Het is zomer. Tropisch warm. Daar hoort een lekker reggae-plaatje bij. Nota bene het label Merge bedient ons op onze wenken met het uitgeven van Happy Hour, van ex-Slits Hollie Cook. En we horen de liefhebbers van The Slits al schamper lachen: Cook is in 1987 geboren, toen The Slits in feite hun hoogtijdagen al lang achter de rug hadden. Cook maakte deel uit van … Lees verder Hollie Cook – Happy Hour
Er is niets gelogen aan als iemand zegt: King Hannah ‘takes the world by storm‘. Het debuutalbum I’m Not Sorry I Was Just Being Me van het duo Hannah Merrick en Greg Whittle uit Liverpool veroverde namelijk vrij snel menig muziekliefhebber en langzaamaan de rest van de wereld. Ze speelden op onder andere SXSW en Le Guess Who? De recensies zijn lovend en met hun … Lees verder Mee met King Hannah achter de schermen van Grauzone Festival
Als Spice Recovery inzet, moet ik direct denken aan Idlewild, toen ze nog leuk waren, ten tijde van hun album 100 Broken Windows. Spice uit San Francisco heeft diezelfde gitaarsound en energie, met het vermogen een hartverscheurende melancholische wending in hun liedje te bouwen. Die melancholie komt, zo mogen we aannemen, voort uit de worsteling met verslaving en depressie. In de teksten vertelt zanger Ross … Lees verder Spice – Viv
Na een succesvol ontvangen debuut – in dit geval Uppers (2021) – schijnt een tweede album altijd lastig te maken. Bij de Londense alt-rockers van TV Priest is daar echter niets van te merken, want het resultaat mag er wezen! Toegegeven, ik moest even wennen aan My Other People. De zang van Charlie Drinkwater lijkt in eerste instantie een kruising tussen Jim Morrison, Nick Cave … Lees verder TV Priest – My Other People
The Dream Syndicate is met wisselend resultaat reeds enige tijd terug van weggeweest. Oorspronkelijk was de band actief van 1981 tot en met 1989. Sinds de reünie in 2012 is Ultra Battle Hyms And The True Confession het vierde album van de Californische alternatieve rockband, die wordt geassocieerd met de Paisley Underground music movement. The Dream Syndicate trapt het album af met het neo-psychedelische … Lees verder The Dream Syndicate – Ultraviolet Battle Hymns And The True Confessions
They Hate Change smelt genres samen tot een unieke ‘avant-garde’ hiphopsound, die verwelkomd wordt in het huidige landschap van mainstream hiphop. Met een mix van invloeden uit UK-subgenres en de Miami-underground ontstaat een vernieuwde formule. Zo kan het dus ook: Finally, New. En dat krijgt ook erkenning buiten de eigen invloedsfeer: They Hate Change tourde samen met postpunkers Shame door de VS. Rappers Dre en … Lees verder They Hate Change – Finally, New
Wie dacht dat pianomuziek per definitie rustgevend is, heeft nog niet kennisgemaakt met het werk van Matthew Bourne. Zelden hoorde ik iets wat zoveel onrust teweegbrengt. Daar kan menig bebop-collectief nog een puntje aan zuigen. En dan te bedenken dat Bourne dit solo doet. Brrrrr! Irrealis is een verzameling geprepareerde pianostukken, opgenomen in een enkele sessie, waarbij elke take live is gespeeld zonder overdubs. Aanpassingen … Lees verder Matthew Bourne – Irrealis
Voor Dana Margolin moet het maken van haar muziek een fysieke beleving zijn. Zie haar live spelen, ze krimpt ineen rond haar gitaar, verkrampt, schreeuwt haar teksten uit. Ze leeft haar muziek. Arno knikt goedkeurend vanuit de hemel bij het aanzicht. Die manier van musiceren hoor je terug in hoe ze zingt. Dat klinkt al evenzeer alsof het onder druk door een heel dun pijpje … Lees verder Porridge Radio – Waterslide, Diving Board, Ladder To The Sky
Aan de hand van refreintjes zoals in A Boat To Drown In van Metz’ meest recente album Atlas Vending kun je ontlenen dat die jongens niet alleen noise kunnen produceren maar ook een fijnzinnig gevoel hebben voor popdeuntjes. De bevestiging van dat feit levert zanger-gitarist van Metz Alex Edkins met zijn solo-album Weird Nightmare. Een album waarop maar een reactie mogelijk is: sodeju! Edkins werkte … Lees verder Weird Nightmare – Weird Nightmare
Het klinkt aangenaam broeierig, de openingstrack Something op het nieuwe album Sincere van de Zweedse formatie Hater. Die ene jankende gitaarklank, het rammeldende zware karakter van de slaggitaarsound. En dan de stem van Caroline Landahl die als een sirene boven het zompige moeras uitstijgt. IJzersterke opening voor een mooie shoegazeplaat met referenties aan My Bloody Valentine, Slowdive maar bij een aantal liedjes ook dank zij … Lees verder Hater – Sincere
MuziScene magazine 