Michel Mees (Drunen, 1969) sleept z’n cameratassen al tien jaar langs poppodia, hotels en paleizen. Daar fotografeerde de Haagse fotograaf ooit Prins Bernhard. Waarbij hij z’n afgeragde Peuget 205 pardoes voor de trappen van het koninklijk paleis parkeerde. “Je komt als fotograaf op plekken die voor anderen gesloten blijven”, lacht Mees bij die anekdote. Met muziek als zijn grote liefde was het niet meer dan logisch dat Mees zijn carrière ooit begon met z’n buik tegen de podiumrand, beginnende bandjes fotograferend. Nog tijdens zijn opleiding op de Haagse fotoacademie meldden de eerste bladen zich voor zijn opmerkelijke foto’s. Inmiddels heeft hij honderden muzikanten en dj’s voor z’n lens gehad, waaronder Armin van Buuren, Alice Cooper en Tiësto en reisde hij voor een goed portret tot in Uzbekistan. Maar Mees’ werk beperkt zich allang niet meer tot popfotografie. Ook reportages en eigenzinnig commercieel werk zitten in zijn portfolio. Wel werd zijn intuïtieve en reportage-achtige stijl grotendeels gevormd door de popfotografie en de daarbij gepaarde gaande tijdsdruk. “Vaak is er maar een paar minuten voor een portretje. Dan is de uitdaging om toch met iets origineels te komen in die twintig meter rond het hotel.” Het knappe aan zijn foto’s is dat je altijd het gevoel hebt ‘toevallig’ hét moment mee te maken. Alsof je samen met de fotograaf net de goede kant op kijkt als er iets spannends gebeurt. Toch gaat daar soms uren werk aan vooraf. Mees: “Ik probeer dat bijzondere moment te grijpen. Als een soort still van een film of documentaire.”