Die Robert Pollard. Na met Guided By Voices reeds vier albums te hebben uitgebracht in de afgelopen anderhalf jaar – een periode waarin we allemaal meer tijd te doden hadden dan gewoonlijk – was er klaarblijkelijk nog altijd inspiratie voor nieuwe muzikale kunstwerken ten overvloede. Vergezeld door zijn vaste crew brengt hij onder de bandnaam Cub Scout Bowling Pins het album Clang Clang Ho uit.  

Door: Demi Drost 

Het album, waarmee de band stilistisch gezien een jaar of veertig teruggaat in de tijd, begint met het nummer Magic Taxi, welke goed weergeeft wat de insteek zal zijn voor de rest van de nummers. Een ride in hun magic taxi is misschien wel de beste omschrijving van de plaat. Het daaropvolgende Flip Flop World, doet denken aan The Beach Boys op ruimtereis. Met duidelijke country-invloeden in de gitaar en een gemompelde, golvende songtekst, staat je surfboard als vanzelf aan je zijde. Tijdens Strange Walk Home, het zevende nummer op het album, worden wat de vocalen betreft alle bestaande grenzen verbogen; alsof de zanger halverwege de zin zijn hoofd onderwater steekt en de rest een beetje voort laat bubbelen. Ook in Everybody Loves A Baboon klinkt het alsof Pollard de rekbaarheid van het menselijk gezicht op de proef wilde stellen.  

De eerste helft van het album is vrij licht, met popinvloeden in de melodie. Ondertussen gaat vanaf Sister Slam Dance de volumeknop een tandje hoger, want de elektrische gitaar is niet langer schuw en ook in It’s Marbles! speelt ze een belangrijke rol. Maak je echter geen zorgen als dit niet in je straatje ligt; Space Invader geeft je direct daarna de ruimte om even op adem te komen in een middeleeuwse sprookjeswereld.  

De nazinderende, warme basgitaar omarmt een groot deel van het album en zorgt er samen met de zang voor dat je het gevoel krijgt op een afstandje naar een festivalweide te staan kijken aan het einde van de dag. Vooral We overdondert met dit gevoel, mede dankzij de fantastische opbouw en zijn dreunende drums. ‘Drinks for all of us,’ klinkt het, en voor ik het weet sta ik zelf met een biertje in de hand. Een welkome ervaring, nu we al een aantal maanden zonder onze geliefde festivals moeten.  

De opvolger van de eerder uitgebrachte ep Heaven Beats Iowa neemt je mee op reis; een door de zonsondergang gesierde roadtrip over oneindige, recht lopende wegen in Amerika en het onderbewuste in met wat voelt als een muzikale psychedelische trip. Een vrij korte weliswaar, want de twintig nummers nemen tezamen niet veel langer dan vijftig minuten in beslag. Bouw een kampvuur, zet Cub Scout Bowling Pins op de achtergrond aan en het plaatje van een ideale (na-)zomeravond is wat mij betreft compleet.