Wat een raar kronkelig pad kunnen bands soms volgen in hun ontwikkeling. The Notwist begon ooit in 1989 als een soort metalband. In 1998 verscheen Shrink waarin de contouren van een nieuw geluid hoorbaar wordt. Met elementen van jazz en knipsels elektronica, gecombineerd met melancholische zanglijnen en een indie-feel, ontstond een unieke sound. Die ontdekkingstocht mondde uit in het album Neon Golden (2002), het tot nu toe door critici meest bejubelde album van de Duitsers. In dat album wordt de sound volwassen. Knisperende beats en geluidsfragmenten vormen een ondergrond voor sterke liedjes.

Live groeit de band ook uit tot een fenomeen. Met veel mensen op het podium zijn de shows aaneengeregen trektochten langs hun soms hartbrekend tere liedjes. Voortdurend slaat de sfeer om en neemt het volumen toe- en af.

Die live energie weet de band alleen niet vast te leggen op geluidsdragers. Een serie deels geslaagde albums volgen. In 2014 vertrekt Martin Gretschmann, de blikvanger die als een tovenaar met een soort wii-controlers de piepjes en kraakjes aanstuurde op het podium. Dat kenmerkende onderdeel in de sound van The Notwist verdwijnt met hem uit beeld. Live wordt dat vervangen door steeds meer percussie en instrumenten zoals een marimba. Het geluid van The Notwist evolueert zo opnieuw, maar blijft nu in de kern onaangetast: de trieste indie gedragen door de vlakke stem en het eigenaardige accent van Markus Acher.

Het is nu zes jaar geleden sinds het laatste album met liedjes van de Duitsers verscheen Close To The Glass. In de tussentijd heeft de band de nieuwe sound geperfectioneerd en Marius Acher heeft contacten gelegd in bijvoorbeeld Japan, waar hij gefascineerd is geraakt door Japanse musici die zich toeleggen op minimalistische alternatieve muziek, Tenniscoats bijvoorbeeld. Samenwerkingsprojecten als Spirit Fest zijn daarvan het resultaat. Daarnaast heeft de band zich toegelegd op het programmeren van het Alien Disko-festival in München. Een festival waar een eclectische verzameling artiesten langs komt.

Al die ervaringen van de band hoor je nu terug in het nieuwe album van The Notwist Vertigo Days. Letterlijk, door gastoptredens van onder andere Saya (Tenniscoats), Angel Bat Dawid, Juana Molina, Zayaendo en Ben LaMar Gay. Die bijdragen duwen de composities van de Duitsers allemaal net een andere richting in. Zo ontstaat een album met in de kern het werk van The Notwist van nu, met uitstapjes waarbij andere richtingen worden verkend.

Het resultaat mag er zijn. Vertigo Days is een avontuurlijke plaat waarop The Notwist nu beter de live-ervaring weet te benaderen. Niet alleen productietechnisch – het klinkt goed en voldoende dynamisch – maar ook in de manier waarop nummers in elkaar overlopen. Zo wordt een verhaal verteld in sferen en klanken. Een album waar de menslievendheid, de harmonie, interesse en respect voor alle culturen van afdruipt. Op piekmomenten emotioneert het. Vertigo Days steekt daarmee Neon Golden – of voor mij persoonlijk zelfs Shrink – naar de kroon. Een nieuw hoogtepunt in het uitgebreide werk van de band. Een plaat die elke nieuwe luisterbeurt weer nieuwe dingen onthult.

Into Love Again opent en sluit de plaat af. The Notwist vertelt ons een verhaal en aan het eind is de cirkel rond. Met als boodschap Now you know how much it hurts, won’t save you from, falling in love again. Dat wordt janken voor gevoelige geesten op zoek naar een nieuwe liefde. Deze plaat maakt het hoe dan ook heel gemakkelijk om weer verliefd te worden op The Notwist. Ontroerend mooi.