Kate Tempest ziet er uit als een typisch Engels meisje uit zuidoost-Londen. Vaal rood licht gekruld haar, bleke huid, altijd ‘baggy’ kleren aan. Een rond gezicht met prompte wangetjes, geen spoor van make-up. Ze ziet er zo uit als een tiener die niet is geïnteresseerd in uiterlijkheden, een beetje naïef en ongeïnteresseerd misschien. Maar zo zie je maar weer hoe het uiterlijk je op het verkeerde been kan zetten. Achter deze façade gaat een gepassioneerd kunstenaar schuil, vol energie en engagement. En ook figuurlijk geen spoor van make-up; het hart op de rappe tong. Kate Tempest is een fenomeen, een uitzonderlijk talent.

Let Them Eat Chaos is de onheilspellende titel van haar tweede plaat. Op haar eerste, Everybody Down, meandert ze nog een beetje tussen spoken word en rap/hiphop. Muziek en woorden strijden om voorrang. De beats en de dansare muziek zijn af en toe meer dan alleen ondersteuning voor haar woorden. Er worden liedjes gemaakt.

Op Let Them Eat Chaos is een andere keus gemaakt: de muziek is er om haar woorden te ondersteunen, allereerst in ritme maar ook in sfeer. De muziek ondersteunt haar verhaal. Want Let Them Eat Chaos is meer dan alleen een plaat die klinkt als een vreemdsoortig hiphop-album: het is één geheel, een pamflet, een hoorspel, een moraalvertelling in de vorm van een raamvertelling, dichtkunst; ja, een heuse conceptplaat.

Het is 4.18 uur in de nacht en op zeven verschillende plekken in Londen liggen mensen zonder het van elkaar te weten wakker te piekeren, of komen thuis na een ‘double shift’ of strompelen met te veel drank achter de kiezen naar huis en proberen de sleutel in het slot te proppen. Op Let Them Eat Chaos doet Tempest wat we goed van haar kennen: in beeldende taal miniatuurtjes maken die een inkijk geven in het leven van mensen. Zo beeldend dat je geen moeite hoeft te doen het voor je te zien. Maar de verhalen hebben altijd met een moraal en zijn op deze plaat bouwstenen voor de moraal van het grote verhaal.

Kate Tempest rapt statig, het klinkt zoals je je Shakspeariaans voorstelt, op gedragen toon. Maar met een stadsaccent en handelend over stadse onderwerpen. De vertellingen worden afgewisseld met snedige commentaren op de wereld van nu. Dan loopt het tempo op, verdwijnt de statige toon en spuugt ze nijdig een woordenstroom. Ze schetst een duister beeld van de mensheid en de toestand in de wereld. En eindigt zoals altijd met haar stokpaardje: een pleidooi voor meer betrokkenheid, meer menselijkheid. Wake up, and love, more.

Let Them Eat Chaos is een indrukwekkend werkstuk. Zeven miniatuurtjes rijgt Kate Tempest in een moordend tempo aaneen tot een alles omvattende vertelling die je dwingt te luisteren en dwingt na te denken over haar boodschap. Maar ga ze vooral live zien, want dan is er meer reliëf in de voordracht en komt de passie beter over dan op de plaat, die best wat ruwer had mogen klinken.