Omdat er wat in te halen valt, is het programma van Vestrock dit jaar uitgebreid waardoor de traditionele familiedag op zondag niet alleen voor de jongste jeugd is, maar ook een prettig staartje heeft voor de oudere jeugd inclusief ondergetekende.

Door Theo Stepper Foto’s (tenzij anders vermeld) Harrij Stekel

Maar zover zijn we nog niet, want vooralsnog wordt het festival in het vestingstadje Hulst geopend door de winnaar van de Vestrock Rally en daarom nu op de Main Stage staat. Hendheving is een trio uit Oost-Zeeuws-Vlaanderen dat vol gas van start gaat met metal infused punkrock, die doet denken aan Suicidal Tendencies, maar dan toegankelijker. Eerste nummer is meteen een goede introductie, want is getiteld Hendheving. Zanger/bassist Tim van Laere, gitarist Dave Bracké en drummer Niels van Houten begonnen als Heideroosjes tribute-band, De Weidetulpjes. Dat zij het spelen van covers zijn ontgroeid, wil niet zeggen dat de heren niet een carnavaleske punkrock medley van nummers als Ik Moet Zuipen en Anton Aus Tirol uit de hoge hoed weten te toveren. Maar ook hun eigen nummers worden door de vroege vogels die zich op de weide hebben verzameld goed ontvangen. Het voorlaatste nummer wordt opgedragen aan “de koning van de nederpop, Henny Vrienten.” Het heet The Bomb, en hoewel dat de enige gelijkenis is met het bijna gelijknamige nummer van Doe Maar, is het een mooie geste.

Na Hendheving flaneren we wat over het festivalterrein waar we al gauw oude bekenden tegenkomen. Het voelt een beetje als thuiskomen, maar we gaan niet sentimenteel doen. Daarvoor is ook geen tijd, op een extra podium doet JB Meijers een prequel, zodat we een beetje weten wat we later kunnen verwachten. Hij begint met een nummer over de gevaren van blowen en autorijden. Gelukkig hoeven we voorlopig nergens naartoe. Hij vervolgt met een nummer van Big Star, Thirteen, met de prachtige zin: ‘Rock and Roll is here to stay’. Geen speld tussen te krijgen.

Ondertussen staat even verderop het Britse October Drift te trappelen om deze stelling kracht bij te zetten. In 2020 bracht het kwartet een prima debuutplaat (Forever Whatever) uit, maar veel van de nummers die daarop staan hebben ze nog niet live kunnen laten horen. Dat we de band in 2018 reeds op Vestrock zagen en destijds bestempelden als favoriet van de eerste speeldag, maakt dat wij ook staan te trappelen voor een herontmoeting. Het kwartet heeft destijds zelf de lat hoog gelegd en voldoet volledig aan de verwachting, want gooit met overduidelijk plezier de beuk er vanaf de eerste noot in. Tegen een muur van emotieve fuzz, kruipen aangrijpende melodieën omhoog en zanger Kiran Roy leunt er comfortabel tegen aan, als hij zich tenminste niet in een vreemde pose wringt, of in een van de pilaren klimt die de tent omhooghouden. Hoewel iets minder donker dan de muziek van de headliner vandaag, is het niet verwonderlijk dat we in het publiek diverse T-shirts van Editors ontwaren. October Drift zou een goede opwarmer zijn geweest, ware het niet dat het programma van Vestrock eerst nog een keur aan andere acts voor ons in petto heeft. Anthem Forever Whatever is wat dat betreft in elk geval een geweldige afsluiter van een heerlijk optreden.

Niet veel later staan we bij The Anaesthetics, een Nederlandse band, die dansbare rock maakt met wave-achtige ritmes die het bijna onmogelijk maken om stil te blijven staan. Eigenlijk zou album 1080 al uit zijn, maar vanwege vinyl-schaarste wordt dit waarschijnlijk augustus. Een jaartal is niet genoemd, maar we hopen dit jaar, want wat we naast de recente singles als One By One en TV Celbrity – waarmee de set respectievelijk wordt geopend en afgesloten – live horen, klinkt best aangenaam. Strakke beat, fijne bas en bij vlagen hypnotiserende gitaarriffs. Ja, The Anaesthetics is een bandje om in de gaten te houden; leuk om nog te zien op het relatief kleine – en broeierige – podium van de Kapel. Binnenkort zou het zomaar eens op grotere podia kunnen staan.

And Also The Trees is meer dan veertig jaar oud maar springlevend en relevant

En dat geldt ook voor And Also The Trees dat eigenlijk te groot klinkt voor de kleine kapel. De band is inmiddels meer dan veertig jaar oud – werd opgericht in 1979 omdat The Cure support acts zocht – en heeft gedurende die tijd diverse albums uitgebracht, maar is nooit echt doorgebroken. Gelukkig heeft hen dat niet weerhouden om muziek te blijven maken. Iedereen die het begin van het optreden heeft meegemaakt zal het beamen: Slow Pulse Boy wordt magistraal opgebouwd. Eerst is er alleen gitaar, dan draagt zanger Simon Huw Jones de eerste regels voor. Pas later vallen bas en drums in. Wat een begin! Naast Vestrock doet de band in juni nog drie festivals aan in België en Duitsland en naar verluidt is hij ook bezig aan een nieuw album. Nu spelen ze echter vooral nummers van het laatste album Untangled, zoals het enigszins obscure Shantell met hypnotiserende klarinet door toetsenist Colin Ozanne, het even mysterieuze Rive Droite, Brother Fear en slotnummer Virus Meadow. We kunnen bijkans niet wachten op een nieuw album, want And Also The Trees bewijst met dit optreden dat hij niet alleen springlevend is, maar ook volop relevant.

