Ramon is het debuutalbum van Caleb Nichols, een Californische muzikant die sinds 2005 speelde (bas en gitaar) en zong in diverse bands, waaronder Soft People, Port O’Brian en het Rogue Wave-zijproject Release the Sunbird. Op dit debuut steekt hij zijn liefde voor Beatles nummers niet onder stoelen of banken en dat maakt het bij tijd en wijle een zeer aangenaam album. Waarom ik niet onverdeeld … Lees verder Caleb Nichols – Ramon
Met En Ik Kon Alles Zien brengt de Zeeuwse De Toegift zijn eerste kortspeelplaat naar buiten. Door de ep zo aan te kondigen wordt direct duidelijk dat we hier met taalkunstenaars te maken hebben. Eenmaal de plaat beluisterd, kan ik dit niet anders dan volmondig beamen. Kleinkunst meets pop meets jazz. Als dat geen indie is, dan weet ik het niet meer. Ik kijk in … Lees verder De Toegift – En Ik Kon Alles Zien
Nadat het best wel een tijdje door omstandigheden – nee, niet alleen door corona – stil is geweest rondom de Leuvense zangeres Sanne Putseys, komt Selah Sue, zoals we haar beter kennen ijzersterk terug met een derde studioalbum. Ze laat op Persona wederom zien dat ze een veelzijdige zangeres is, die behalve uiterst dansbare ook uiterst sfeervolle muziek maakt. Openingsnummer Kingdom klinkt zoals we haar … Lees verder Selah Sue – Persona
Welsh muzikant Cate Le Bon staat in hoog aanzien bij muzikanten. Want het is lastig om een eigen geluid te hebben, een eigen smoel in de muziekwereld. Le Bon heeft dat ontegenzeggelijk en op Pompeii, haar zesde album, etaleert ze dat opnieuw voorbeeldig. Het album is als een prachtig kunstig patchwork, dat verlokkelijk klinkt maar uitdagend is voor je brein om er grip op te … Lees verder Cate Le Bon – Pompeii
Laat ik maar met de deur in huis vallen. Met Lonely City Exit Wounds levert Blaudzun een uitstekend album af. De twaalf nummers tellende langspeler – inmiddels de achtste in het oeuvre van de band rond Johannes Sigmond – kent geen zwakke broeders. Alle nummers zijn van hoogstaand niveau en hoewel ze het karakteristieke Blaudzun-stempel dragen, lijkt de folkrock zonder uitzondering gemarineerd in een pop-sausje, zonder dat de nummers, die dus alle single-waardig … Lees verder Blaudzun – Lonely City Exit Wounds
In 2017 verscheen het eerste album van Reptaliens, de band rond het echtpaar Cole en Bambi Browing, bij Captured Tracks. Zowel het echtpaar uit Oregan als het label kan zich dit jaar verheugen op een lustrum, want de band is trouw aan de platenmaatschappij die begin januari het derde album uitbracht onder de naam Multiverse. De titel verwijst naar het concept multiversum of ‘veel universa’ dat in de jaren vijftig van de vorige eeuw door de natuurkundige Hugh Everett werd bedacht … Lees verder Reptaliens – Multiverse
Het negende studio-album van Elbow is echt een corona–album. De band ontkomt net als ieder ander niet aan alle maatregelen, maar besluit van de nood een deugd te maken. Voor de opnames van Flying Dream 1 huurt de band een theater. Het mes snijdt aan twee kanten, want het prachtige monumentale pand in Brighton, Theatre Royal, staat anders toch leeg en de band heeft een unieke opnamestudio volledig voor … Lees verder Elbow – Flying Dream 1
Tasha is een singer-songwriter uit Chicago. Drie jaar na het verschijnen van haar debuutalbum Alone At Last komt zij met een verrukkelijke opvolger. Tell Me What You Miss Most is een schitterende luisterplaat om bij weg te dromen. De basis eenvoudig: akoestische gitaar, bas, drums en natuurlijk de zwoele stem van Tasha. Hier en daar is er een subtiele aanvulling van viool (Bed Song 1 en Lake Superior), fluit (Perfect Wife en Dream Still) en een tweede gitaar (History en Year From Now). Onnodig te zeggen … Lees verder Tasha – Tell Me What You Miss Most
Als ik één woord zou moeten kiezen om het nieuwe album van Vanishing Twin mee te omschrijven, zou dat ‘paddenstoel’ zijn. Maar dan wel zo een die je tegenkomt in het Sprookjesbos van de Efteling. Het Londense vijftal onder leiding van Cathy Lucas, brengt Ookii Gekkou uit: een muzikaal avontuur dat vrij vertaald uit het Japans ‘groot maanlicht’ betekent en welgeteld negen nummers telt. Het is geen luisteralbum. Dat wil zeggen, … Lees verder Vanishing Twin – Ookii Gekkou
Wie zich muziek van Syd Barrett kan herinneren, moet vanaf de eerste klanken van het titelnummer van Remember A Dream ongetwijfeld aan de excentrieke Engelsman denken. The Small Breed putte voor zijn debuutalbum duidelijk inspiratie uit de licht psychedelische rock- en popmuziek uit het midden van de jaren-60 en het begin van de jaren-70. Remember A Dream is doorspekt met nummers die refereren aan die periode en aan bands die toentertijd actief … Lees verder The Small Breed – Remember A Dream
MuziScene magazine 