Vanavond enkel en alleen Nederlands talent op de bühne. Heel veel lekker in je moerstaal zingen of praten. Wies is zo gevat om te openen met een commentaar op de ‘bandjes’-uitspraak van Rutte. Meer referenties aan wat er in de muziekwereld nu aan de hand is, volgen er helaas niet. Maar ja, weet je, ‘iedereen is lelijk als je maar lang genoeg kijkt‘. Waar bleven we dit keer langer dan gemiddeld bij hangen en is misschien leuk voor je om nog eens te gaan checken?

MuziScene slaat heel veel al aardig gearriveerde of bij ons eerder besproken artiesten over (S10, Son Mieux, Froukje, Wies, POM, Sophie Straat) en licht er deze voor je uit:

1.

Al een poosje worden met een enkele single en aankondigingen door het sympathieke platenlabel Snowstar Records opgewarmd voor een nieuw project van David Achter de Molen (je weet wel, die jongen met een snor van John Coffey die voor eeuwig verbonden zal blijven met dat vangen van een glas bier op Lowlands): Beachdog. Vanavond zien we ze voor het eerst en horen we nog wat liedjes van het aanstaande album. Achter de Molen heeft een groep hele goede muzikanten om zich heen verzameld. Mensen die wel eens naar At The Drive-In hebben geluisterd en houden van een strak potje gitaarrock. Het staat nu al als een huis. Goede sound, met toegankelijke songs die ergens zweven tussen emo en grunge rock a la Soundgarden, energiek, strak. Achter de Molen heeft er de juiste gruizige strot bij, al lijkt het soms dat hij zich staat te overschreeuwen.

2.

Het kan natuurlijk ook een voordeel zijn als je door corona niet gebruik kunt maken van de uitnodiging van de organisatie om een sessie in de ESNS-studio te komen opnemen. Tramhaus levert daarom hun Roodkapje-sessie in. Visueel springen ze er zo vanavond direct al uit. Maar ook muzikaal is het een hoogtepuntje van de lange online Noorderslag reportage. Ronduit indrukwekkend wat deze Rotterdammers in relatief korte tijd hebben neergezet. Eigenzinnige Postpunk, en daar is er tegenwoordig heel veel van, maar ze slagen erin het toch een eigen smoel, een eigen geluid te geven. Jawel, natuurlijk doet het aan voorbeelden denken als Viagra Boys, maar het repertoire waaraan wordt gebouwd in De Frikandel (zie de leuke reportage van NPO3 waarin ze je rondleiden langs een paar Rotterdamse hotspots zoals het onvolprezen oefenhok in Coolhaven) is zo divers dat het niet meer onder een labeltje te vangen is. En het is alles behalve gooi en smijt-postpunk: de nummers zijn tot in de puntjes uitgedacht en worden gedisciplineerd uitgevoerd, zonder in te leveren op de beleving. Gewoon weerzinwekkend goed.

3.

Een bom aan ervaring bundelt 4B2M (lees vier broers en twee moeders). Je zou haast denken dat er een ballotage op gezichtsbeharing wordt toegepast om mee te mogen doen. Maar nee, de band brengt Rocco Hueting van De Staat, Jimmi Hueting van Jo Goes Hunting, Cas en Teun Hieltjes van St Tropez en Go Back To The Zoo bij elkaar. Twee paar broers dus. Ze kennen elkaar al sinds hun kindertijd maar waren er tot nu toe nooit toe gekomen samen muziek te maken. Nu dus wel en dat levert een avontuurlijke achtbaan op. Niks geen doorsnee indie-gitaarpop maar een volkomen origineel geluid. Goocheltrucs met muzikale humor, zou je bijna zeggen. Vleugen kraut en electro, funky soms, als een smeulend vuurtje, nee, als een veenbrand. Zullen we het maar artrock noemen? De sound van de broers roept herinneringen op aan Think Tree; ook zo’n volkomen originele electrogroep uit de jaren negentig.

4.

Hadden we al iemand om voor ons naar het songfestival te gaan? Dan moeten ze misschien eens aan Kuzko denken. Mijn hemel want een bak vrolijkheid krijgen we hier over ons gepleurd. En zie toch die chemie tussen frontvrouw en frontman, die ze als een raak toneelspel aan ons presenteren. Vast afgekeken van July Talk, maar het werkt en is echt iets waar een wereldwijd publiek van zal smullen! Maar hoor toch ook die puike liedjes, die rake melodieën. Laat de strijd tussen Rotterdam en Delft dan maar losbranden waar deze band echt vandaan komt.

Tot slot. Ook Den Haag was goed vertegenwoordigd in het aanbod op Noorderslag. Meest in het oog springend: Prins S en De Geit. Wat een doldwaze combinatie van beats, gabber, kemp en psychedelica. Maar wat het meest respect afdwingt zijn de bizarre teksten die in hoog tempo vloeiend uit de mond van Scott Beekhuizen stromen. Zoals die eindeloze reeks keuzemogelijkheden – Bassie of Adriaan? – die dan steeds worden afgesloten met ‘Wat jij wil…’. Het lijkt allemaal dichten zonder zijn hemd op te lichten, maar is dat ook zo? De Geit vormt een mooi combi met Goldband uit Den Haag. Deze stucadoors kiezen voor kemp – zij hadden in plaats van Tramhaus heel goed gepast in een toneel met kitscherige schilderijtjes van huilende kindertjes – en solliciteren nadrukkelijk naar de tijdslot van De Toppers. Het is ze gegund. Zo fout dat het glazuur op je tanden in gevaar komt, maar voor een feestje af en toe best een keer leuk, toch?

Meer over ESNS:
> Dag één: de 4 van MuziScene
> Dag twee: de 4 van MuziScene
> Dag drie: de 4 van MuziScene