Het is natuurlijk vloeken in de kerk, maar ik vind het niet eens heel erg dat ik The Darkness op de Main Stage niet helemaal kan zien. And Also The Trees is een goed excuus. Uiteraard ben ik wel blij dat ik een staartje meepik, want The Darkness is zo’n band die je, wanneer je de kans hebt, live moet zien. De glamrockers gaan altijd over de top en dat is zo te merken op Vestrock ook weer het geval. Gevaarlijke gitaar-riffs worden zowel binnendoor als buitenom ingehaald door het hoge stemgeluid van zanger Justin Hawkins zonder dat het ergens botst. In het voorbijgaan is het 70’s, 80’s en 90’s rockgeluid wat de klok slaat en je vraagt je bijna af of je nog in 2022 bent. Een bijna overdreven goede cover van Radioheads Street Spirit (Fade Out) draagt daar niet in de laatste plaats aan bij.

Van de Main Stage naar het podium in de tent is een kleine stap voor festivalbezoekers, maar het verschil in sfeer is groot. De donkere new wave van de Belgische post-punkformatie Whispering Sons onder leiding van Fenne Kupens is namelijk totaal andere koek. Toch doet het mijn goede humeur niet teniet. Integendeel, Obey wordt vuriger dan ik ooit eerder hoorde gespeeld en ik ben niet de enige die enthousiast is. Ook de rest van de set is op z’n zachtst gezegd opzwepend. Kupens en consorten zijn in bloedvorm en hebben er blijkbaar heel veel zin in. In no time zijn we halverwege de set en is het tijd voor laatste single Tilt. Die had ik nog niet eerder live gehoord en voor ik het weet laat ik mij meevoeren in de de diepte van het duister en laat het lichtvoetiger vertier van Ten Times A Million met slechts een klein gevoel van spijt aan mij voorbijgaan – volgend jaar opnieuw boeken, Vestrock! Misschien straks een staartje, houd ik mijzelf tevergeefs voor, maar het zit er niet in. Whispering Sons gijzelt mij met een retestrak optreden gedurende hun hele set.

Festivals dwingen bezoekers wel vaker tot het maken van keuzes, maar de eerste dag van Vestrock slaat wat dat betreft alles. Wanneer we echter de Australische hardrockband Wolfmother op de bill zien staan, dan twijfelen we geen moment. Ooit zag ik dit trio ’s morgens voor bij wijze van spreken een handvol bezoekers een nieuwe dag van Rock Werchter openen en sindsdien is mijn respect voor die band torenhoog. Op Vestrock gooit Wolfmother zijn reputatie geenszins te grabbel. Wie old-school hardrock met zoveel verve brengt, moet niet raar opkijken dat hij veel fans op de been brengt en het is dan ook terecht erg druk bij het grote podium. Dat er geen ongelukken gebeuren ligt niet aan de Aussies, want zij brengen het beste in de bangers en airgitaristen naar boven met nummers als het melodieuze The Joker And The Thief, het vurige Victorious en die andere klassieker, Woman. Grote klasse.

Teksten zoals in De Langste Nacht (Ik hou me aan de regels, maar vanavond even niet) lijken een regelrecht festivalmotto

Goldband dan. De drie Haagse ex-stukadoors zijn niets minder dan een genre-overstijgende popsensatie. De kruisbestuiving van jaren 80-nederpop en -disco maar ook dance en trance is gelikt en hoewel de muziek aan de ene kant clichématig is, wordt de sjabloon aan de andere kant zo sterk uitgewoond, dat het stinkend goed is. Mede in combinatie met gevatte teksten levert dat een geheel eigen sound op, die zich vooral live laat gelden. Dat de band inmiddels zowel nationaal als internationaal is doorgebroken maakt dat we op Vestrock naar een geoliede machine kijken en luisteren. Dit is pop met een grote P waarmee absoluut een geslaagde party met een grote P wordt gebouwd. Teksten zoals in De Langste Nacht (Ik hou me aan de regels, maar vanavond even niet) lijken een regelrecht festivalmotto.

Een goede headliner is natuurlijk een enorme publiekstrekker. Als je dan Editors weet te strikken, de band die onder leiding van zanger/gitarist Tom Smith in 2005 aan een niet te stuiten opmars door Europa begon met The Backroom en sindsdien op steeds grotere festivals speelde, dan ben je spekkoper. Dat de band de eerste festivaldag mag afsluiten is ook een risico, want verschiet je zo niet direct al je kruit? Maar dat zijn zorgen voor later, want Editors doet waarvoor het is gekomen en dompelt de weide van Vestrock, die werkelijk zwart ziet van de mensen, onder in een uitstekende mix van darkwave, postpunk en indie- en alternative rock. Opnieuw vuurwerk op het podium, zoals we vandaag al vaker hebben mogen meemaken. Ik ga niet eens alle hits opnoemen die de revue passeren, want wat heeft die band een oeuvre opgebouwd in de jaren dat hij actief is. Dat is onbegonnen werk, maar niet voor Editors zelf, die een uitgebreide en zeer aanstekelijke set speelt, zoals het een headliner van dit formaat betaamt. Weergaloos.