Elke week verschijnen er tientallen nieuwe albums. Welke lonen de moeite om er even tijd in te steken en ze te checken? MuziScene wijst je de weg in de jungle. Dit is jouw huiswerk voor dit lange weekeinde.

Wednesday – Rat Saw God
Het nummer Bull Believer is er zo eentje uit de categorie van Not van Big Thief of Sweet van Porridge Radio; tegen het einde van het bijna negen minuten durende epos gaat zangeres Karly Hartzman vol-le-dig uit haar plaat, gilt de longen uit haar lijf. Het is zo’n nummer dat je in ongeloof doet opkijken en nieuwsgierig maakt naar deze Amerikaanse band, die volgens de muziekmedia aldaar een grootse toekomst wordt voorspeld. Stugge gitaren, stevige drumpartijen, feedback, intensiteit, de overslaande stem van Hartzman, liedjes die verhalen vertellen, soms een alt-country uitstapje. Fascinerende plaat. Wednesday speelt in mei in Vera en Paradiso. (Secretly Group / Konkurrent)

Mudhoney – Plastic Eternity
Ze bestaan net als hun label Sub Pop 35 jaar en geven ‘m nog steeds van Jetje. Zet deze plaat dus maar in de rij van bijvoorbeeld Half Japanese; oudere jongeren die niet van opgeven weten en nog steeds uitblinken in onaangepaste rock met niet zelden politiek uitgesproken standpunten; een nummer met een titel als Flush the Fascists laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Maar scherp met een vleug humor hè, geen politiek hier om sacherijnig van te worden. En we horen op deze plaat uiteraard de uit duizenden herkenbare stem van Mark Arm. De plaat is noodgedwongen – bassist Maddison stond op het punt te emigreren naar Australië – in negen dagen opgenomen en voor ze elkaar ontmoetten in de studio was er eigenlijk niet veel meer dan wat ideeën. Hoor je dat terug? Och, het is geen wereldschokkende plaat maar de fans die deze pioniers in de punkrock en grunge uit Seattle zullen het ongetwijfeld waarderen. (Sub Pop, Konkurrent)

Luka – Director in the Dark (ep)
Nieuw werk van de in Rotterdam wonende singer songwriter Lisa Lukaszczyk oftewel Luka die met haar geslaagde debuut First Steps of Letting Go in 2020 de aandacht op zich vestigde. De ep telt vier liedjes die nog iets ingetogener uitpakken dan op het genoemde debuut. Elektronische pop, zachtaardig maar altijd mooi geproduceerd, geënt op voorbeelden als Sylvan Esso, Klangstof-maar-zonder-de-rock en Bon Iver. Opnener Something Somewhere is een mooi voorbeeld van de bedachtzame vrolijkheid die haar werk kenmerkt. Ook afsluiter Fernweh – een track die neigt naar neo-klassiek – past in dat plaatje. Het woord betekent letterlijk vertaald ‘pijn naar ver weg’ en representeert het onbestemde gevoel, een verlangen dat de in Zuid-Afrika geboren Luka maar blijft boeien.

Blondshell – Blondshell
Sabrina Teitelbaum alias Blondshell is opgepikt door het label Partisan. Dan is er wat aan de hand, denk je. Blondshell hoort thuis in het rijtje singer songwriters die met een licht punky attitude gitaarliedjes maakt. Opener Veronica Mars kun je zo naast de Snail Mail’s en Soccer Mommy’s van deze wereld zetten, al neigt de Amerikaanse uit Los Angeles ogenschijnlijk meer richting een bombastische sound met gillende gitaren. Ook de aanvankelijk rustiger nummers zoals Olympus en Sepsis voeren het volume op enig moment op en komt dat grootse geluid toch even om de hoek kijken.

Daughter – Stereo Mind Game
Het is eigenlijk een beetje onwerkelijk dat het trio Elena Tonra, Igor Haefeli en Remi Aguilella oftewel Daughter pas toe is aan hun derde studioalbum. Ze lijken al zo’n gevestigde waarde. Maar hier is weer een prachtig atmosferisch klinkend album, voor het eerst in zeven jaar. De openingstrack Be On Your Way doet even twijfelen of we niet per ongeluk iets van The XX hebben opgezet, maar het blijkt diezelfde melancholische toon en die zachte zangstem die Daughter nu eens heel dicht tegen die collega’s aan laat schurken. Stereo Mind Game is een mooi album vol toegankelijke pop – met een enkel net iets steviger up-tempo uitstapje zoals Swim Back en aangenaam ‘indie’ in Party – dat triest klinkt maar tegelijk ook optimistisch stemt. (4AD/Beggars)