En toen was er ineens een nieuw album van The Fratellis. Met plezier denk ik terug aan het debuutalbum van de Schotten, Costello Music. Wat een leuke tijd was dat en wat een knaller van een hit stond daarop: Chelsea Dagger, dat het natuurlijk moest hebben van het woordeloze refrein dat iedereen ter wereld kon meezingen. En dus stak ik enthousiast mijn hand op, toen we op de redactie de platen verdeelden. Kom maar door, geef maar aan mij! En dat allemaal gebaseerd op een herinnering aan een leuk nummer van vijftien jaar geleden. Ik had beter moeten weten… Tussentijds nog iets van de band gehoord? Na lang peinzen kom ik op She’s Not Gone Yet But She’s Leaving uit 2013. Aardig nummer wel, als alles op het nieuwe album hier enigszins op lijkt, dan ga ik me best vermaken.  

Wel, ik kan er kort over zijn. Half Drunk Under A Fool Moon lijkt in niets op het oude werk van The Fratellis. Sterker nog, had ik het in 2018 In Your Own Sweet Time geluisterd voor de redactievergadering dan had ik mijn hand omlaag gehouden. Ik ben de laatste die tegen is dat bands zich ontwikkelen, alleen in sommige gevallen moet je dan concluderen dat het voor jou geen verbetering is. Wat is er aan de hand met Half Drunk Under A Fool Moon? Het album staat vol met nummers die zonder bewerking geschikt zijn als draaiorgelmuziek. Het doet denken aan Op Volle Toeren en de kneuterige gezelligheid die daarbij hoort en/of roept herinneringen op aan Duitse pop uit de jaren-80 en begin jaren-90 à la Modern Talking. 

En dan opent het album met het titelnummer nog niets eens zo slecht. Goed, het klinkt enigszins bombastisch, een beetje camp en heeft een filmische jaren-60 vibe, maar het is tenminste niet kermisachtig zoals het nummer dat volgt, Need A Little Love. Wanneer Lay Your Body Down start, is het niet langer de vraag of gitaren zijn ingeruild voor synthesizer, maar dat dit zo is. Tel daarbij de zoete (samen)zang op en we dutten langzaam in. Daar kan Living In The Dark, dat meer uptempo is, maar wel rock ‘n roll-light blijft, nauwelijks verandering in brengen hoewel we er wel kort van opveren. Action Replay heeft ook wel wat, maar dan moet je het vooral los zien van de rest van de plaat. Six Days in June pakt vrolijk door en wordt opgeleukt met blazers, waardoor het wat frisser klinkt. Dat geldt eigenlijk voor de hele tweede helft, want Oh Roxy blijkt een verrassende tempowisseling te herbergen. Slotnummer Hello Stranger is weer een rustpuntje, een ongehaaste ballad van ruim zes minuten, die kalm wordt opgebouwd en uitgesponnen en daardoor helaas wel het cirkeltje pijnlijk rond maakt.