Voor de fans van weleer die na Indy Cindy de hoop hadden opgegeven dat de Pixies ooit nog zouden opstaan is er verheugend nieuws. We horen een vernieuwe Pixies op Head Carrier en deze versie van de fameuze band komt dichter bij het origineel dan we nog voor mogelijk hadden gehouden.

Head Carrier is de tweede plaat sinds de reünie die in 2003 aarzelend werd ingezet. Toen nog in de originele bezetting, met Kim Deal op bas en haar onmiskenbare stem als backing vocal en sporadisch leadzang. Uitverkochte tours volgden, ondanks de onderhuidse spanning tussen Charles Michael Kittridge Thompson IV alias Black Francis alias Frank Black en Kim Deal, treffend vastgelegd in de wurgende docu LoudQUIETloud. Deal weigerde in die periode mordicus om nieuw materiaal op te nemen. Er verscheen slechts een enkel nieuw nummer, wat speculaties over een nieuw album steeds weer aanwakkerde. Tot Deal in 2013 kapte en zich weer ging richten op haar The Breeders.

Na de scheiding werkten Black Francis, Joey Santiago en David Lovering wel aan nieuw materiaal en na drie ep’s verscheen in 2014 Indy Cindy. Een pompeus klinkende plaat waarop de charme van de oude Pixies – de rauwe garageliedjes met teksten met een knipoog – ver te zoeken was. Maar wat schets onze verbazing: twee jaar na dit nieuwe dieptepunt is er Head Carrier en dat is een hartstikke leuke plaat.

In de Volkskrant heet het al dat de band weer pit en scherpte heeft. Toch horen we op Head Carrier niet de Pixies uit de beginjaren toen adolescentenleed agressief en in voor die tijd ongekende vorm het podium af spoot. Wat we wel terugkrijgen zijn puike liedjes in de karakteristieke stijl van Black Francis. En deze keer zijn ze gelukkig voorzien van een productie (door de Brit Tom Dalgety) die past bij de garagepop van de Pixies: lekker direct. Al blijft het in hoofdzaak radiovriendelijk. Hooguit een liedje als Baal’s Back, waarin Frank Black als vanouds zijn stembanden aan gort schreeuwt, doet denken aan ruige klassiekers als Tame.

De hervonden vorm is vermoedelijk te danken aan nieuwe stabiliteit binnen de band. Op bas is nu definitief gekozen voor Paz Lenchantin (die al een pak ervaring heeft opgedaan in bands als Queens of the Stone Age, Melissa Auf der Maur, Perfect Circle en ja, ook Zwan). Toch is haar basspel niet de belangrijkste bijdrage van de nieuwe kracht met Armeens, Frans en Argentijns bloed. Wat de Pixies weer opwindend en ontwapenend tegelijk maakt, is haar vocale werk. Ze heeft weliswaar niet dat rauwe randje in haar stem en ontbeert ook dat heerlijke knauwende accent van Deal, maar toch zijn de gedubbelde zanglijntjes de kers op de taart. Luister maar eens hoe ze smeekt om haar plek in de band als ze in Oona moet zingen ‘I Want To Be In Your Band‘. Ze mag op de plaat zelfs een liedje de leiding nemen en All I Think About Now is dan meteen bepaald niet het zwakste moment op de plaat.

De Pixies van toen komen niet terug. Maar die nieuwe Pixies, die mogen er ook zijn.