Op de streamingdiensten is het solo debuutalbum van Spencer Cullum al geruime tijd te beluisteren, maar nu is het album in Europa ook eindelijk fysiek uitgebracht door het in Londen gevestigde independent label Full Time Hobby. (o.a. Dana Gavinkski, Tungg, Silverbacks)  

Het wachten wordt beloond met een extra nummer, dat op de Amerikaanse uitvoering niet is opgenomen: single Seaside, die is geïnspireerd op de kust van Cornwall. Het begint met een spiritueel klinkende jazz-achtige fluit, waarna de band een schijnbeweging maakt door heel kort de sound naar de overkant van de oceaan te brengen, om vervolgens weer terug te keren naar een meer Engels folkgeluid. Het nummer heeft per couplet een andere invalshoek: het begint met onschuldig ervan genieten als kind, en leidt als een plaats van bezinning en angst naar milieubewustzijn en het besef dat we goed voor onze aarde moeten zijn. 

Hoewel Cullum oorspronkelijk uit Engeland komt, woont en werkt hij tegenwoordig in de Verenigde Staten. Dat Spencer Cullums’s Coin Collection werd opgenomen in Nashville en dat zorgt voor best of both worlds, want Nashville kent tegenwoordig een levendige indiemuziekscene. En dat is te horen op dit boeiende album, waarop een brug wordt geslagen tussen 60’s- en 70’s-folkrock uit Engeland en de hedendaagse indiesound uit Nashville.  

Liefhebbers van Ryley Walker kunnen dit album blind aanschaffen. Fans van Nick Drake, (Ummagumma-)Pink Floyd en/of Fairpoint Convention idem dito. Met teksten over de harde realiteit van ouder worden, roept Tombre En Morceaux bovendien moeiteloos het kenmerkende psychedelische jazzgeluid op van bands als Soft Machine en Caravan terwijl Imminent Shadow, een somber folknummer, een mooie showcase is voor de kracht van Cullum als zanger en een goed voorbeeld is van de zo kenmerkende, tijdloosheid van dit album. Dieterich Buxtehude, is een aangenaam buitenbeentje. Het ruim acht minuten durende instrumentale nummer, typische krautrock met een lome motorische beat, is wat mij betreft het hoogtepunt van de plaat.  

Na acht eigen nummers volgt als hekkensluiter The Tree; een mooie vertolking van dit nummer dat Mike Heron in 1966 schreef voor The Incredible String Band. Het is een rustige, maar waardige afsluiter van een fascinerend album dat nooit zal vervelen.