„Onze tour is nu iets uitgesteld naar mei en juni. Dat zijn shows volgens corona-regels. Dus dat is dan toch maar een halve ervaring. En tóch is die tour al nagenoeg uitverkocht. Er zijn dus mensen die zelfs in deze tijd naar onze shows willen komen. Dat vind ik geweldig. Maar wat ik het liefste zou willen is die mensen die er nu al vertrouwen in hebben, de volledige ervaring bieden zodra het weer kan. Zij zijn bij ons gebleven, en dan met díe mensen in clubs bij elkaar. Ik hoop dat dat kan in het najaar.”

Door: Wim du Mortier

Floris van Luijtelaar, zanger-gitarist en blikvanger van The Vices, lacht breeduit als ik hem vraag mij mee te nemen naar het moment dat hij het podium op stapt bij de eerste show na de pandemie. En je ziet dat hij zich plots realiseert dat wat er komt, niet meer is wat hun shows tot nu toe waren. Want het gaat hard met de Groningse band. Heel hard. Dit voorjaar presenteerden zij hun debuutplaat Looking For Faces. Maar al voor dit bewijs van kunnen, waren ze de liefdesbaby van prestigieus Eurosonic/Noorderslag. Dat werd dit jaar weliswaar online gehouden, maar de band mocht zich daar meerdere keren presenteren aan een groot professioneel internationaal publiek. En intussen zijn ze ook niet meer van de radio te meppen.

Van Luijtelaar kijkt bedenkelijk en krabt zich aan zijn kin. „Die eerste show gaat raar worden. Toen corona begon waren we vier keer zo klein als we nu zijn. Ik heb het idee dat wij nog niet veel verder zijn. Maar dat komt natuurlijk omdat we het resultaat van wat er in de tussentijd is gebeurd nog niet hebben kunnen zien bij optredens: dat die groep die naar onze optredens komt groeit. En als ik moet geloven wat zalen en mensen zeggen, denk ik dat het de eerste keer heel apart wordt.”

Het succes moet kennelijk nog inzinken. The Vices moet rekening houden met een forse toename in populariteit. En de debuutplaat Looking For Faces maakt dat naar alle waarschijnlijkheid alleen maar erger. Het is een vrolijk poppy album. ‘Het lijkt wel alsof je naar een greatest hits zit te luisteren’, schreef MuziScene-recensent Theo Stepper over de plaat. De genres vliegen je om de oren. Maar altijd klinkt het fris en toegankelijk. Perfect voor de radio, perfect om een grote schare nieuwe fans te oogsten, zou je zeggen.

Floris van Luijtelaar droomt nog even door: „Het is eigenlijk moeilijk mij voor te stellen hoe ik mij ga voelen bij een eerste show. Want het is al lang geleden. Maar dat gaat belachelijk worden. Al die dingen die vroeger gewoon waren of vervelend – bier in je nek, mensen die zeiken dat je te lang bent en ze niks kunnen zien, of als je zelf optreedt gedoe met het geluid – al die dingen die je eigenlijk bent vergeten komen dan weer terug. Maar toch wordt het helemaal wild. Een summer of winter of love, denk ik dan.”

Vriendschap
Een van de eerste shows die op het programma staat voor The Vices waarbij de band hoopt weer voor een volle zaal te kunnen spelen – die tour langs de clubs in Nederland komt er naar verwachting in het late najaar van 2021 – is in Rotown, Rotterdam. „Al die zalen in Nederland waar ik als kind van droomde gaan we aandoen. Ik ben niet snel nerveus, maar dan gaan we naar 2000 concertkaarten die we willen verkopen. Als het eenmaal zo ver is, geniet je er van, maar tegelijk is het ook eng. Je kunt het ook verpesten en dat is dus best spannend. Dat heb ik nooit eerder zo gevoeld.”

Levert het succes nu al stress op? Van Luijtelaar: „Als ik eens het gevoel heb dat er te veel stress en te veel chaos is, denk ik ‘joh, doe even rustig, dit is precies wat je altijd wilde’. En dan lukt het ook wel weer. Ook voor een optreden kan de spanning wel eens even oplopen. Maar als we dan voor aanvang even bij elkaar kunnen zijn, dan is binnen een halve minuut de hele sfeer ook weer omgekeerd. Ik denk dat het ook met vriendschap te maken heeft. Ik ken de mensen in de band al heel lang; Simon (bassist Simon Bleeker, red.) al twaalf jaar. Het zijn mij allerbeste vrienden. Je hoeft elkaar maar even aan te kijken en dan weet je waarom je het doet.”

