Als er ooit een recensie is waar ik tegen op heb gezien, dan is het deze wel. Ik herinner me Editors’ eerste Nederlandse concert. Ik was erbij toen het vijftal halverwege de jaren-00, het toen nog niet officieel in ons land uitgebrachte debuut The Back Room promootte. Van geïnteresseerde luisteraar veranderde ik op slag in fan. Omdat Editors echter een band is die blijft vernieuwen, zwakte dat fan-zijn de afgelopen jaren wel af, al bleef ik de band volgen. EBM lijkt een nieuw kantelpunt in het oeuvre van een groep, die steeds meer elektronica ging toevoegen aan de gitaar-geörienteerde indie rock uit de beginjaren.  

EBM is het zevende album van Editors, dat niet langer uit vijf, maar uit zes bandleden bestaat. Benjamin John Power – alias Blanck Mass – heeft het album mede geproduceerd en is als officieel lid aan boord gekomen. Vandaar ook de naam van de plaat, al kan je die op twee manieren uitleggen: Editors + Blanck Mass, of Electronic Body Music, een verwijzing naar het hoekige, industriële genre dat in de jaren-80 o.a. werd vertolkt door bands als Nitzer Ebb, D.A.F en Front 242. Voor beide verklaringen blijkt veel te zeggen. De invloed van Power is groot en de nummers op EBM laten zich gemakkelijk omschrijven als gothic club music.  

Neem een nummer als Vibe, dat uiterst dansbaar is. Het is de laatste single van EBM tot nu toe, en wellicht ook de meest toegankelijke, want uiterst pop en het enige dat onder de vijf minuten klokt. Het werd voorafgegaan door albumopener Heart Attack en de nummers Karma Climb en Kiss. Met name die laatste wordt volledig uitgebouwd, zodat het na vier minuten lijkt alsof we naar een extended version zitten te luisteren in plaats van naar een single.  

Luistertip: blijf vooral niet hangen in het begin van het album – dat overkwam mij aanvankelijk – want na post-rock nummer Silence, dat de nodig rust brengt met als stralende middelpunt de bariton van zanger Tom Smith, volgen wat mij betreft de beste nummers. Strawberry Lemonade klinkt uiterst industrieel en dansbaar maar heeft wel ballen en een duidelijke boodschap met betrekking tot Brexit. Vibe is pop en bijna zonnig, maar met het bijna symfonische Educate en het melodische Strange Intimicy wordt het album krachtig afgesloten.  

Van meet af aan is duidelijk dat Smith en consorten een album om op te dansen wilde maken. Dat zeggen ze zelf ook in diverse interviews. Ik kan niet anders dan concluderen dat dit is gelukt. Dat het als fan van het eerste uur even slikken is, had ik ingecalculeerd. Het loont echter om EBM een kans te geven. En mocht je naar het uitverkochte concert in het Rotterdamse Ahoy gaan, vergeet dan niet je dansschoenen aan te trekken! 

Lees ook: Vuurwerk op het podium van Vestrock met Editors