Om de paar jaar kom ik in een gesprek terecht over wat er nu wel of niet punk is. Daar zit ik totaal niet op te wachten, want het kan mij vrij weinig schelen wat andere mensen de basisvoorwaarden voor goed punkschap vinden. Ik zou niet eens weten wat ik persoonlijk nou echt punk vind. Ja, mezelf. En Johnny Ramone natuurlijk. Maar verder, geen idee… Dus wat mij betreft noemt elke sukkel met een zwart shirtje zichzelf de oppergod van punk, als ze mij verder met rust laten, vind ik het prima.  

Zondag stond ik bij een band te kijken waar de punk-discussie hoog over was opgelaaid. Ze voldeden best aan een hoop dingen die over het algemeen als heel erg punk worden beschouwd; nummers van een halve minuut en maatschappijkritische teksten bijvoorbeeld, maar voor veel van mijn kennissen was dat niet genoeg. Sterker nog, ze vonden het zelfs nep. 

Daar konden ze best gelijk in hebben, maar ik stond er nog steeds vrij neutraal tegenover. Totdat de zanger een flauwe opmerking maakte over een band die verderop stond te spelen. Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Daarmee werd het me tegelijkertijd ook iets duidelijker wat ik wel of niet punk vind. Prima dat je boos bent op de VVD en het kapitalisme haat, maar als je andere bands gaat afzeiken die jou nooit kwaad hebben gedaan, ben je niet punk, dan ben je een paardenlul.

Minke Weeda