Ik word een beetje op het verkeerde been gezet door de hoes van het solo-album van Katy J Pearson. Het art nouveau lettertype, haar portret in een embleem, alsof het een ‘wanted’ poster is uit het einde van de 19de eeuw, haar kleding met roesjes op de armen. En de intens donker groene kleur. Het straalt allemaal retro uit, passend bij line-dancing en een hang naar het western verleden van de VS. Is dit een Dolly Parton-wannabe?

Zet de plaat op en je komt toch in een andere wereld terecht. Katy J Pearson is om te beginnen al helemaal geen Amerikaanse, maar een Britse. Haar stem is licht met een scherp randje die moeiteloos door de instrumentatie snijdt, ja, net als die stem van Parton. En ja, in haar muziek hoor je sporen van country&western, Maar daar houdt de gelijkenis echt heel erg op. In deze muziek ziet evengoed een vleug Engelse folk en een flinke injectie pop met soms ondeugende arrangementen. Let maar eens op die totaal kapotte distortion van de sologitaar die een hoofdrol mag spelen in hitje Fix Me Up of de synth sweep die even lekker hard de mix wordt ingedraaid in de climax van Take Back The Radio. Zo klinkt indie-invloed door in de pop van Pearson.

Pearson viert de bevrijding met haar solodebuut Return. Bevrijd van haar broer, wel te verstaan. Met hem vormde zij Ardyn. Maar binnen die verhouding voelde het al lang niet goed. Nu is ze er los van en dat voel je tot in de poriën van dit levenslustige album vol makkelijk weg te luisteren liedjes met crescendo’s waar Coldplay nog wat van kan leren. Niet zelden worden die hoogtepunten bereikt door heel effectief een blazerssectie te introduceren, die samen met shakers en tamboerijnen op een stuwende baslijn je dwingen te dromen van wild dansen in een zonnig Engels grasveld. Zet daarvoor Beautiful Soul maar eens op.

Return is een heerlijk popalbum ergens tussen Angel Olsen (maar zonder de duistere kant), misschien zelfs Duffy (maar zonder de soul) of This Is The Kit (maar zonder de indie-arrangementen).