Ik beken. Ik ben fan van het laatst verschenen album van Tunng getiteld Songs You Make At Night. Speelse creatieve elektronische muziek met prachtige melodieën, zacht geaard, soms ronduit dansbaar. Daar lust ik wel pap van. En dus begin ik met plezier aan de nieuwe reis die Tunng mij voorstelt. Een reis diep in de dood, het verdriet en gemis.

Thema-platen. Daar schuilt een gevaar in. Dat het thema voorrang krijgt boven de muziek die wordt gemaakt. Zo’n plaat rond een onderwerp moet toch iets hebben van wat je vroeger een ‘rock-opera’ noemde. Tommy van The Who. Legendarisch. Maar wat mij betreft naast een paar geweldige songs ook niet erg toegankelijk. En ik denk dan, dat dat ligt aan het feit dat het verhaal moet worden verteld, koste wat het kost.

Tunng zet zich de opgave een plaat te maken over de dood. Een album over het besef dat ons samenzijn tijdelijk is. En daar laten ze het niet bij, want ze willen de onderste steen boven krijgen. Er is dus een podcast-serie met gesprekken over het onderwerp aan gekoppeld. Prachtig concept uiteraard, boeiend onderwerp. Typisch Engels misschien om het dan tongue-in-cheek Dead Club te noemen. Dat maakt het misschien iets luchtiger maar het blijft toch een lastig onderwerp. Gezien de natuur van de muziek van de Engelsen – ze worden in het rock archief bij ‘folktronica’ gezet – en de speelse creativiteit waarmee zij hun werk maken, zie ik het ze toch met succes doen.

Dan de plaat. Twaalf songs over dood en verderf. Liedjes vol earcandy en rare geluidjes, zoals de stuiterende bassynth die dwars door alles heen gaat in Death Is The New Sex. Zoals we dat van ze gewend zijn. Toch is de dominante sfeer gedragen en melancholisch. Folk-achtige nummers waarin zachte gitaren een hoofdrol mogen pakken en we zelfs prominent een fretloze bas horen (Three Birds) of een piano het nummers draagt (Tsunami). Soms horen we een spreker, zoals in Man, waarin bijna afstandelijk wordt stilgestaan bij de dood als een proces, en mensen die daarbij toekijken. Het klopt allemaal, het heeft het handschrift van Tunng. Toch ontstaat de indruk dat de materie voorop staat, en de muziek daarop is gemaakt. Het mist daardoor net de charme van een vrij muziscerend Tunng.

Tunng Presents… Dead Club is een prachtig document, een indrukwekkend project. Maar als het je enkel om de muziek gaat, kies dan bijvoorbeeld de voorganger. Daarin komt de vindingrijkheid van Tunng en hun plezier in het muziek maken veel beter tot hun recht.