Waarschuwing: in dit verslag wordt veel gehugd. Er gebeurde dan ook iets bijzonders vrijdag 19 mei in Rotterdam. Een Rotterdamse alternatieve act verkoopt de Maassilo uit: pakweg 800 man. Een mijlpaal in de Rotterdamse popgeschiedenis, mag je het gerust noemen. Zeker als je in beschouwing neemt dat diezelfde band zo’n jaar geleden nog in V11 speelde, ook uitverkocht, maar dan voor pakweg 80 man.

Na dat optreden in het ruim van het lichtschip in de prille postcoronaperiode volgde een ongekende stroomversnelling. In het voorjaar van 2022 droomde Tramhaus nog van het optreden op Metropolis. Kort daarna volgde Lowlands en een lange serie headline shows in binnen- en buitenland. En vanavond verwelkomt Rotterdam ze weer met open armen. En dus wordt het een avond waarin de liefde die veel fans voelen voor het vijftal – dat je elke dag zo maar op de Rotterdamse Binnenweg tegen het lijf kunt lopen – uitbundig huggend gevierd.

In de Maassilo heeft iedereen er wel een verhaal bij. De een zag ze echt bij het allereerste optreden ooit, de ander haakte misschien iets later aan maar heeft ze nog gezien in zaaltjes waar je ze kunt aanraken. Het verhaal dat Lukas Jansen tijdens het concert aanhaalt is dat programmeur van Rotown Stephan Maaskant hem vertelde dat hij de tijd rijp achtte om een concert in de Maassilo op poten te zetten. De band reageerde aanvankelijk met ongeloof. Ongeloof dat je denkt nog steeds te kunnen zien aan Lukas als hij in zijn eentje in die enorme lege ruimte staat.

Je zou gezien de omvang en het belang van deze show verwachten dat de band stijf van de zenuwen richting Maassilo trekt. Maar daarvan blijkt nog weinig als het blauwe busje vol apparatuur arriveert bij de backstage ingang. Julia Vroegh en Lucas Jansen roken er nog eentje in het zonnetje en kletsen wat. Het die dag verschenen artikel in de Volkskrant over de wonderbaarlijke ontwikkeling van de band wordt natuurlijk besproken. Binnen is stagemanager Dennis Koster de lijnen aan het uitzetten en staan de instrumenten in een vloek en een zucht op het podium. Gitarist Nadya van Osnabrugge plugt haar gereedschap in en werkt routineus de soundcheck af. Dit heeft de band het afgelopen jaar intussen zo vaak gedaan. En ze doen als altijd alles zelf, ook het sjouwwerk. Roadies? Ben je mal, zegt Jansen. Het geld dat er wordt verdiend verspillen ze liever niet aan dat soort overbodige luxe. En dus gaan figuurlijk de handen uit de mouwen en liggen alle koffers en kisten in no time in de ruimte achter het podium. Ook de vaste geluidsman van Tramhaus Elmo Taihitu staat al achter de mengtafel en worstelt die middag om de kenmerkende hechte sound voor elkaar te krijgen. Die indrukwekkende live-sound is erg belangrijk voor de impact van Tramhaus.

Thuiswedstrijd. Elk lid van Tramhaus neemt in de uren voor het optreden dat woord in de mond. En dat woord heeft vandaag een dubbele betekenis. Thuiswedstrijd. De Maassilo staat vanavond vol met familie, vrienden en bekenden. Dat voelt als een warm bad. Dat zijn misschien wel de leukste optredens. Spelen voor je eigen mensen. Thuiswedstrijd. Maar dat verhoogt wel de druk om te presteren, je wilt de groei laten zien. En dat voor een zaal vol mensen die er voor de leden van Tramhaus toe doen. Thuiswedstrijd. Het voelt comfortabel en zenuwslopend tegelijk.

Opbouwen, soundcheck: het is vooral een spel van wachten. Beurtelings mogen de muzikanten lawaai maken, maar dat betekent dat ze vooral ook zitten, liggen, lopen te wachten tot de ander klaar is. En dus klinkt het bijna als een verlossing als uit de speakers de stem van Taihitu klinkt: ‘nu alleen Lukas nog’. Dan mogen ze even een nummer met zijn allen spelen en klinkt er een primeur. ‘Meer bas? Dat hoor ik nou nooit’, grapt Vroegh gevat op de eerste commentaren op het totaalgeluid. Veel tijd wordt besteed aan een van de nieuwe nummers van Tramhaus: Minus Twenty. En zoals het hoort bij een generale gaat het moment dat de band moet invallen ergens midden in de song fout.

Als alles naar wens is afgeregeld start weer het lange wachten. In de kleedruimte dit keer, die zich in een bovenruimte bevindt. Vrienden en vriendinnen druppelen binnen en voegen zich bij het gezelschap dat vrolijk met elkaar keuvelt. Er wordt veel gelachen, opnieuw oogt het een en al nuchterheid waarmee Tramhaus de uitdaging van vandaag tegemoet treedt. Het einde van de voorraad bier is einde middag in zicht. ‘Nog maar vier’, alarmeert Jansen zijn mensschappen. De leden van Iers voorprogramma Gurriers arriveren. Die zijn elkaar tijdens het touren het afgelopen jaar vaker tegen het lijf gelopen en het zijn intussen vrienden van Tramhaus. De begroeting gaat dus met innige hugs gepaard. Blikken Guinness komen tevoorschijn, als geroepen.

