Direct na het horen van de eerste klanken van de albumopener van Magnet People, het tweede album van de uit Utrecht afkomstige punkband Pizza Knife, krijg ik datzelfde gevoel als toen ik als tiener voor het eerst Fugazi hoorde. Mijn broertje kocht begin jaren-90 13 Songs, maar die was vaker in mijn cd-speler te vinden dan in de zijne – en eerlijkheid gebied me te zeggen dat het album op onbegrijpelijke wijze met mij is verhuisd toen ik op mezelf ging. Maar goed, ik dwaal af, want dat gevoel, hè. Het zou flauw zijn om het af te doen als onbeschrijflijk, dus ik ga een poging wagen.  

Magnet People opent met Heels en ik ben verrukt. Heb ik vlinders in mijn buik? Zelden voelde kippenvel zo aangenaam. Als recensent ben ik wat gewend, maar dit klinkt urgent. Ik moet luisteren! En ik herken het, en toch weer niet, maar BOEIEN want ik voel me energiek en ben totaal afgeleid van wat ik verder aan het doen was. Heels start met drums, waarna zware riffs de opmaat doorzetten en de zang over een stuwende, bijna rochelende bas uit mijn speakers komt gespit. Dit is punk met een hoofdletter P. Niet commercieel, maar het mengt wel het beste van hardcore, punk en postpunk.  

Ook Window is meeslepend. “Put your money where your mouth is,” wordt in het tweede couplet creatief verhaspeld tot “Put your honey where your heart is.” De Rapen klinkt als een kruising tussen De Raggende Mannen en Dead Kennedys. Dat de tekst in het Nederlands is, is bijna verfrissend, ook al is volgens Pizza Knife ons einde nabij. 

Nomen est omen, want Pizza Knife klinkt vlijmscherp. 0906, waarmee de A-kant wordt afgesloten, is ook Nederlandstalig en dat smaakt naar meer, al moeten we het er voor nu mee doen. Toch hoor je mij niet klagen, want de B-kant is daardoor niet minder interessant. Magnet People snijdt als een warm mes door de boter. En dan heb ik het niet alleen over het titelnummer, dat behalve vuig heerlijk hypnotiserend repeterend is, maar over het elftal dat het album vormt. Second Life en Crying Sheep Of Jesus zijn bijvoorbeeld twee uitstekende uitsmijters.

Hoewel de nummers over het algemeen geen drie minuten halen, een enkele uitschieter als het weergaloze Wild Fuck daargelaten, zijn ze toch beduidend langer dan op het debuutalbum U.F.O. Pilot en dat is toe te juichen. Ook de sound is erop vooruitgegaan. Magnet People klinkt misschien iets minder rauw, maar de nummers liggen meer in elkaars verlengde en over het algemeen is het geluid veel voller. Wellicht is dat de invloed van het label Bottom Shelf Records, dat naast bands als Paracetamøl, KIEFF en Charlie & the Lesbians, nu dus ook onderdak biedt aan Pizza Knife. Zo te horen zit ie daar lekker in z’n haggie.