Lijdt die vriendschap niet onder de stress van het toenemende succes? „Daar wordt het alleen maar beter van”, zegt de zanger-gitarist van The Vices zonder aarzelen. „Als het echt een goede vriendschap is… Het gebeurt vaak genoeg dat er even ruzie is in de band en dat we even moeten clashen, maar geen van ons vieren kan zich voorstellen dat dit ooit.. Stel de band stopt – wat ik me niet kan voorstellen – maar stel…, dan zou ik nog steeds continu bij deze mensen zijn. Ik kan mij niet voorstellen dat dit niet tot de dood is. Tegelijk zijn er vaak genoeg ruzies en dingen die we irritant aan elkaar vinden. Maar als je dat kunt blijven zeggen tegen elkaar en er niet een raar onbespreekbaar iets van gaat maken, dan weet je precies wat je aan elkaar hebt. En dan kom je overal wel uit. Het komt gewoon door hoe wij met elkaar omgaan. 80 procent van de tijd zijn we bij elkaar en doen dan niets dan ouwehoeren. Het is gewoon hartstikke leuk.”

Dus jullie gaan nog niet elk met je eigen limousine naar een optreden?

„Ja fack, dat. Jeetje…”

Cleansing of the soul
Als je een debuutalbum aflevert met op het gehoor enkel hitgevoelige liedjes, hoeveel heb je er in het proces van het schrijven dan wel niet weggeflikkerd? Niet elk nummer dat je schrijft kan een hit zijn, toch? Floris van Luijtelaar grinnikt. „Ik denk best heel wat; zo tussen de tien en twintig schat ik.” De zanger-gitarist vertelt dat hij continu liedjes schrijft. Het is niet iets waar hij speciaal ‘voor gaat zitten’. „Met de goede nummers gaat het meestal als volgt. Ineens heb ik een idee, meestal voor muziek maar soms ook met wat woorden erbij. Dan moet ik snel naar huis of waar ik maar een gitaar kan vinden. Dan neem ik het idee op mijn telefoon met een voicerecorder op. Ook de baslijn of drums doe ik met mijn mond na en ik leg erbij in woorden uit welk idee ik erbij heb. Dat is dan de essentie van een nieuw nummer. Daarin zit vaak hetgeen wat mensen kan raken in een liedje. Later werk ik het dan verder uit. Soms is het toch een slecht idee en gooi je het weg. We hebben ook handenvol nummers op de plank liggen omdat we daar niet verder mee komen. Het heeft dan ook geen zin dat te forceren.”

Ook het forceren van het schrijven van muziek werkt niet, benadrukt de zanger-gitarist. „Ik weet nog dat ik in de studio zat na het succes van Boy en dacht, ‘nu moeten we iets maken dat nog beter is’. Maar dát is een hele foute mentaliteit”, zegt hij fel. „Daarna hebben we In and Out geschreven en als we dat helemaal los hadden kunnen laten, was dat misschien beter geworden. Dat hebben we er nu wel van geleerd. We hebben daarna nooit meer met een bedoeling muziek gemaakt, anders dan dat we met plezier muziek willen maken. Dat is denk ik ook de enige manier om goede muziek te blijven maken. Muziek maken om succes te hebben, schiet zijn doel voorbij. Voor ons moet het schrijven van muziek ook een soort catharsis zijn, een cleansing of the soul. Misschien dat wij daarom ons nog zo gelukkig voelen in coronatijd. Maar als een nummer dan ook nog succesvol moet zijn, dan hoor je dat. Dan verliest muziek zijn ziel.”

„In onze plaat zit veel emotie. Maar je moet er niet te zwaarmoedig over doen. Een heleboel dingen in het leven zijn niet leuk, je kunt je vaak genoeg klote voelen, maar als je daar te zwaar aan gaat tillen, kom je nergens. Voor ons werkt het soms heel goed om het juist te verwerken in een heel vrolijk nummer. Om het toch een beetje te relativeren, en gewoon vrolijk door te gaan.”

Vera
Waar wil Floris van Luijtelaar over een jaar of tien zijn met zijn band? De ambities zijn nog getemperd, blijkt uit zijn uitleg. Met warmte spreekt hij over Vera, het poppodium in hun thuisstad Groningen. Spelen in dat type clubs, waar ook ter wereld, dat is de droom van Van Luijtelaar. „Het boeit niet of we er veel geld voor krijgen, als we er gewoon van kunnen leven zodat we muziek kunnen blijven maken. Maar wel gezellig dicht bij het publiek, zodat het persoonlijk blijft. In clubs als Vera, de meest sfeervolle zalen die er zijn. Dat lijkt me te gek.”

Natuurlijk lonkt Lowlands. En de band ziet er ‘boyband-achtig’ aantrekkelijk genoeg uit om rijen dwepende fans voor het podium te krijgen. „Maar dat is niet iets waarvan ik denk dat ik dat per se graag wil. Het maakt mij niet uit wat voor mensen het aanspreekt. Als onze muziek wat met ze doet, dan vind ik dat te gek. Zelf ervaar ik dat muziek echt wat met je kan doen, je kan veranderen. Als er een doel is, dan dat het dat effect heeft bij iemand – of het nu een kleuter is of een bejaarde.”