De wereld kleurt roze. Je zou het niet zeggen met al die slechte berichten, maar het is maar hoe je het bekijkt. Zet een roze bril op en alles knapt er aardig van op. En zet dan Positive Mental Health Music van Tiña er bij op en je zult zien: het werkt als jij er in gelooft!

Daar rolt alweer het volgende talent van de lopende band van producer Dan Carey’s label Speedy Wunderground. Het lijkt op het moment wel alsof alles wat hij aanraakt in goud verandert. Dit keer de excentrieke formatie Tiña die onder andere opvallen omdat alles, maar dan ook echt alles – dus incluis de cowboyhoed waarin zanger Josh Loftin rondloopt – zuurstokroze is gekleurd.

Als je dan denkt dat die gasten knettergek zijn, kan dat best kloppen maar dat zegt niets over de muziek die de band produceert. Debuutplaat Positive Mental Health Music telt een aantal pakkende gitaarliedjes, vaak ondersteund door zo’n fijn lullig klinkend orgeltje. Je reinste slacker, met passende teksten over slackeronderwerpen. De band excelleert in laat-maar-waaien-pop waar je een goede stemming van krijgt. Ze putten uit de toon die Pavement ooit kenmerkte. Muziek die zichzelf niet te serieus neemt. Losjes gespeeld, maar ondertussen wel een paar goddelijke liedjes producerend. Een van de beste liedjes is I Feel Fine, dat sterk doet denken aan oud lo-fiwerk van Built To Spill. Dat zijn dus allemaal puike referenties.

Zover het goede nieuws over Tiña. Het is weer een band uit de Speedy Wunderground-stal die heel veel aandacht gaat krijgen. Maar let op, in zo’n stroom dreigt een ‘kleren van de keizer’ situatie. Is het dan echt telkens raak? Ook deze keer? Ja, want het is levensgevaarlijk spul. Al weken krijg ik zeurend ‘Oh Roselina, I had to kill her’ niet meer uit m’n kop. Maar daar staat tegenover dat het debuut ook een paar zwakkere nummers telt. Een opwinding als rond Fontaines DC of Black Midi is dit keer niet gerechtvaardigd. Het is dit keer gewoon leuk, niks meer, niks minder.