Aestrid bouwt haar eigen feestje in Haarlem

Kennelijk wegen gratis toegang en nieuwsgierigheid naar zowel het nieuwe Haarlemse poppodium Slachthuis als de op 1 april optredende bands niet op tegen het gure weer, de decentrale ligging van het Slachthuis en het feit dat het enige tijd stil is geweest rond de hoofdact van vanavond Aestrid. De thuisblijvers krijgen ongelijk. Voor een ongeveer dertig koppen tellend publiek bouwen de drie mannen van Aestrid gewoon hun eigen feestje.

Tekst en foto’s: Herman Sixma

Een halflege zaal heeft ook voordelen. Bezoekers die even los willen gaan kunnen lekker wild dansen. Een drankje halen bij de bar of even naar het toilet gaan is geen enkel probleem. En hoe mooi is het niet om aan de rand van het podium te zien hoe Bo Menning met een klein knikje naar Ray Murphy aangeeft dat zijn gitaar gestemd is en dat hij klaar is voor het volgende nummer. En de band zelf? Voor hen maakt het niet uit of ze nu voor 20 of 200 mensen staan te spelen, vertelt Menning. Op het podium geven ze alles, altijd en overal. Het podium is hun eigen wereld, hun eigen bubbel. En het publiek voelt dat haarfijn aan.

Welkom in de wereld van Aestrid. De wereld van zanger/gitarist Bo Menning, die zijn gitaar nu eens laat zingen en dan weer geselt met woeste handgebaren. Dromen komen tot leven, demonen worden verjaagd. De wereld van Jurriaan Sielcken op synthesizer en basgitaar, wegkruipend achter zijn toetsenbord, draaiend aan knoppen, dansend over het podium als de basgitaar wordt omgehangen. De wereld van Ray Murphy op drums, stuwende kracht, die als een machinist van een stoomtrein het ritme aangeeft en de mannen voor hem op het podium bij de les houdt. Welkom bij dit optreden in Haarlem, met oud en nieuw werk.

Weer samen in het busje
De optredens van Aestrid in Haarlem en de avond ervoor in Bonn (Duitsland) waren, los van een incidentele show eerder dit jaar in Amersfoort, de eerste sinds lange tijd. Een tijd waarin het elke dag onzeker was of de band morgen nog wel zou bestaan, aldus Menning. „En wat voelt het dan fijn om weer samen in een busje te stappen. Reizen, spelen, nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe plekken zien na een, ook voor ons persoonlijk, zwarte periode. Los van de pandemie en al zijn problemen, waren er momenten dat ik heel bang was dat Aestrid niet meer zou terugkeren.”

Dat Aestrid helemaal terug is bewijst het optreden vanavond in Haarlem. Openingsnummer I Dream of You And Me van het album A Lake Inside (2019) begint warm en dromerig, maar krijgt al spoedig de donkere ondertoon die we van Aestrid kennen. Een sfeer waarin nachtmerries op de loer liggen, maar die gelukkig ook uitzicht biedt op iets positiefs, iets moois en lichts. Daarna volgt North Star dat is terug te vinden op het album Silver uit 2016 en vier nummers van het in 2014 uitgebrachte album No Map Or Address. Nieuw werk is er in de vorm van het recent op single uitgebrachte Mirror Maze, dat als één van de voorlopers kan worden gezien van het half november te verschijnen zevende album van de band.

Doolhof van Spiegels
„Mirror Maze is een lesje catharsis, een lesje emotionele zuivering voor mij”, legt Bo Menning uit. „Het gaat over een terugkerende, extreem gewelddadige nachtmerrie die voortkomt uit een complexe vorm van PTSS die ik heb. Het beste dat mij kan overkomen is wakker worden en mij niet kunnen herinneren wat ik die nacht gedroomd heb. Vroeger had ik die droom vaak nachten achtereen, totdat ik op een punt kwam waarop ik niet of nauwelijks meer durfde te gaan slapen. En niet meer slapen leidde tot een punt dat ik ook het leven nauwelijks meer zag zitten.” Op de vraag of hij niet bang om tijdens een optreden overmand te worden door zo’n gevoel verdwaald en gevangen te zijn in een doolhof van spiegels (ofwel in het Engels, mirror maze), is Menning duidelijk. „Het podium is van mij; ik bepaal wat er gebeurt. En dat is een heel ander gevoel dan de totale machteloosheid die mij overvalt in mijn dromen. Op het podium spuug in de naarste dromen in hun gezicht.”

Het optreden in Haarlem wordt afgesloten met Needles Of The Tree van het album No Map Or Address. „Precies de afsluiter die we nodig hebben na een set van een uur of meer”, vertelt Menning. „Een deken van noise en melodie, die je over je hoofd en schouders kan trekken. In het nummer keren we terug naar de plaats waar wij opgroeiden, Soest. De uitgestrekte bossen zijn voor mij altijd een plek van troost geweest; de suizende wind door een bos vol dennenbomen heeft iets zachts. De eerste zin van het nummer ‘I am my daddy’s dead son, drowning in his whiskey bottle’ zegt eigenlijk al genoeg. Voor mijn vader ben ik al 12 jaar dood. Ik was niks, ik zou niks worden. Het geluid van drie grote gitaarversterkers van 100 watt achter me vertelt mij nu gelukkig wat anders. Oorverdovend en prachtig. Aestrid op z’n puurst.”

Van levensbelang
‘There is no life without Aestrid‘, schrijft de band ergens op zijn facebookpagina. Dat geldt voor Ray Murphy, Jurriaan Sielcken en in het bijzonder voor Bo Menning. „Aestrid geeft mij letterlijk houvast in mijn leven en ik merk dat het voor Jur en Ray ook zo werkt. Een plek waar ik kan schuilen en kan dealen met een flinke bak trauma’s en ellende opgedaan in mijn jeugd. Ik denk dat ik altijd heb gezocht naar een plek waar ik troost kan vinden. Aestrid werd zo’n plek. Deze band is echt mijn redding. Dus ja, Aestrid is voor mij echt van levensbelang.”

Aestrid speelt 13 mei op het Come Out and Play Festival in Oss

Setlist Aestrid, 1 april 2023 in Slachthuis, Haarlem