We bevinden ons in een met groenige tl-buizen verlicht kantoortje. Het is midden in de nacht. Jerome staat enigszins zwalkend voor een groot houten bureau met een Oezbeeks vlaggetje erop. Robert en ik zitten op een bankje tegen een muur die behangen is met een afbeelding van een palmenstrand. Een politieman met bontmuts kijkt naar onze paspoorten terwijl hij ons vragen stelt over Cruyff en Van Basten. 

Het is 1999 en het Nederlandse platenlabel Double T Music wil een album uitbrengen van de Madonna van Oezbekistan, Yulduz Usmonova. Het ontwerpbureau heeft bedacht om de fotografie voor de albumhoes in Tasjkent, de woonplaats van de zangeres te doen. Dus zijn wij – Jerome, de tourmanager van Yulduz als ze in Europa optreedt, Robert, de grafisch vormgever en ik – business class ingevlogen. Vervolgens zijn wij in de rode Lada van Yulduz’ Oezbeekse manager zonder zijspiegels – die zitten alleen maar in de weg als je je tussen auto’s door naar voren wilt wringen om door het rode stoplicht te scheuren terwijl je hard ‘Schumacher!!!’ roept – van hot naar her gereden om locaties te checken. Tijd voor wat ontspanning dus. 

We gaan van kroegen naar vage biljart-tenten en drinken met iedereen mee. Al vrij snel beginnen de vele wodka’s hun tol te eisen. We hebben geen idee meer waar we zijn en Jerome is het briefje met ons logeeradres verloren. Dan besluiten we te gaan liften.  

De Oezbeken die het aanvankelijk wel leuk lijken om ons mee te nemen, zijn het na een uur door de stad crossen blijkbaar beu en zetten ons af voor een politiebureau, waar we door drie agenten mee naar binnen worden genomen. Na een verblijf van enkele uren mogen we ineens gaan. Opnieuw gaan we liften, tegen beter weten in, maar dan zien we plots het troosteloze flatgebouw waar de zoon van de manager woont en waar wij logeren. Het is inmiddels half acht in de ochtend en over een uur gaat de wekker. 

Later die morgen sta ik voor een prachtige oude moskee. In mijn ene hand mijn camera, in de andere hand een fles cola tegen de nadorst en de kater. Ik neem een foto van Yulduz, het wordt zwart voor mijn ogen, neem een slok cola en ik herhaal deze handelingen tot het filmpje vol is. 

Hopelijk gaat het na de lunch beter. We worden meegenomen naar een restaurant, waar ons een tafel vol met gerechten wacht. Voor we kunnen protesteren, worden onze glazen volgeschonken met sterke drank. Dan moet Yulduz plotseling weg: een schnabbel voor de president. Die gaat voor natuurlijk.