Parquet Courts maakt iets meer dan een decennium albums. Vanuit zijn keuken in zijn huis in Brooklyn peinst Andrew Savage over de veranderingen in die jaren. ‘Het verhaal van Parquet Courts en de albums die we hebben gemaakt, is voor mij ook een persoonlijk verhaal. Het representeert New York omdat ik ruim tien jaar geleden, kort voor de band begon, hier kwam wonen. En het is voor mij het verhaal van opgroeien; ik was toen we begonnen 24. En zo is het verhaal van Parquet Courts voor ons allemaal verbonden aan ons persoonlijk verhaal.”

Door: Wim du Mortier

„Ik ben er trots op dat ik kan zeggen dat we in al die jaren nooit hetzelfde album hebben gemaakt. Ons nieuwe album Sympathy For Life klinkt zeker niet zoals onze eerste plaat American Specialties. Als je het holistisch bekijkt hebben we telkens stappen gezet en is er een logische evolutie. Maar door dat verhaal heen is er een unieke eigenheid die maakt wat Parquet Courts is.”

Savage heeft de neiging wat abstract over het werk van zijn band te spreken. Hij noemt het unieke van het geluid van zijn band ‘een collectieve stem, de expressie van wat Parquet Courts is’. Maar op de vraag of er niet de sleet op komt na tien jaar samen muziek maken, volgt een kraakhelder antwoord: „We zijn nog steeds heel erg betrokken en in love met wat we doen. We zijn artiesten die heel veel waarde hechten aan de kunst die we maken, en we werken daar hard aan. Het betekent nog steeds heel veel voor ons. Niemand in deze band is erop uitgekeken. Dit is nog steeds een belangrijk deel van ons leven.”

Wat drijft je om steeds te vernieuwen?

„Voor ons is het belangrijk dat we leuk vinden wat we maken. En om het leuk te vinden, moet er een artistieke uitdaging zijn. Zonder kan het niet. Want als het opwindend is voor ons om het te maken, zal dat zich vertalen in iets dat ook opwindend zal zijn voor de luisteraar; of dat nu het publiek bij een optreden is of iemand die thuis naar onze plaat luistert. Als een plaat energiek moet zijn, dan moet dat ten slotte uit de muzikanten komen. Stel dat je het opgeeft als band en maar gewoon op de automatische piloot doorwerkt, dan gaan mensen dat toch merken en wordt het minder speciaal wat je maakt.”

Bij het opnemen van Sympathy For Life zette producer Rodaidh McDonald – onder andere bekend van zijn werk met Hot Chip – de band aan om tapes van 40 minuten vol te spelen met ruwe improvisaties. Op zich had Parquet Court vaker al improviserend gewerkt. Dat is niet nieuw voor de band. „Nieuw aan deze manier van werken is dat de improvisaties het materiaal opleverden waarmee we songs hebben gebouwd. Roddy hielp ons bij het editen van de tapes. Dat was wel zijn grootste bijdrage aan deze plaat. Het uitzoeken van de bruikbare stukken uit die jams en het combineren van die stukken tot het songs werden; daar bleek hij erg goed in te zijn”, legt Savage uit.

„Dat was dus deze keer de nieuwe uitdaging, een geheel nieuwe manier van werken voor ons. Maar zo kan ik bij elk van onze albums wel iets noemen. Telkens beginnen we met de vraag: wat kunnen we deze keer anders doen? Als we dat niet hebben, wordt het ook niet opwindend voor ons. En dat zal ertoe leiden dat het ook niet aanslaat bij de luisteraar. Mensen zullen dat merken.”

Lees verder onder dit kader

Hoe ging dat improviseren zijn werk?

„Neem nu een nummer als Application Apparatus. Dat is een nummer waar mijn broer iets startte met een drummachine, Sean invalt met de bas, mijn gitaar komt er bij en Austin is alles tegelijk aan het manipuleren. Zijn ‘instrument’ is een substation die hij zelf heeft gebouwd. Met synths, mixers en effectapparatuur waarmee hij wat de band speelt bewerkt: hij bespeelt als het ware de hele de band als een instrument. Dat zorgt voor lagen en textuur in de muziek, en dat hoor je goed terug in een nummer als Application Apparatus. Als je Plant Life op zet, hoor je het begin van een jam. Dat is precies zo op de plaat terecht gekomen. Zo hebben we heel veel tapes volgespeeld en heel veel is nooit op de plaat terecht gekomen. Want als je op deze manier werkt, kan niet alles goed zijn.” Savage’ ogen lichten op en glimlacht: „Ja, soms was het gewoon alleen herrie, om eerlijk te zijn. Maar zelfs dat is een enkele keer toch op de plaat terecht gekomen, als een geluid op de achtergrond bijvoorbeeld.”

