Het zesde studioalbum van The War On Drugs begint met voetstappen, waarna we een akoestische gitaar horen en even later ook piano. Het klinkt stemmig, enigszins mysterieus, maar al gauw blijkt dat er meer pit zit in I Don’t Live Here Anymore dan in voorganger A Deeper Understanding uit 2017. Goed, ook dit album van The War On Drugs bevat geen knallende uitschieters, maar toch schuilt er een soort van verborgen kracht in de nummers, als een maalstroom die als onderhuidse dreiging net niet het oppervlak beroert en toch aanwezig is. 

Natuurlijk klokken de nummers op I Don’t Live Here Anymore allen bovengemiddelde tijden, dat is de band rond Adam Graduciel aan zijn stand verplicht, maar toch zijn er opvallend veel nummers die onder de zes, ja zelfs onder de vijf minuten uitkomen. Zou dat komen omdat het tempo gewoon iets hoger ligt dan op de voorganger(s)? Het komt wat mij betreft de luisterbaarheid ten goede, al is de ingetogen albumopener Living Proof een uitstekend visitekaartje en een goede binnenkomer. Het nummer dat volgt, Harmonica’s Dream, is een goede tweede. Het is het langste nummer op de plaat, maar door de uptempo beat en de vurigheid waarmee zowel synths als gitaren klinken, voelt het niet zo. 

I Don’t Wanna Wait heeft een 80s-sound. De intro doet enigszins denken aan In The Air Tonight van Phil Collins, maar dat is niet het enige, want eenmaal op stoom blijven we in de jaren-80 hangen qua sfeer en dat geldt ook voor Victim en single I Don’t Live Here Anymore met een waardevolle bijdrage van Lucius’ zangeressen Jess Wolfe en Holly Laessig, die Granduciels zang niet alleen aanvullen, maar vooral versterken met een aantrekkelijke hook. 

We zijn inmiddels over de helft van een even episch album van The War On Drugs als het in 2014 verschenen Lost In The Dream en inmiddels is duidelijk dat de mannen er klaar voor zijn om wederom stadions te vullen zoals zij pre-corona gewend waren. De nieuwe plaat schreeuwt er namelijk om dat ze live wordt gespeeld. En dat geldt ook voor het tweede deel, met daarop het uptempo Wasted, de ballad Rings Around My Father’s Eyes en hekkensluiter Occasional Rain, die alle die onmiskenbare TWOD-sfeer hebben, dat stuwende en enigszins hypnotiserende, dat inmiddels toch wel als handelsmerk kan worden gedeponeerd.