‘Er is iets met voetbal’, zegt Nina Ljeti van de Amerikaanse grungeband Kills Birds als ze net het podium van V11 hebben beklommen. Het is een beetje een eigenaardige avond op het lichtschip. Het is als een bubble die opgaat in muziek midden in een stad waarin op elke hoek van de straten supporters ‘hand in hand’ zingen en later op de avond charges worden uitgevoerd om de straten leeg te vegen. Toch is V11 geen rustpunt midden in de storm, alles behalve.

Door Wim du Mortier Foto’s Marcel van Leeuwen

Van wat er buiten gebeurt is niets te merken als de van oorsprong Bosnische Ljeti haar voet stevig in de monitor op de vloer van het podium plant en haar hand uitsteekt naar twee trouwe fans die vooraan voortdurend staan te dansen op de spetterende door grunge en emo beïnvloedde muziek van Kills Birds. Het is het laatste optreden van de Europese tour van de Amerikanen uit Los Angeles. En de vermoeidheid laat zich misschien horen in de zang van Ljeti die er af en toe lelijk naast zit. Niet dat die vermoeidheid ten koste gaat van de energie: Kills Birds knalt uit de startblokken en zet een stevige set neer waarin al heel snel hitje Cough Up Cherries langskomt. De vonken vliegen er onmiddellijk vanaf. De fans zijn zodoende al snel om en nemen de bijna ouderwets aandoende grungerock vol heftige breaks en power chords gulzig tot zich. Het is onmogelijk om niet voortdurend in de felle grote ogen van Ljeti te kijken. Die spuwen soms vuur, op haar teksten vol liefdesverdriet die ze omzet in explosieve energie: ‘I’ll take whatever love you’re gonna give me‘. Ze springt op en neer – ook al beklaagt zij zich over de hoog oplopende temperatuur in het ruim – en schreeuwt haar keel schor. Om in een melancholische wending in het lied plots een heel sip gezicht op te zetten: rock als toneelspel. Zij is de blikvanger van de band die hun tweede album op uitnodiging van Dave Grohl in zijn studio mocht komen vastleggen, en ook nog eens Sonic Youth’s Kim Gordon tot hun fans mogen rekenen. Daarvoor is het toch gewoon de moeite waard om die wedstrijd dan later nog eens terug te kijken?

Hoe leuk de hoofdmaaltijd ook was, voor de Rotterdamse muziekscene staat deze avond vooral in het teken van het debuut van weer een beloftevolle loot aan de toch al rijke postpunk-boom van de stad: Library Card. Toegegeven, het lijkt heel erg op Britse acts die succes boeken met een stevig tapijt muziek waarover teksten worden uitgesproken. Ja, je zou zelfs kunnen aanvoeren dat Lot van Teylingen fysiek wel wat weg heeft van Sinead O’Brien. Maar wetende dat het viertal vanavond voor het eerst op het podium staat, dan is wat zij nu al laten zien en horen niets minder dan verbluffend sterk.

De gezichten in de band kennen de liefhebbers van de Rotterdamse scene. Mitchell Quitz, Kat Kalkman en Emre Karayalcin spelen prachtig klinkende melodieuze composities. Bijna swingend soms, verleidelijk in klankkleur, maar ook uitmondend in stevige noisy erupties. Altijd sfeervol en wie weet passend bij de woord. Quitz kleurt het palet rustig melodieus in, zorgt soms voor wringende gitaarklanken, voert het volume subtiel op als een nummer naar een hoogtepunt moet worden getild of manipuleert sounds met zijn effecten tot het synth-achtige kenmerken krijgt. Kat Kalkman imponeert met stevige goed getimede baslijnen, die als een onverwoestbaar frame het bouwsel vorm geven. Het drumspel van Karayalcin is sober als het moet en de teksten van Lot van Teylingen om ruimte vragen, maar kan ook barok los gaan als het kan.

Van Teylingen staat daar als middelpunt tussen, rustig haar teksten voordragend. Knap is hoe zij het timet: soms op een rustige pas, soms dwarrelend door het ritme van de muziek, dan weer versnellend tot een vloeiende woordenstroom. Maar een enkele keer neigt het naar zang. Het is vanavond nog lastig op te maken waar die poëtische teksten precies over gaan, en maakt nieuwsgierig naar de precieze inhoud.

Feyenoords finale is extra memorabel dankzij een indrukwekkend debuut van een nieuwe beloftevolle Rotterdamse band. Die je moet gaan zien.