Het moet het meest verafschuwde, meest weggehoonde en meest geridiculiseerde instrument zijn in de pophistorie: de keytar. Deze kruising tussen keyboard en gitaar vormt een soort penisverlenging en ego boost voor keyboardspelers, die na een gefnuikte carrière als gitarist, geen genoegen nemen met een plek op een krukje achter de toetsen aan de zijkant op het podium, maar ook eens vol in de spotlights willen staan. 

Ik had al jaren geen keytar meer in het wild gespot. Tot afgelopen vrijdag. The Waterboys speelden in poppodium De Bosuil in Weert. Prima optreden en Mike Scott -het enig overgebleven bandlid uit de originele bezetting- was nog geweldig bij stem in een meer dan handvol Waterboys-klassiekers. Helaas geen vioolpartijen van Steve Wickham dus en ook geen saxofoon te bekennen, maar een keytar, godbetert. Door Mike Scott aangeduid als ‘the white thing’. Het ‘ding’ in kwestie werd bespeeld door Paul Brown, een onvermoeibare toetsenist die diverse malen los mocht gaan. Vanop een afstand bezien leek het er op alsof David Crosby tijdens een slechte LSD-trip een keyttar omgehangen had gekregen en ondertussen af moest zien te rekenen met een kolonie rode mieren in zijn onderbroek. Hoe dat verder klonk? Alsof een juten zak met jonge katjes er in, eindeloos tegen een bakstenen muur werd geslagen.  Een tien voor vlijt voor meneer Brown, die als een razende tekeer ging op de keytar, maar godsammekrake zeg.

De keytar werd in het verleden onder meer succesvol ingezet door Jan Hammer (Crockett’s Theme) en door Duitsers die ook ná de oorlog bewezen ongelooflijk fout te zijn, zoals Modern Talking. De doodsteek voor de keytar had het optreden van Ryan Gossling moeten zijn in de filmmusical La la land, waarin hij zich als gesjeesde pianist in een gênant slecht coverbandje met zichtbare tegenzin aan een versie van A Flock of Seagull’s I Ran waagt. Helaas. Okay, George Duke, Herbie Hancock, Rick Wakeman, het zijn niet de minsten die ooit een keytar hebben omgegord. En natuurlijk Matt Bellamy van Muse, voor wie zondigen tegen de goede smaak een dagelijkse routine is.

Feitelijk kan ik zo uit het blote hoofd maar één song oplepelen, waarin het gebruik van een keytar me vrolijk stemt: Are you weepin van Gary Wright, tevens één van de eerste tracks die ik ooit -als 13-jarige- op single wist te bemachtigen en die ik ruim 45 jaar na dato nog steeds goed kan pruimen. 

Eens even checken op Marktplaats. Jazeker, ‘daredevils’ kunnen hun slag slaan. Ik zie een Yamaha SHS-10 Keytar Red voor de liefhebber. Bieden vanaf 150 euro. Een koopje! Vast van een oud vrouwtje geweest. Ik zeg: doen!

DJ 45Frank