Het openingsnummer op de nieuwe plaat van The War On Drugs. Als een logge locomotief trekt het nummer zich in gang, om daarna dat voordreunende tempo hardnekkig vast te houden. Ook de muziek draait rond in vaste patronen, op den duur hypnotiserend als een drone.

Producers van platen vol hitjes hebben dan al tranen in de ogen van de lach: Allemaal nummers van tussen de vijf en negen minuten? Daar komt geen mens meer doorheen tegenwoordig, toch? We zijn ongeduldig, gehaast. Waar blijven de hooks? Nee, Lost in the Dream van The War On Drugs laat zich niet makkelijk veroveren. Daar moet je een beetje moeite voor doen. Voor wie daar nog wel tijd voor heeft en de concentratie kan opbrengen, haalt met Lost in the Dream van The War on Drugs een prachtige groeiplaat in huis. En over de bandnaam gaan we dan maar een keer niet zeuren.

Wat is het toch dat deze plaat zo aandachtzuigend maakt? Zelfs als je helemaal niks hebt met Bob Dylan, americana, laat staan Bruce Springsteen – de hoek waar de muziekpers deze band vaak toch induwt – krijgt deze plaat je toch te pakken. In de songs van deze band uit Philladelphia klinkt stevig een amerikaanse traditie door. En het heeft een rockgeluid, er klinken piano’s, slide-guitars en zelfs een mondharmonica. En een prachtige lage laag blazers in de single Red Eyes. En de stem en manier van zingen – nasaal en afgeknepen – van frontman Adam Granduciel dwingt een vergelijking met Dylan af.

Maar dan die songs op Lost in the Dream. Neem nu An Ocean In Between The Waves, alleen al een mooie titel, is gebaseerd op een stevig stuwend ritme en een continue herhaling van dezelfde patronen. In ruim 7 minuten wandelt de band van hoogtepunt naar hoogtepunt. Niet door cliché het ritme op te voeren, maar door intenser te gaan spelen, geluiden toe te voegen, op weg naar een climax waar je je ogen wilt sluiten en draaien, draaien, draaien… in de warme zomerzon. Of Disappearing dat voort maalt en maalt tot synths en een mondharmonica je lanceren. Van harte aanbevolen voor mensen met rust in het hoofd.