Wekelijks verschijnen er tientallen nieuwe albums die de moeite waard zijn om te ontdekken. MuziScene doet vooronderzoek en vraagt jou om deze artiesten vooral te checken.  

Island of Love – Island of Love
Vorige week even over het hoofd gezien, nu op repeat: het debuut van Island of Love. Alles aan de band uit Londen van Karim Newble (gitaar en zang), Linus Munch (gitaar en zang) en Daniel Alvarez Giraldo (bas) klopt: teksten met genoeg humor, ze doen alles zelf, tot en met het boeken van shows en het vervaardigen van merchandise, en die diy-mentaliteit straalt in dikke stromen door hun energieke punkrock. Heerlijke grove 90’s gitaarsound die doet denken aan de betere periode van een band als Superchunck (luister naar het intro van opener Big Whale en zeg nou zelf….), al zoekt Island of Love het ook in uitstapjes met gillende gitaarsolo’s en licht psychedelische elementen. Maar het blijven prima liedjes die vaardig clichés weten te mijden. Heel snel live gaan zien. Niet dat het ons veel zegt, maar Jack White zag ze spelen en heeft ze direct vastgelegd voor zijn label Third Man Records London. Dan zullen ze ook live toch iets goed doen…

Durand Jones – Wait Til I Get Over 
Voorheen Durand Jones & The Indications, maar sinds Wait Til I Get Over staat Jones op eigen benen. Het resultaat is veelzijdig en hoewel dit natuurlijk positief is, zit daar ook meteen de makke, want wat kan je nu verwachten? Naast volvette soul, zoals met The Indications, is er ook gospel, zoals op het titelnummer is te horen, zijn er twee gesproken interludes over zijn woonplaats, is er gevoelige jazz op Letter To My 17 Year Old Self en zijn er mooie ballads als That Feeling en slotnummer Secrets dat weliswaar vier minuten duurt, maar effectief slechts twee minuten, omdat het slot is gevuld met ruisend water. 

The Lemon Twigs – Everything Harmony 
De titel is raak gekozen, want harmonieus klinken de broers Michael en Brian D’Addario op hun vierde album inderdaad. Hoewel minder over de top dan eerdere albums, is de sound van het duo nog steeds gelikt. Luisterpop à la Carpenters, met een snufje Bee Gees. Everything Harmony lijkt dan ook vooral een showcase voor hoe fraai de meerstemmige zang als puzzelstukjes in elkaar past, al weet het tweetal zo nu en dan een mooie gitaarsolo erin te fietsen, zoals aan het einde van What You We’re Doing, dat sowieso steviger klinkt dan het gemiddelde nummer op dit met name met folky ballads gevulde album. 

Robert Ellis – Yesterday’s News 
Dat Robert Ellis Yesterday’s News in slechts twee dagen opnam is natuurlijk bewonderenswaardig. Nu is de muziek op het album weliswaar behoorlijk uitgekleed en horen we de Texaan minimaler dan ooit, de liefhebber weet echter ook hoe lastig dit kan zijn. Eigenlijk heeft Ellis de lat best hoog liggen. Of hij door de mand valt is natuurlijk een kwestie van smaak, maar het getokkel waarmee hij zichzelf begeleidt, wordt ook onze roots-redactie soms wat te veel. Eenvormigheid ligt nu eenmaal op de loer en zodra Ellis op twee nummers ook nog eens afziet van tekst, merken we dat onze gedachten gemakkelijk afdwalen.  

Overmono – Good Lies 
Het debuutalbum van de Welsh broertjes heeft lang op zich laten wachten. Ondertussen zijn Tom en Ed Russell middels diverse ep’s en singles uitgegroeid tot een gerespecteerde waarde van de Britse dance scene. Met Good Lies brengen ze een typische houseplaat anno nu. Echt extreem wordt het niet, maar spannend is het regelmatig, want de twee serveren op Good Lies een verzameling nummers die de afgelopen twee jaar tot stand kwam, terwijl zij met hun poten in de klein stonden: in de club dus. Gelikte hooks en stimulerende melodieën zoals op het titelnummer, Sugarushh en Is U worden afgewisseld met relatieve rustpuntjes als Walk Thru Water (met St. Panther) en Skulled. 

Moreish Idols – Lock Eyes and Collide ep
Tweede eptje’ van weer zo’n hip Brits bandje dat onder de hoede van veelvraat-producer Dan Carey de vleugels mag uitslaan. Achtenswaardig, want hoor hoe rijk dit ep’tje is aan muzikale ideeën en fantastische sounds, niet in het minst dankzij de speelse rol die de Basklarinet mag spelen. Wat is dit voor muziek, vraag je je bij beluistering af. Het is geen postpunk met wortels in de jaren 80 van de vorige eeuw, nee het is britpop zoals die ons nu overspoelt, vrijgevochten en moeilijk te labelen, zoals van Squid en Black Country, New Road. Moreish Ildos kan daar met deze ep zo bij aanschuiven. Want in vergelijking met de eerste ep Float zetten een flinke stap naar een complexere maar ook meer boeiende versie van hun pop. Er zit nu meer ‘bite’ in, luister naar naar explosief startend Chum.