Vier snotjongens die ogenschijnlijk alleen maar lol lopen te trappen. Ongeorganiseerde bende, uit het opgeruimde Oegstgeest of all places. Kieff heten ze. En ze hebben nu ook een album, uitgebracht op het sympathieke Bottom Shelf Records label. Een plaat met een prachtige hoes van de hand van Sue Doeksen en veertien tracks, die toch doen vermoeden dat er in al die chaos ordening zit.

Neem nu Game Time, een track van zo’n tweeënhalve minuut waar het album mee opent. Het begint met ferme slagen op een snare en goed getimede slagen op de gitaar, waarna het nummer zich pompend opgang trekt. Een breed net aan tokkelende gitaarpartijen en een pompende bas leiden naar een deel waarin de jongens door elkaar heen teksten scanderen. Verwarrend. Een omwenteling volgt naar wat je zou kunnen beschouwen als een refrein met daarin de inmiddels vaak geciteerde frase ‘My mind is gone when it has enough, I want to be David Hasselhoff‘. Als je het een eerste keer hoort is er geen touw aan vast te knopen en waan je je in het brein van een wel heel ernstige adhd’er. En toch, en toch zit er een logica in en een planmatige structuur die je pas bij meerdere malen beluisteren gaat herkennen, en dan kan het zo maar zijn dat je voor de bijl gaat en het in je huiskamer mee staat te schreeuwen ‘I want to be David Hasselhoff‘…, ehh, wat zeg ik nou weer, echt niet!

Zo gaat het veertien nummers door; of in feite 12 als je de twee ‘interludes‘, die overigens ook vermakelijk zijn, niet meetelt. Game Time is in vergelijking met verschillende liedjes nog aangenaam eenvoudig en gestructureerd. Het kan namelijk nog chaotischer getuige een track als Copyshop 2.1. Gelukkig kan het ook tammer en wordt het soms gewoon aangenaam melodieus als de jongens eens afzien van het emo-door-elkaar-heen-schreeuwen en proberen te zingen. Pink Paint en Lost And Found bevallen in dat opzicht misschien nog het meest.

Kieff mag best trots zijn op hun debuutplaat vol eigenwijze, springerige en heel erg drukke postpunk die ons vooral door de complexe veelstemmige zang doet denken aan The Futureheads. Maar evengoed hebben de jongens goed geluisterd naar voorbeelden dicht bij huis als Korfbal en The Homesick, maar doen daar wel heel erg hun eigen prettig gestoorde ding mee. Leuke band om live te gaan zien en je te laten overweldigen door hun niet te stuiten energie en speelplezier.

MuziScene belde ff met Michiel Thompson om hem te feliciteren met het debuutalbum. Kijk de video hier