Kijk, die overstuurde stuiterende bas die lekker vet in de mix is gezet op de nieuwe plaat van Apneu, daar mag je me altijd wakker voor maken. Dat zijn dus vast de eerste punten voor Silvester; intussen de vierde langspeler van de formatie uit Amsterdam die ondanks het in de naam gesuggereerde nachtelijke zuurstofgebrek muzikaal toch weer bijzonder bij de pinken voor de dag komt.

Het lijkt wel een karakteristiek van de releases van sympathiek label Subroutine uit het noorden van het land: in het nummer All These Sounds Rewind horen we de gitaren en de bas als een wervelwind om elkaar heen draaien. En samen smeden ze mooie akkoorden, meeslepende melodieën en een fantastische interessante sound waarin voortdurend wat gebeurt. Intelligente gitaarpop, goede liedjes. Arrangementen die slim in elkaar zitten en een lekkere ruige basissound construeren. Dat is Apneu anno 2020.

De band bestaat inmiddels ruim 10 jaar. Zo’n moment dat de sleet erop kan komen te zitten. De Amsterdammers hebben dat netjes weten te vermijden en wellicht dat daarbij heeft geholpen dat ze voor het opnemen van Silvester naar het buitenland zijn uitgeweken. Dat geeft toch allicht even een frisse blik. In Stuttgart zijn ze vijf dagen in de weer geweest met producer Ralv Milberg, die we kennen van zijn werk met misschien wel een van de aardigste Duitse alternatieve gitaarbands Die Nerven. In die korte tijd is Silvester op de band geknald, live.

Dat verklaart de fantastische sound van de plaat. Het is alternatieve gitaarrock uit de richting Sebadoh, gemixt met vleugjes catchy Hollandse indie, zoals we van Johan kennen. Bij vlagen doet de sound van de plaat denken aan de beste momenten van Engine Down, een Amerikaanse emoband die begin deze eeuw furore maakte. Met name Devon Sang doet daar ook qua emotionele geladenheid sterk aan denken.

Dat de band staat als een huis en stevig klinkt op Silvester, maakt het contrast met de kwetsbaarheid in de zang van Erik Schumacher alleen maar groter. Je kunt de zang als een zwak punt aanmerken in wat Apneu doet, maar op Silvester werkt het wél. Luister maar naar teer en melancholisch Star Scrambler, Sign Seer. Dit lied is een adempauze op de plaat, die het hele album veel meer diepgang geeft. Je hoort Schumacher zwoegen, nu de band een een beetje inhoudt, maar dat maakt het mooi.

Silvester start met een serie prachtige indie-liedjes. Met Sugar Rush en Stay Stupid, dat niet het meest veelbelovend start, beleeft het album even een inzinking. Het eindschot mag er dan gelukkig weer zijn. Silvester eindigt clichématig met een ballade, zo lijkt het heel even. 20 blijkt een liedje waarin twintig jaar relatie in minder dan vier minuten wordt doorleefd. Het nummer begint zoetig lief, al snel klinkt cynisme door als blijkt dat zij tijd voor zichzelf nodig heeft, om uiteindelijk in totale razernij te eindigen. Uit het leven gegrepen en een passend slot voor een eerlijke en boeiende plaat.