Robin Kester staat al een poosje op ons netvlies als een ontluikend talent dat in de gaten moet worden gehouden. Dat geldt voor meer vrouwelijke Nederlandse toptalenten in de popmuziek die opvallend genoeg zo in het vroege najaar van 2020 allemaal met nieuw werk komen; naast Robin Kester zijn dat Luka en Luwten en al iets eerder verscheen een nieuw album van Sevdaliza. In vergelijking met Kester zijn anderen meer in de elektronische hoek te plaatsen. Robin Kester daarentegen, is veel moeilijker te vatten onder een labeltje. Dat is tegelijk een sterkte en een zwakte.

This Is Not Democracy is een ep met zeven liedjes. Kester werkte bij het opnemen samen met Moss-voorman Marien Dorleijn. Dat hoor je terug in de vette productie van de ep. Want ook al zijn het deels piepkleine liedjes met de stem van Kester en een gitaar in de hoofdrol aangevuld met wat ijle elektronica, het klinkt allemaal enorm ruimtelijk, met veel lucht. Speelt de band mee, dan herken je sounds van Moss, in Remove And Delete bijvoorbeeld, en lift het mee met de prachtige sound van die band. En dan natuurlijk het gitaarspel van Dorleijn en Kester. Die twee stelen daarmee de show op This Is Not Democracy. Hoewel, ze worden toch een beetje van het toneel geschoven door een gastoptreden van niemand minder dan Conor O’Brien, het gezicht van Villagers. Dat Kester toerde met Villagers opende kennelijk de deur om hem te vragen een klein stukje op zijn hoorn te blazen in Cigarette Song. Binnen die mooie dromerige ballade is die ogenschijnlijk simpele blaassolo toch wel een melodieus hoogtepuntje.

This Is Not A Democracy opent met een qua sound en sfeer afwijkend nummer Sweet And Fright. Centraal staat hier een rollende baslijn die doet denken aan Altin Gün, mede door het licht wereldmuziekachtige sfeertje in het nummer. Met wel het dromerige dat de hele ep domineert. En synth-geluidjes die we menen te herkennen van Moss-gerelateerde uitgaven.

Robin Kester noemt verrassend genoeg de tv-serie Westworld als een belangrijke invloed op de thematiek waarover ze zingt op de ep. Het spanningsveld tussen vrije wil en de vrijheid om je eigen lot te bepalen en mechanisme die die twee juist beperken boeit haar.

Zeven nummers, onder één noemer: de dromerigheid. Afgezien van die gelijkenis loopt het songmateriaal voorts nog aardig uiteen en dat maakt het moeilijk om Robin Kester een labeltje te geven. Om de sfeer te duiden worden namen genoemd als Sufjan Stevens, Cate Le Bon, Beach House en Weyes Blood. Laten we het maar houden op dromerige sfeervolle pop, prachtig klinkend met niet direct te doorgronden liedjes. Maar de ep mist een beetje reliëf om te blijven boeien. Het neigt te snel naar achtergrond muzak, hoe mooi de composities ook zijn. Laat dat reliëf dan misschien maar de volgende stap zijn in het ontluiken van dit bijzondere Nederlandse talent.