Blonde haren, piepjong nog. En tussen alle jeugdliefdes en dromen over het rockster worden door gewoon het ene na het andere grungy pareltje schrijven. Het duo werd al opgepikt door een label toen de middelbare school nog niet was afgerond. Een pandemie later zijn ze naar Brooklyn verhuisd – want dat is natuurlijk toch de ‘place to be‘ voor jonge muzikanten – en hebben ze een heerlijk derde album Household Name af. Het moet Etta Friedman en Allegra Weingarten een beetje suizen in de oren, hoe snel de dingen kunnen gaan. Misschien dat ze daarom zo adolescenten-triest uit de ogen blijven kijken. Of is dat die humor die ook in de teksten verborgen zit?

Ja, laat ik de zeurpieten vast proberen voor te zijn: het is een Smashing Pumpkins-kloon. Maar ik ben geneigd te zeggen: had Billy maar het lef om wat meer te wieden in zijn grasveldje en net zulke consistente albums gemaakt als deze twee talentjes. Hoewel, er past ook een tegenwerping: de liedjes zijn allemaal zo sterk maar ook zo gelijkend dat de verveling toch op de loer ligt. Dat is onder meer te wijten aan de wat eentonige zang.

Maar nee, stel je voor, een Smashing Pumpkins-album met enkel toegankelijke en geslaagde liedjes, dat is toch gewoon een taart van een goede bakker die je in één keer naar binnen wilt werken? En dus staat Household Name al dagen op repeat, in een poging toch de genuanceerde verschillen in de liedjes te signaleren.

Bij het maken van de plaat is gekozen voor een moddervette productie. Producent Aron Kobayashi Ritch zegt daarover dat 90’s topacts als Nirvana, Liz Phair en Garbage ook de durf hadden om hun ‘edgy‘ muziek gewoon mooi te laten klinken. Niks mis mee, vindt hij. En als je deze plaat opzet dan ben je geneigd ermee in te stemmen. Het klinkt allemaal prachtig. En toch zo grunge en gitaaralternatief als in de 90’s gebruikelijk was.

In de liedjes horen we natuurlijk de voorbeelden waar de twee blonde talenten zich op richten terug. Niet enkel de Pumpkins gelukkig, in prijsnummer Tall Home horen we vooral ook Pinback terug, een ondergewaardeerde band die in hun muziek een prachtig weefsel van gitaarlijnen verwerkte. Duidelijk een inspiratiebron voor de twee, want het gitaarwerk is de hele plaat om van te smullen. Ook kenmerkend zijn de slepende ritmes die zo mooi ingehouden kunnen stuiteren in de melancholische liedjes. Maar wat Momma boven het maaiveld laat uitstijgen is het vermogen even toegankelijk als eigen te klinken. De liedjes zitten slim in elkaar.

Momma kan bij ons een potje breken, eerder verrasten ze ons al met puik album Two Of Me. Met Household Name gaan ze er zeker niet op achteruit, en heerlijke gruizige liedjes als Medicine en Lucky zullen we nog vaak met plezier beluisteren. En voortbordurend op dat laatste, voelen ook wij ons euforisch gelukkig ze te hebben leren kennen.