Aestrid uit Soest daalt op hun vijfde plaat Silver nòg dieper af in de haarvaten van de getroebleerde geest van frontman Bo Menning. De rauwe emotie spettert uit de groeven, met name op de momenten dat Menning zichzelf overschreeuwt en maar amper de hoge noten weet te halen waar hij naar reikt. Dat kenmerk maakt Silver een indrukwekkende plaat, en in de geschiedenis van Aestrid een nieuw hoogtepunt.

Je hoort dat de band opnieuw is gegroeid in het componeren. De muzikale omlijsting is meer sober dan voorheen; de band heeft minder structuur en noten nodig om sferen te creëren en gevoelens over te brengen. Dat levert lange meeslepende liedjes op als Juno, Chinook en North Star.

Voor voorganger No Map Or Adress reisde de band nog af naar Canada waar ze inspiratie vonden om tijdens de opnamen tot het gaatje te gaan. De vraag of zij dat nog een keer zouden kunnen, maar dan zonder de biezen te moeten pakken, is nu met een volmondig ja te beantwoorden. Gewoon in de eigen omgeving hoor je Bo Menning, Jurriaan Sielcken en Ray Kornet weer prachtig heftige momenten vangen. Als Menning met zijn gitaar bijvoorbeeld heel erg in de tel gaat hangen maar alles weer prachtig bij elkaar komt. Het zijn de gelukkige momenten die een band kan vangen als in korte tijd en vrijwel live wordt opgenomen. Aestrid experimenteert ook met sferen. Zo wordt North Star voorafgegaan door een dikke minuut feedback en ruis en gekraak van instrumenten, versterkers en elektronica; een feest der herkenning voor muzikanten die menig uurtje doorbrengen in oefenruimtes.

De vergelijking met Placebo ligt weer voor de hand, vooral ontlokt door de stem van Menning wat weg heeft van die van Brian Molko, maar ook qua sound. Alleen musiceert Aestrid voortgedreven door de emotionele lading en de wil om tot het gaatje te gaan beduidend vloeiender in vergelijking met de ijselijk strakke robotrock van Placebo. Nu kan een band die het pas goed vindt als letterlijk het bloed van de snaren druipt behoorlijk vermoeiend zijn. Aestrid weet die valkuil behendig te ontwijken door mooie spanningsbogen in en tussen de nummers. Hoewel, als er dan al kritiek is te geven, dan is het de duur van de plaat. Met één uur en acht minuten waarin je eigenlijk continu op het puntje van je stoel wordt gehouden en je regelmatig een muur van geluid om te oren krijgt, wordt je uithoudingsvermogen wel stevig op de proef gesteld. De oplossing ligt voor de hand: gewoon een plaatkant per keer draaien.