Na een goddelijke maaltijd – vier verschillende smaakvolle curry’s met rijst, papadums en salade waarover de kok vertelt dat eten elke dag een feestje moet zijn – is het wachten dan toch plots snel gedaan. Het tijdschema vereist dat Gurriers al om 20 uur aanvangt. En voor de podiumwisseling is ook niet al te veel tijd ingeruimd. Terwijl de Ieren spelen nemen de leden van Traumhaus de tijd om hun vrienden te zien spelen. Nog steeds oogt de band ontspannen. Ze krijgen ook nauwelijks de tijd om zenuwachtig te zijn, want in de zaal druppelen steeds weer vrienden en familie binnen die met welgemeende hugs worden ontvangen. Tot de band zelf zich op het podium moet gaan melden. Na de vlammende show van Gurriers brengen Van Osnabrugge en Zaat snel hun spullen in orde, terwijl 800 toeschouwers ze op hun vingers kijken. Tegen negen uur verzamelt de band zich bij het trapje dat naar het podium leidt. Dan komt toch wat spanning aan de oppervlakte in de vorm van hoekige dansjes, aangemoedigd door stagemanager Dennis Koster die breed glimlachend motiverende kreten uit. Gitarist Micha Zaat geeft toe: nu wordt het toch spannend, want ineens is dat moment waar zij lang naar toe hebben geleefd daar. Voor het podium daadwerkelijk wordt betreden moet aan één ritueel worden voldaan: de intussen beroemde Tramhaus groepshug. Slaan ze die over, dan gaat het fout, is de overtuiging van de band.

De band wordt met groot gejuich ontvangen, een kippenvelopwekkende zindering trekt door de zaal. Tramhaus gaat los en triomfeert in de Maassilo. Minus Twenty wordt nu vlekkeloos uitgevoerd. Het is een voor Tramhaus’ doen lang nummer met een mooie spanningsboog, eindigend in wilde schreeuwen uit de mond van Vroegh. Het nummer is een mooi voorbeeld van de ontwikkeling die de band nu ook doormaakt in het schrijven van songs. Het is niet meer enkel edel ram- en stampwerk maar het krijgt meer lagen en nuances. Jansen legt uit dat ze ook op een andere manier tot stand zijn gekomen: niet al jammend met elkaar in een oefenruimte, maar al ideeën knippend en plakkend. Die nieuwe songs maken het optreden in de Maassilo extra boeiend. De band laat er z’n veelzijdigheid mee zien. En de vaardigheid die elk intussen op het eigen instrument heeft opgebouwd. De Rotterdammers zijn een hechte en indrukwekkende live-band en het zichtbare spelplezier charmeert. Voor de Rotterdamse Tramhausfan die zich niet in het heetst van de strijd voor het podium waagt, is het misschien even wennen om de band zo op een afstandje te zien. In een kleinere intieme setting komt de toch al intense muziek van de Rotterdammers nóg een tikkie harder binnen. Die keerzijde van de groei, stemt misschien wat weemoedig. Niet iedereen heeft daar last van. Het gaat stevig los in de zaal, en uiteraard gebeurt dat als de wild dansbare hits langskomen en op een van de hoogtepunten Micha Zaat crowdsurfend met zijn gitaar door de zaal gaat. Uiteraard zet Karen is a Punk de boel in vuur en vlam, met Beep Beep gaat er nog een schepje bovenop, en Make It Happen klinkt vanavond luidkeels uit 800 monden.

Live concert foto’s door Jack Parker

Na pakweg driekwartier zit het feest erop. Onder het podiumtrapje worden ze opgewacht door Rotown-programmeur Stephan Maaskant die net uit Frankrijk is teruggekeerd. De band is in euforie en uiteraard wordt Maaskant op dikke hugs getrakteerd. Iedereen vliegt elkaar in de armen. ‘Ik ben blij!’, roept Jansen uit. Net als in de kleedruimte start ook in de zaal het napraten. Op tafels staat de merchandise uitgestald en er worden goede zaken gedaan. Ook verkoopt Subroutine, het label waarop de muziek van Tramhaus verschijnt, platen uit de catalogus. Koen ter Heegde is daar, niet enkel mede-eigenaar van dat platenlabel, maar ook manager van de band. Hij vergelijkt de stap die Tramhaus vanavond zet met het optreden van Rats on Rafts enkele jaren terug op een groot podium tijdens Motel Mozaïque. Een mooi moment. En hier blijft het op zeker niet bij: plannen genoeg. Als de zaal uiteindelijk is leeggestroomd, trekt de band en aanhang richting Rotown en naastgelegen Bar3. Daar worden ze met een applausje op het terras binnengehaald. Als lokale helden. Het blijft nog lang onrustig op de Nieuwe Binnenweg.

Was er dan echt geen sprake van spanning voor de grote thuiswedstrijd van Tramhaus? Is die band intussen zo ervaren en nuchter? Och, uit woorden van Julia Vroegh valt op te maken dat het Tramhaus niet volledig onberoerd heeft gelaten. De band heeft de tijd voor de gang naar de Maassilo met elkaar doorgebracht in hun oefenhok. Om de set nog een keertje door te nemen, vertelt Vroegh, maar niet al te serieus. Dan hadden ze tenminste iets te doen. ‘Anders zit je maar thuis onrustig te zijn en elkaar met appjes zenuwachtig te maken’.