Als McDonald met knippen en plakken in improvisaties eenmaal iets had geconstrueerd dat op een songstructuur begon te lijken, pakte Savage zijn boekje met aantekeningen erbij om over teksten na te gaan denken. Hij houdt het boekje omhoog, als we op afstand met elkaar praten. Hij heeft het altijd in de buurt om op te kunnen schrijven wat hem invalt. In dat boekje gaat hij dan zoeken, puzzelen, kijken wat er bij past qua sfeer, of ergens een melodie uit gehaald kan worden, kijken wat er werkt voor dat nummer.

Teksten zijn sowieso belangrijk voor Parquet Courts. Daarin leveren ze commentaar op wat ze om hen heen zien gebeuren. „Een motief dat in mijn teksten voor Parquet Courts steeds weer terugkomt is onze kijk op kapitalisme. Dat is ook aardig aanwezig op deze plaat: in nummers als Black Widow Spider en Just Shadows, Homo Sapien en Application Apparatus hoor je verschillende manieren om uit te drukken dat we allemaal stadsbewoners zijn in een laat-kapitalistische omgeving. Ik ben een artiest in rockmuziek, en dus ben ik ook onderdeel van dat  kapitalisme. Ik profiteer er van en participeer erin. Alleen al door in een stad te wonen in de VS kun je je er niet aan onttrekken. Maar tegelijk becommentarieer ik het in mijn werk en laat mij er kritisch over uit. Hoewel ik de rol die ik er zelf ik speel inzie. Net zo goed als dat ik een blanke persoon in Amerika ben die mede verantwoordelijk is en profiteert van racisme. Maar ik ben er tegelijk kritisch over. En zo denk ik ook over kapitalisme en dat vertaalt zich in verschillende vormen van teksten. Soms moet ik mijn boosheid daarover uitdrukken, in Homo Sapien bijvoorbeeld, of droom ik over er aan te ontsnappen, als in Just Shadows, met een pessimistische kijk in Black Widow Spider of meer neutraal en als een observator in Application Apparatus.”

Wil je iets bereiken met deze teksten?

„Als kunstenaar focus ik mij erop me zo eerlijk mogelijk uit te drukken. Dat hoop ik te bereiken. Ik besef me dat muziek de kracht heeft om dingen en ideeën te veranderen en mensen aan het denken kan zetten. Dat zou een mooi doel kunnen zijn, en nobel om te bereiken. Maar als ik eerlijk ben over waar ik naar streef en wat me blijft uitdagen, dan is dat ik mij zo goed en eerlijk mogelijk wil uitdrukken in de best mogelijke taal die ik in mij heb. Het is elke keer weer een puzzel. Het start met de vraag ‘wat wil ik zeggen’? Dat vind ik als tekstschrijver het moeilijkste om te bepalen. Zelfs al is het niet direct helder voor een luisteraar waar het over gaat, moet ik nog wel weten waar ik het over heb. En om het artistiek de moeite waard te maken moet het echt zijn. Dus de eerste stap is altijd: waar heb ik het over, wat is de boodschap. En dan is het een kwestie van: hoe kan ik dat het beste vertellen, maar ook, hoe past het in de muziek?”

Jaar op de plank
Pakweg driekwart van het nieuwe album is gebaseerd op de tapes vol met improvisaties. Andere nummers zijn op een meer conventionele manier tot stand gekomen, of waren vooraf al geschreven. Voor Sympathie For Life werkte Parquet Courts samen met twee producers. De eerder genoemde Rodaidh McDonald maar ook met John Parish (PJ Harvey, Dry Cleaning). Slechts twee nummers die zijn opgenomen met John Parish zijn nu gebruikt. Er ligt dus nog volop materiaal om mee door te kunnen werken, merkt Savage op. „Aan heel veel ideeën zijn we nu niet aan toe gekomen, die hebben het niet gehaald, want je hebt maar een platform van zo’n 45 minuten om je ideeën in kwijt te kunnen.” Het plan is om nog meer te gaan doen met het materiaal dat er nog ligt.

De opnamen waren al voor de pandemie afgerond. Drie dagen voor de start van de lockdown in New York keerde Savage terug uit Londen van de laatste opnamesessies. In de tussentijd hebben de bandleden wel dagelijks contact met elkaar, maar geen nieuwe muziek meer gemaakt. Savage is daar gek genoeg niet rouwig om. De tijd ontstond om zich te wijden aan weer nieuwe artistieke uitdagingen. Artwork is een liefde voor Savage, maar ook nadenken over vernieuwende manieren om hun werk te presenteren. Zo ontstond het idee om voor elke track een video te maken én er een event aan te koppelen. „Dat was allemaal niet mogelijk geweest zonder de pandemie en het jaar uitstel van de release. Om eerlijk te zijn ben ik nog steeds volop bezig met het album. Ik ben nooit gestopt met er aan te werken; de video’s, concertposters voor de events… Dus voor mij is het nog mijn dagelijkse bezigheid. Nu al twee jaar, gerekend vanaf het moment dat we eraan begonnen.”