Al in 1974 experimenteerden Richard H. Kirk, Stephen Mallinder en Chris Watson met zelfgebouwde elektronica en tape-loops, op zoek naar alternatieve manieren van muziek maken in een door symfonische rock en top 40-hitjes gedomineerde wereld. Rond 1978 presenteerden ze hun vindingen al live, en traden in die periode regelmatig op met bijvoorbeeld Joy Division.

Hebben we het over Cabaret Voltaire, dan hebben we het dus over een van de aartsvaders van de elektronische muziek. Hoe zou house of techno hebben geklonken zonder hun voorbeeld? Het drietal is intussen ingekrompen tot een eenling, Richard H. Kirk, die nu na twintig jaar stilte, weer een nieuw album uitbrengt onder de naam Cabaret Voltaire.

Kirk is er de man niet naar om te herhalen wat hij ooit heeft gedaan en dus begon hij met het opnemen van nieuw materiaal met de insteek het met moderne apparatuur te doen. Het moest eigentijdse muziek worden, zonder zijn achtergrond te verloochenen. Want het is leuk dat er mensen zijn die je bewonderen om wat je ooit hebt gedaan, maar het is gevaarlijk daarin te blijven hangen, zegt hij in een toelichting op de nieuwe plaat. Gezeik met computers – dat herkennen we allemaal – leidde er echter toe dat hij de handdoek in de ring gooide en toch maar gewoon in hun oude studio in Sheffield met oude apparaten het nieuwe werk de levensadem inblies.

Misschien maar goed ook. Want Shadow Of Fear klinkt daarom aangenaam herkenbaar en toch allerminst gedateerd of zo, om magertjes of wat voor label je ook maar op oud en versleten mocht willen plakken. Acht langere composities zetten sferen neer, voornamelijk gebouwd op vet klinkende elektronica, altijd met swingende beats en uiteraard samples met stemmen. Je hoort waar het vandaan komt, kunt de lijnen naar het verleden trekken, maar is evengoed eigentijds. Komt bij dat Kirk teksten heeft gebruikt die je nu zou kunnen zien als passend in deze rare tijden, ook al is het album al voor er sprake was van een pandemie afgerond. Maar dat past wel, hè, bij zo’n ouwe stomp die is groot geworden in tijden van doom en koude oorlog. Dan blijf je altijd een voorkeur hebben voor wat duistere beelden, en laat dat dit album van nog slechts één van de originele leden van die zo invloedrijke band uit een ver verleden nu tóch een beetje relevant in dit tijdsbeeld maken. En daarmee de moeite van het beluisteren waard.