Alex G, in het dagelijks leven luisterend naar de naam Alex Giannascoli, grinnikt als hij wordt herinnerd aan de tour in 2015 waar hij in V11 in Rotterdam voor een hand vol mensen speelde. Zijn band bestaat na al die jaren nog grotendeels uit hetzelfde gezelschap: bassist John Heywood en gitarist Sam Acchione beginnen direct over hottug van het lichtschip, alleen drummer Tom Kelly is ‘nieuw’. „Dit keer zijn we wel veel beter voorbereid”, zegt Alex G. Om even later op het podium van Tolhuistuin in Amsterdam te laten zien wat hij daarmee bedoelt. De artiest en zijn band die in 2015 nog overkwam als een charmante maar timide alt-country formatie, pakt de stijf uitverkochte zaal vol jonge devote fans in met een dynamische strakke show vol eigengereide muziek.

De set van een dik uur schiet alle kanten uit en laat de breedte van de composities van Alex G zien. De zachtere gevoelige liedjes als After All, Mission en Miracles worden gretig meegezongen. Daar staan erupties van noise tegenover. De synth-sample in Blessing knalt indrukwekkend uit de boxen en laat de zaal trillen. En hoogtepuntje deze avond is naast al het bloedmooie songmateriaal een vurige uitvoering van Brick waarin Giannascoli zich al wandelend over het podium ineens ontpopt tot een ‘bad ass‘ gangster rapper. Ineens valt die trui met op de rug een afbeelding van een schedel op z’n plek.

„Hebben jullie het naar je zin”, vraag Alex G zoals je dat hoort te doen aan de zaal. Dat hij vervolgens zegt dat hij en zijn band het naar hun zin hebben vanavond, is zo eerlijk als goud. Dat blijkt uit alles; de onderlinge interactie op het podium waarbij Giannascoli steevast oogcontact zoekt met stralend en energiek middelpunt drummer Tom Kelly, het geconcentreerde musiceren van de band, het schaterlachen van de anders zo introvert ogende Alex G tijdens de toegift die maar liefst een dik half uur aanhoudt. De componist blinkt uit in het schrijven van liedjes waarin onnavolgbare afslagen worden genomen. Volkomen eigen. Met op de albums een sound vol gekke details, die deels ook live met zorg en aandacht tot leven worden gebracht. Het betekent dat live de puntjes op de i moeten staan om de wilde plotselinge wendingen en tempowisselingen goed uit te kunnen voeren. En in Amsterdam zijn we vanavond getuige van een band die inderdaad tot in de puntjes goed is voorbereid. Veel materiaal van het vorig jaar verschenen briljante album God Save the Animals passeert de revue. En de idiote stops en starts en extreme wisselingen in volume in Blessing rollen er bijna achteloos uit. En in de zaal kunnen verschillende mensen uit pure verrukking niet stil blijven als de band ijselijk precies het bochtige traject in Kicker weet te reproduceren. Dat de band ook kan rocken bewijzen ze door het alt-country-liedje Forgive dat op de plaat wegebt in een fade-out, nu zijn tanden te laten zien door vurig en schier eindeloos door te blijven spelen, met felle Neil Young-achtige gitaarriffs.

Alex G vulde nu twee avonden aaneen in Paradiso en weet zich bewonderd door een grote groep hele jonge fans, en wat snobs uit de categorie oudere jongeren. En die hebben een artiest aan het werk gezien die samen met zijn band op de top van zijn kunnen opereert. Verbluffend goed, verbluffend mooi.

Als ondersteuning bracht Alex G dit keer een jonge band uit de VS mee: Momma. De band rond de vriendinnen Etta Friedman en Allegra Weingarten bracht vorig jaar het prima album Household Name uit, een plaat die bol staat van de frisse indiepop-liedjes met een ouderwets grungy Smashing Pumpkins-sound. Al bij het openen van de deuren van Tolhuistuin rent een grote groep tieners de zaal in om een plaatsje vooraan te veroveren. Zij komen in meerderheid om de jonge Amerikaanse band te zien en zodra zij zich laten zien is het ‘omg’ niet van de lucht. Momma beperkt zich in hun set tot liedjes van hun nieuwe plaat, en werkt het ogenschijnlijk routineus af. Friedman en Weingarten wisselen beurtelings de zang af. En met name bij de liedjes die Weingarten zingt is duidelijk dat de band live nog wat tekort komt om het prima songmateriaal ook spetterend te brengen. De op een haar na verveelde uitstraling op het podium past overigens prima bij tiener weltschmerz en kleurt de melancholieke ‘coming of age‘-liedjes als Tall Home en het bloedmooie liedje Lucky. Dat wellicht een koerswijziging op handen is zou je kunnen ontlenen aan de gloednieuwe en niet op het laatste album te vinden single Bang Bang; Momma pakt daarin net wat vrolijker en dansbaar uit. Met de fans voorin de zaal wordt onmiddellijk contact gelegd en een nummer opgedragen aan Fabio die vandaag uit Rome is komen overvliegen om zijn idolen te zien. Tot medelijden van veel tieners om hem heen die de band met de hand op het hart beloven morgen in Paradiso gewoon weer vooraan te staan.