Met een ongekende hoeveelheid Rotterdams talent op de hoofdpodia en een paar internationale acts die op papier beloftevol klinken, gaat Metropolis 2022 de boeken in als een gezellige – met vrienden en familie onder elkaar – maar muzikaal minder opzienbarende editie. Vooral het vooraf de hemel in geschreven Horsegirl blijkt een wat statische festival-act. Daarentegen zorgen onder andere Tramhaus en Hang Youth voor de nodige opwinding.

Door Michelle van der Stelt / redactie MuziScene
Foto’s, tenzij anders vermeld: Jan Rijk

Terwijl de laatste regendruppels vallen start het festival passend stemmig met twee nieuwe Rotterdamse bands die tappen uit enerzijds de door folk en country gekleurde West-Coast traditie en anderzijds de droompop uit de VS rond de invloedsfeer van Alex G. Elephant heeft onlangs een debuutalbum uitgebracht dat alom wordt geroemd, ondermeer om de kristal heldere en haarzuivere samenzang, die doet denken aan Crosby, Stills & Nash. Net zo liefelijk kan Nagasaki Swim uit de hoek komen. Een indruk die misschien ontstaat mede door de zachte, bijna timide zang van frontman Jasper Boogaard. Maar schijn bedriegt, want Nagasaki Swim kan ineens het volume opvoeren en venijnig krautachtig doormalen. Dat maakt het spannend.

Naast deze Rotterdamse aftrap voor Metropolis 2022, stralen de hele dag nog meer Rotterdamse artiesten voor wie het allemaal een thuiswedstrijd is, en dus met vrienden en familie automatisch super gezellig. Kay Slice, Lucky Blue, Niiah, YoungRubbi en natuurlijk Tramhaus zwaaien zich vanaf de podia het ongans.

Dat geldt ook voor Le Motat. Het is nog vroeg en de zon schijnt nog niet voluit, maar toch probeert de formatie rond frontman Tato Wesselo er een heus feestje van te maken met hun dansbare beats, absurde teksten en pakkende liedjes. Maar ondanks het vol gestroomde veld heeft Le Motat het publiek niet mee. Er wordt volop geapplaudisseerd en gejoeld na ieder nummer, maar nauwelijks gedanst. En dat ondanks de oproep van Wesselo – „Dit is het laatste nummer en wat doe je dan?” – krijgt hij het enthousiasme er, in elk geval niet zichtbaar, niet in. Jammer, want echt een lekker, dansbaar, strak en feestpotentieel optreden met als epicentrum Wesselo die een fijne energie uitstraalt.

Elektronisch pak ook het Engelse Fatdog het aan. De band uit Londen is geassocieerd met de über hippe uitgaansgelegenheid The Windmill. Het klinkt als een aangename mix van indie, postpunk en pompende synths. Ideaal voor de festivalvloer, vooralsnog muzikaal niet zo spannend om de aandacht lang vast te houden.

Dé belofte van 2022 staat, als je de krant mag geloven, vandaag op het Workers-podium en zo wordt Horsegirl uit Chicago dan ook aangekondigd: „Hallo allemaal, later kun je zeggen ‘ik was erbij!” De die piepjonge dames betreden het podium en ze lijken wat verlegen over te komen. De tent is redelijk gevuld, kijkt en luistert gespannen en hoopvol toe. De zangeressen zingen zo nu en dan tweestemmig, het is loepzuiver en klinkt aandoenlijk, zeker in het nummer Beautiful song. In hun songs klinken invloeden van Sonic Youth, Kings of Leon en Warpaint door. Snerpende gitaarriffs en donkere bastonen, aangescherpt met het bijna irritante indringende gekletter van de bekkens. Hun nummer Anti-glory klinkt donker en resoneert, prachtig en rommelig tegelijk. De toeschouwers spitsen duidelijk de oren en ook Billy doet het goed.

Toch lijkt Horsegirl het publiek niet helemaal op hun hand te krijgen. Komt dat door de hoge verwachtingen of luistert iedereen gewoon aandachtig? Pas bij het zesde nummer komt het publiek wat meer los en wordt er voorzichtig wat bewogen en gedanst. Stoïcijns speelt de band de hele set en na ieder nummer valt er een leegte, weliswaar opgevuld met wat tromgeroffel, omdat er gestemd moet worden of anderszins, dat maakt het toch wat rommelig. Het optreden lijkt steeds een beetje stil te vallen, het loopt niet lekker door en in elkaar over. In potentie een prachtige band, mooie volle sound, een echte liveband. Zoals een toeschouwer het wellicht mooi verwoordde: ‘ze hebben nog wat te oefenen, moeten zich verder ontwikkelen’. Met een timide ‘thank you’ verlaten ze het podium. De hype rond Horsegirl is begrijpelijk, absoluut, want deze band heeft veel in z’n mars. Die komen er vast wel!

Logistieke problemen leiden er tot de grote teleurstelling van velen toe dat de vernieuwende hiphop van They Hate Change niet op tijd is om nog op het festival te kunnen optreden. Dat doet het duo Vonne Parks en Andre Gainey – ze komen uit Tampa – alsnog later op de avond in Rotown. Een kleine schare gelukkigen worden door de twee in witte pakken gehulde rappers volkomen ingepakt met een korte maar heel energieke en dansbare set.

Ook Everyone You Know moest wegens een corona-besmetting verstek laten gaan, maar dat gat wist de Metropolis-organisatie nog mooi te vullen met de act waar deze zondag de meeste discussie over is ontstaan: Henge. Is het een gimmick, die pakken en dat gedoe over buitenaardse zaken? Of zit het ondertussen muzikaal gewoon wel geheid in elkaar? Zegt u het maar…

Publiekslieveling van de dag is zonder meer Tramhaus. Fenomenaal hoe de band rond blikvanger Lukas Jansen in zeer korte tijd naam heeft gemaakt, zich heeft ontwikkeld tot een ongenadig beukende stoomtrein die alles omver walst, en al doende de harten van veel muziekliefhebbende Rotterdammers heeft veroverd. Tramhaus maakt alle verwachtingen waar met een spetterende en innemende show. Met als stralend middelpunt de bewoners van de wijk Wielewaal die de hoofdrol spelen in de video bij het nummer Make It Happen, een aanklacht tegen het woningbeleid van de stad Rotterdam.

Hang Youth en The Vices ronden de dag op Metropolis af. Terwijl Hang Youth voor een overvolle tent speelt, moet The Vices het met een halfvolle doen. Maar The Vices laat absoluut horen wat een goede band te doen staat. Muzikaal zeer sterk, een toegankelijke sound en een enthousiaste, vriendelijke frontman die er een fijn optreden van maakt en met gemak communiceert met het publiek. Iedereen geniet, heel relaxte sfeer.

Hang Youth blijkt zeer populair en iedereen wil ze checken. De meningen rondom deze Amsterdamse band zijn nogal verdeeld. De één kwam er speciaal voor naar Metropolis en vindt het een mooie gelegenheid voor de band om de onvrede over de politieke staat van ons land een podium te geven, weliswaar met een knipoog. De ander vindt het scanderen van gelikte teksten een te goedkope en te makkelijke manier om bekendheid te geven aan wat we allemaal al wel weten wat er zich in ons kikkerlandje afspeelt. Hoe dan ook, muzikaal zit het prima in elkaar, al klinkt hun 1234-punk niet erg origineel. Maar ze krijgen er wel de hele tent mee op z’n kop. Dat zegt misschien genoeg.