdrinkend in de reverb.

In Dirtbag Transformation (Still Dirty) horen we nog een kenmerk van de gitaarrock uit de VS in de jaren negentig langskomen: een beetje met de losse slag a la Pavement past dit naadloos in de slacker-hoek. Lekker speels liedje ook. En dan gaat het roer op het album even om: in m’n fantasie zie ik Horsegirl op de knieën aan knoppen van hun effecten draaien terwijl ze de gitaar achteloos op hun rug hebben hangen. Het experimentele kantje van de band hoor je bijvoorbeeld in een bijna ambient track als Electrolocation 2.

Precies dat wisselen in sferen en stijlen van dwarse collegerock tot shoegaze tot experimentele noise maakt Versions of Modern Performance een aantrekkelijke plaat voor wie houdt van eerlijk gitaargeweld.

Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece kunnen we de komende weken bewonderen tijdens Grauzone in Den Haag en op het gratis festival Metropolis in Rotterdam.