Vorig jaar waren we op het SXSW-festival in Texas en toen was het opvallend rustig. Niet geheel onlogisch, de rookwolken van de pandemie waren nog maar nauwelijks opgetrokken. Maar het euforische gevoel van we-zijn-er-gewoon-weer overheerste en dat je nergens in de rij hoefde te staan was alleen maar mooi, dus we dachten er verder niet over na.  

Dit jaar was het overal ietsje drukker, maar nog steeds niet te vergelijken met hoe het voor 2020 was. De enige keer dat ik in de rij heb gestaan was bij een gratis middagshow van Protomartyr in een piepkleine club. Maar dat was dus geen officieel programma. 

Als je voor je werk naar SXSW gaat, koop je een badge: een toegangsbewijs waarmee je voorrang hebt op de ‘gewone’ mensen met een – veel goedkoper – polsbandje, die ook nog eens officieel alleen te koop zijn voor mensen die in Austin wonen. Volgens de SXSW-statistieken waren er in 2019 een kleine 74.000 mensen die een badge hadden gekocht. 

Dat betekent overigens niet dat al die mensen daadwerkelijk voor het muziekfestival kwamen, je hebt ook filmbadges en badges voor ‘interactive’, het onderdeel dat zich op games, apps en andere technologische zaken richt. Prins Constantijn vliegt daarvoor zelfs naar Austin ‘om Nederlandse start-ups te helpen’. Geen idee wat dat precies inhoudt, maar het is een indicatie hoe belangrijk het interactive-gedeelte is binnen SXSW. Hoeveel bezoekers een specifieke muziekbadge hadden, wordt niet vermeld. 

In 2022 waren er nog maar 42.491 mensen met badges aanwezig. Er waren concerten van 1.500 artiesten, tegenover zo’n 2.000 artiesten in 2019. De statistieken van dit jaar zijn nog niet bekend, maar ik telde wederom 1.500 artiesten op de website. Waaronder heel veel dj’s, nog meer dan voorgaande jaren, leek het. En een officiële speelplek voor een dj bleek een gangetje naar de wc te kunnen zijn, waar twee draaitafels waren neergezet.

Ook artiesten met echte instrumenten kwamen er op sommige plekken bekaaid vanaf. Het geluid was af en toe zo slecht dat het onmogelijk was om zelfs maar een half liedje te herkennen in de brei van herrie. Best onhandig als je er als artiest vooral staat om je carrière verder te helpen. Voor het geld hoef je het namelijk niet te doen; op SXSW worden de meeste bands niet betaald. 

Tenzij je wordt uitgenodigd om op een feestje van een interactive-start-up te spelen. Daar staat iedereen met z’n rug naar de band, maar ze betalen je wel. 

Opvallend was dat je dit jaar bij vrijwel elke zaal ’s avonds nog losse kaarten aan de deur kon kopen. Goed, de badgehouders hadden nog steeds voorrang, maar voor $15 kon je makkelijk een stuk of tien bands zien. Daarvoor hoefde je amper in de rij te staan. Dat was ooit wel anders. 

Nu moeten we natuurlijk even afwachten wat de cijfers voor dit jaar zijn, maar als er meer badges in totaal zijn verkocht, lijkt het me stug dat het aantal muziekbadges is toegenomen. Dan had het drukker in de zalen moeten zijn. De interactive-mensen die we spraken, waren juist onder de indruk van de hoeveelheid handige contacten die ze hadden gelegd. 

Ik was nu graag De Grote Festivalduider geweest met een kraakheldere uitleg over hoe deze cijfers te interpreteren, maar ik weet eerlijk gezegd ook niet zo goed wat dit nu betekent. Waarschijnlijk is dat ook niet in een simpele column samen te vatten. Wel in een langer artikel in een prachtig glossy magazine dat helemaal over festivals gaat. 

Laten we nou toevallig de afgelopen weken aan zo’n magazine begonnen zijn. Ik vermoed dat het ergens in oktober klaar zal zijn. Met een beetje geluk precies op de eerste dag van Left of the Dial…   

Minke Weeda